Δεν έχεις θελήσει ποτέ να αφήσεις ένα κακό σχόλιο στο post κάποιου άσχετου στο facebook; Ή μήπως μόνο σε μένα συμβαίνει;
Τις προάλλες έγινα μάρτυρας μίας ανάρτησης κάποιου, ο οποίος κατέκρινε κάποιους άλλους, με απαίσιο τρόπο, γιατί το να θεωρείς ότι η ανθρώπινη ύπαρξη -για όποιον κι αν πρόκειται- δεν έχει καμία αξία, και μπορεί κάποιος να την ευτελίζει χυδαία, μάλλον άρρωστο μοιάζει, για να μην πω κάτι χειρότερο. Τέλος πάντων, σοκαρίστηκα τότε, όχι για την ποιότητα της ελληνικής κοινωνίας - εξάλλου η παρακμή πάει μαζί με την κρίση - αλλά γιατί τα σχόλια υπεράσπισης αυτής της λογικής ήταν πολλά, ενώ όσοι μπορεί να ήθελαν να αντισταθούν μάλλον φοβόντουσαν ότι αν το κάνουν θα ανοίξουν νέο κύκλο αναρτήσεων καθώς θα βρίσκονταν ράμματα και για τη δική τους γούνα.
Και περνάει ο καιρός και βλέπω ότι κάποιος «φίλος» μου έχει κάνει like σε μια ανάρτηση του συγκεκριμένου, τον οποίο και δεν γνωρίζω, για να εξηγούμαστε. Μπήκα στον πειρασμό να διαβάσω αυτή την ανάρτηση, που ήταν πολύ κομψή και μιλούσε για μια πολύ προσωπική-ψιλοαδιάφορη ιστορία, στα όρια του ήθελα κάτι να πω και δεν ήξερα τι, οπότε σκαρφίστηκα αυτό. Και ο πειρασμός μου διαφοροποιήθηκε γιατί ξαφνικά θέλησα να απαντήσω. Και μάλιστα κάπως έτσι: «Ποιός χέστηκε...». Ένα, γιατί η ιστορία ήταν παντελώς αδιάφορη; Προφανώς και όχι. Δύο, γιατί είχα θυμό από την πρότερη εμπειρία μου; Μπα, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Τρία, γιατί τρώμε πολύ σαβούρα στο feed από τον κάθε πικραμένο; Άει γεια σου.
Και συνειδητοποιώ, για ακόμα μία φορά, ότι η κοινωνική δικτύωση, που άλλαξε τη ζωή μας, που μας άνοιξε την πόρτα στην ατέλειωτη πληροφορία, που μας έφερε πιο κοντά, μάλλον κακό μας κάνει. Όχι για όλους αυτούς τους κλασικούς λόγους που μοιάζουν ξύλινοι και τους ακούς από διάφορες μεριές, αλλά γιατί έπιασα τον εαυτό μου, υποθέτω κι εσύ το έχεις κάνει, να κρυφοκοιτάζει από ένα ανοιχτό στην ουσία παράθυρο και να θέλει να σχολιάσει για κάτι που δεν του πέφτει λόγος. Να μου πεις αυτό είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Μα αντί να την βελτιώνουμε αυτή την ανθρώπινη φύση μάλλον την τσαλαπατάμε ακόμα περισσότερο. Γιατί οι μισοί δεν σεβόμαστε καν ποιοι είμαστε. Έχουμε βρει τον εικονικό τρόπο να δείχνουμε στα κοινωνικά δίκτυα ποιοι ονειρευόμαστε να είμαστε. Και οι άλλοι μισοί, δεν σεβόμαστε τους άλλους μισούς, αφού ζητωκραυγάζουμε σε κάθε ανοησία που κάποιος, κάπου, κάπως ανεβάζει, χάριν του δημόσιου διαλόγου, να 'χαμε να λέγαμε δηλαδή.
Ε λοιπόν ποιός χέστηκε για όλα αυτά; Ποιόν ενδιαφέρουν οι συναισθηματικές εξάρσεις και τα σχόλια τύπου έχω άποψη για όλα και την καταθέτω επειδή είναι σωστή, αφού είναι δική μου; Πες μου κάτι πιο ουσιαστικό. Πως θα κάνουμε αυτό τον κόσμο καλύτερο. Μάθε μου κάτι που δεν ξέρω. Δείξε μου τι συμβαίνει στη γειτονιά σου και πως μπορώ να σε βοηθήσω. Δες γύρω σου τους ανθρώπους. Κλείσε τον υπολογιστή και κοίταξέ με στα μάτια. Μοιράσου την αλήθεια σου, και μην κάνεις share στην αυτοπροβολή της δυστυχίας μας, κοινωνικής και προσωπικής.
Δεν ξέρω αν συμφωνείς ή διαφωνείς. Ξέρω όμως ότι η λάθος χρήση των σωστών εργαλείων είναι τόσο διαδεδομένη στην κοινωνία μας, που με κούρασε. Κι αναρωτιέμαι η δική μου γενιά έζησε, αν και ξέχασε, την εποχή που υπήρχε μόνο το σταθερό τηλέφωνο και έδινε ραντεβού στα στέκια της για να μιλήσει, να επικοινωνήσει, εκείνοι όμως που ακολούθησαν και ακολουθούν πόσο εικονικά ζουν; Τι θα γίνει; Αυτό είναι η ζωή πια;
Δεν έχω απάντηση. Ξέρω όμως ότι το να παρασύρεσαι νομίζοντας πως μέσα στα social media είναι σαν να βρίσκεσαι στο ταβερνάκι της γειτονιάς σου και μιλάς με τους αδερφικούς σου φίλους, ενώ παράλληλα επενδύεις σε ένα ψεύτικο προφιλ, μάλλον δεν σε πάει μπροστά. Ας αφήσουμε όλοι τις φανφάρες κι ας λέμε κάτι όταν πραγματικά έχουμε να πούμε κάτι, που να αφορά και κάποιον ακόμα εκτός από τον εαυτό μας. Αλλιώς πάντα θα υπάρχει κάποιος άσχετος, ή και περισσότεροι, που θα θέλουν να σου αφήσουν ένα κακό σχόλιο στο post σου και θα 'χουν και δίκιο.