Edith Piaf, Βίκυ Μοσχολιού, Μελίνα Μερκούρη, Μαρία Κάλλας, Liza Minnelli, Στέλλα Φυρογένη, Ντίνα Παγιάση Κατσούρη, Μιράντα Συμεωνίδου. Σε μια εποχή που όλοι ψάχνουμε απεγνωσμένα για πρότυπα, ανθρώπους που με το έργο, τον λόγο, τη φιλοσοφία ζωής, ακόμα και με τον καθημερινό τους αγώνα, μπορούν να αποτελέσουν παραδείγματα προς μίμηση, να μας ανεβάσουν το ηθικό και να μας κάνουν να αισθανθούμε περήφανοι που είμαστε άνθρωποι, η χθεσινή διοργάνωση των Βραβείων Madame Figaro ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί σε όλους όσοι βρέθηκαν στο Δημοτικό Θέατρο Στροβόλου ή όσους το παρακολούθησαν από το Σίγμα.

Γενικά, δεν πολύ-πηγαίνω σε τέτοιες εκδηλώσεις. Δε λέω ότι σνομπάρω τα κοσμικά events και άλλα τέτοια κλισέ, απλώς δεν είναι και το καλύτερό μου. Ιδιοσυγκρασιακά, δεν μου ταιριάζουν. Χθες, ήθελα να πάω. Είχα κάποιες ενδείξεις για το κόνσεπτ της βραδιάς και προσδοκούσα ότι, φεύγοντας από το θέατρο, θα «έπαιρνα» κάτι μαζί μου. Συγκεκριμένα, ήξερα ότι η Ευρυδίκη θα έλεγε ένα τραγούδι της Edith Piaf, «μαζί» με την Piaf, ότι όλο αυτό θα είχε μια θεατρική προσέγγιση χάρη στο κόνσεπτ που εμπνεύστηκε o Γιώργος Θεοφάνους μαζί με την ομάδα της Madame Figaro και υλοποίησε τελικά ο πρώτος μαζί με την ομάδα παραγωγής, ήξερα ότι δεν θα υπήρχε το glitter άλλων εποχών. Κάθισα στον εξώστη. Η εικόνα της Αλίκης να ερμηνεύει εν πλω Χατζιδάκι και «Θάλασσα πλατιά» ήταν μια καλή αρχή, ένα καλό έναυσμα γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Ακολούθησε η Piaf και η Ευρυδίκη η οποία υποστήριξε άψογα το εξαιρετικό «La foule», η Μοσχολιού, η Κάλλας με την επίσης πολύ καλή Κύπρια ηθοποιό-ερμηνεύτρια Έλενα Χατζηαυξέντη, η Μερκούρη απ’ το «Στέλλα» με το «Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι»… Όλες αυτές οι σπουδαίες Γυναίκες, ερμήνευαν με την ψυχή τους. Ήταν Κυρίες. Δεν μπορείς να μην φορτιστείς συναισθηματικά ακούγοντας τέτοιες φωνές. Δεν μπορείς να μην νοιώσεις συγκίνηση βλέποντας καλλιτέχνιδες που είχαν αφιερώσει όλο τους το είναι σε αυτό που έκαναν. Αλλά και να μην προβληματιστείς.

Βλέπεις στο μόνιτορ τη Μοσχολιού ή την Piaf να τραγουδούν και νοιώθεις μια απροσδιόριστη αμηχανία. Βλέπεις την κυρία Ντίνα Παγιάση Κατσούρη (εικαστικό/δημιουργό της χρονιάς, όπως αναδείχθηκε στα Βραβεία), η οποία εδώ και πολλά χρόνια παράγει πολιτισμό… από το τροχοκάθισμα και την χαίρεσαι. Βλέπεις μια Στέλλα Φυρογένη να παίρνει το βραβείο και να ευχαριστεί τον Αντρέα και την Χριστίνα και θες από περιέργεια να μάθεις ποιος είναι ο Αντρέας και η Χριστίνα οι οποίοι έχουν την τύχη να συναναστρέφονται μια τόσο σπουδαία καλλιτέχνη. Βλέπεις την Κυρία Μιράντα Συμεωνίδου να έρχεται στη σκηνή -επίσης με τροχοκάθισμα- για να παραλάβει το «Πρωτείον Ζωής» εις μνήμη Άντη Χατζηκωστή και δε μπορείς να μη σηκωθείς να χειροκροτήσεις -αυτό έκανε όλο το θέατρο. Δεν μπορείς να μην θαυμάσεις τον ψυχισμό αυτής της γυναίκας που μέσα από τις δυσκολίες της αρρώστιας της, βρίσκει δύναμη να προσφέρει στον άνθρωπο. Αλήθεια, πόση δύναμη μπορεί να έχει ο άνθρωπος;

Θεωρώ περιττό να αναφερθώ ονομαστικά σε όλες τις βραβευμένες γυναίκες, να κατονομάσω τους συντελεστές της βραδιάς και να πω πόσο ωραία ήταν όλα. Αυτά, φαντάζομαι, θα τα έχεις διαβάσει ήδη. Ένοιωθα μόνο την ανάγκη να αναφερθώ σε μια εκδήλωση που, όπως προσδοκούσα πριν πάω στο θέατρο, μου πρόσφερε κάτι. Φεύγοντας, ένοιωθα μια ευφορία.

Πρότυπα υπάρχουν. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να τα ψάξουμε. Μέσα σε ένα δισκάκι, σε ένα βίντεο, σε ένα βιβλίο, σε ένα παλιό σπίτι, στη διπλανή πόρτα.