«Γ@μώ τα άρθρα σας» είναι ο τίτλος του μέσα σε τρεις μόνο μέρες εξήντα χιλιάδων και βάλε views βίντεο που ανέβασε ο, κατά που φαίνεται πολύ δημοφιλής, YouTuber με το όνομα «2J».



Το βίντεο κράζει και αρέσει που κράζει -τα Likes είναι επίσης χιλιάδες- την αρρωστημένη, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τακτική διαφόρων με ή και χωρίς εισαγωγικά ειδησεογραφικών σάιτ να πουλούν τις με ή και χωρίς εισαγωγικά ειδήσεις τους με πιασάρικους και «catchy» τίτλους και με, σε πολλαπλές αναγνώσεις, προκλητικές, φωτογραφίες.

Την ίδια ώρα στο παράλληλο, αμερικανικό σύμπαν, η τηλεοπτική σειρά Newsroom «σπάζει τις οθόνες» διανύοντας την τρίτη της πετυχημένη σεζόν. Για δημοσιογράφους στη δική μας τουλάχιστον γωνιά του πλανήτη, όπου οι κακές οικονομικές συνθήκες καλές σύντομα δεν γίνονται, το εργασιακό περιβάλλον που παρουσιάζεται στο Newsroom φαντάζει πέρα για πέρα ρομαντικό και εξωπραγματικό.

«Meetings» με νόημα, ηθικοί φραγμοί που τηρούνται, εμμονή στη διασταύρωση των ειδήσεων, δυνατότητα για βιωματικά και αποκλειστικά μόνο θέματα και δημοσιογραφία ως λειτούργημα και όχι ως επικοινωνιολογία και δημόσιες σχέσεις.

Επομένως και πράγματι, τα δεδομένα στην ιντερνετική (και όχι μόνο) δημοσιογραφία σήμερα είναι, στην καλύτερη, και με πολύ large επιείκεια, «αποθαρρυντικά». Ας το θέσουμε έτσι.

Εκτός από τις κάκιστες χρηματικές απολαβές και τα ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα σε σχέση με τον απαιτούμενο χρόνο και κόπο δουλειάς, στη μάχη για τα κλικ και τα «ποστ ανά τέταρτο», το πρωτογενές, ποιοτικό και αξιόπιστο υλικό είτε απλά κάνει φτερά ως ένα κακόγουστο και άνοστο πια αστείο είτε παρατηρείται ως αποτέλεσμα ενός βίτσιου ή μιας αρκετά κοπιαστικής και συχνά ψυχοφθόρας προσπάθειας, που ούτως ή άλλως μέσα σε όλον αυτόν τον αχταρμά από αμφίβολες πληροφορίες και κοινοποιήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παίζεται εάν αναγνωριστεί και πόσω μάλλον να εκτιμηθεί.

Για «επαναστατικά» και αφοριστικά σχόλια βέβαια του τύπου «οι ρουφιάνοι δημοσιογράφοι που είναι μέρος του τερατώδους συστήματος που θέλει να μας καταστρέψει» βαριέμαι να επεκταθώ ιδιαίτερα. Μου θυμίζουν απλά αυθαίρετα, γραφικά statements σαν το «όταν γνώρισα τους ανθρώπους, αγάπησα τα ζώα» (εντελώς άσχετο μα εξίσου αυθαίρετο και αφοριστικό) ή τα εκτός τόπου και χρόνου μηνύματα αγάπης και συμπόνιας, μη χέσω, που κάθε Χριστούγεννα, καλή ώρα, κυράτσες των διάφορων φιλανθρωπικών τσαγιών ή διεφθαρμένοι μέχρι το κόκκαλο πολιτικοί στέλνουν προς τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες.

Για να λέμε όμως τα σύκα, σύκα και οι αναγνώστες στην Κύπρο, τουλάχιστον, μα και αλλού, φαντάζομαι, δεν είναι ότι σέρνονται και πεθαίνουν για έγκυρη και ποιοτική ενημέρωση. Σε ένα ειδησεογραφικό σάιτ δουλεύω και εγώ και βλέπω που πηγαίνουν τα κλικ. Κώλοι, βυζιά και showbiz, αυτά πουλούν, ανάμεσα μάλιστα σε έναν αναγνωστικό όχλο που δεν χάνει ευκαιρία να διαμαρτυρηθεί για τους «δημοσιοκάφρους».   

Σε κάθε περίπτωση, το επάγγελμα της δημοσιογραφίας στις μέρες μας έχει θέμα. Σοβαρό και υπαρξιακό. Η ψηφιακή εποχή φυσικά αναλογική δεν γίνεται, ήρθε και θα μείνει. Παρομοίως, η βαθύτερη οικονομική ύφεση στη νεότερη ιστορία ούτε παίξε είναι ούτε γέλασε. Βαθιές οι ρίζες του κακού, βαθιές και οι τομές που χρειάζεται για θεραπεία.

Μέχρι τότε, αναγνώστες και συντάκτες είμαστε υπεύθυνοι των πράξεων μας.