Έρευνα δεν έγινε και δεν ξέρω αν μας ενδιαφέρει κιόλας να γνωρίζουμε, επίσημα τουλάχιστον, την άποψη των κυπρίων για τον νέο πρωθυπουργό της Ελλάδος. Πέραν της Eurovision-style ανάλυσης στα κοινωνικά δίκτυα, των φαντασμάτων του παρελθόντος που οραματίζονται κάποιοι πως θα στοιχειώσουν την Ευρώπη all over again και του υπέρμετρου ενθουσιασμού που επέδειξαν άλλοι -που ως προχθές ψέλλιζαν πως δεν είναι αριστερά αυτό, είναι πολιτική σαλάτα [ο τόνος στο ήττα, η άλλη είναι εύγεστη κι ωραία]- όλες οι απόψεις χωράνε στο παιγνίδι της επικαιρότητας.

Μαζί και οι επίσημες απόψεις που, στο παρόν στάδιο, περιορίστηκαν και μεταφράστηκαν σε συγχαρητήριες επιστολές, e-mails, tweets [μην ξεχνιόμαστε] και προσκλήσεις για συνεργασία. Highlight για μας το κυπριακό, βεβαίως-βεβαίως, που είναι και στα highlights του Ερντογάν απ’ ότι έπιασε το μάτι μου.  

Σήμερα έχουμε ένα λόγο περισσότερο, στη φάση που είμαστε, να νοιαζόμαστε για το τι γίνεται στην Ελλάδα. Κι όχι μόνο εμείς. Προφανώς, είναι η πρώτη φορά αν δεν λανθάνομαι, που γίνεται τόσος ντόρος για τις ελληνικές εκλογές στα ευρωπαϊκά μίντια. Δικαιολογημένα, αν με ρωτάς. Οι εν λόγω εκλογές διεξήχθηκαν in the right place [ευρωπαϊκός νότος], at the right time, εκεί όπου τα μεσαία και κατώτερα ευρωπαϊκά στρώματα -μην σου πω και ένα κάρο τεχνοκράτες- έχουν μπουχτίσει με την ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική, τα γιουρογκρούπια και το Δου Νου Του.

Κι εμείς, παρεούλα μ’ όλους τους πιο πάνω, πώς είναι δυνατόν να μην αναλύουμε είτε hardcore πολιτικά [διάβασα πολύ καλά άρθρα το τελευταίο διήμερο στον κυπριακό τύπο], είτε χαλαρά και Eurovision-ιστικά, τα αποτελέσματα των ελληνικών εκλογών.

Χαζό παιδί, χαρά γεμάτο, εκτός απ’ τα διάφορα, προσωπικά επιμένω να διασκεδάζω με την επικαιρότητα απορροφώντας πάνω απ’ όλα το κοινωνικό vibe. Κι έχω καταλήξει πως όσες ‘έγκυρες’ έρευνες κι αν μου δείξεις, η «κοινή γνώμη» είναι εκεί έξω, μες τα μούτρα μας. Για μένα είναι ο καφενές της γειτονιάς μου [no women allowed] και τα πηγαδάκια των γονιών που περιμένουν να σχολάσουν τα παιδιά τους.

Το πρώτο, ο καφενές που λέγαμε, απέχει λίγα μέτρα απ’ το σπίτι μου, αλλά και σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου να ‘σαι , πάλι το πιάνεις το vibe. Επί το πλείστο συνταξιούχοι οι θαμώνες, αναλύουν με αυξημένα τα ντεσιμπέλ, το τι συμβαίνει και τι μέλλει γενέσθαι τόσο παθιασμένα, που οι απόψεις τους μεταφέρονται live στη γειτονιά ολόκληρη. Όσον αφορά στο πεζοδρόμιο έξω απ’ το δημοτικό, εκεί μεταφερόμαστε σ’ άλλο ηλικιακό γκρουπ και πηγαδάκια, μ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις να κερδίζουν μέχρι να κτυπήσει το κουδούνι.

Κι εκεί που τα μισά ελληνικά μίντια βάφτηκαν εν νυκτί -και ύπουλα- κόκκινα και τα άλλα μισά επιμένουν να σπέρνουν τον πανικό και την καταστροφολογία, οι απόψεις του… καφενέ και του πεζοδρομίου, δεν φαίνεται να απέχουν πολύ απ’ τα τηλεοπτικά πάνελ και τα διαδικτυακά άρθρα [βάλε και το commenting από κάτω].

«Τι ξέρει ο ‘μιτσής’ για την Κύπρο;», «Τι λες, αυτός θα τους σώσει, τώρα να δεις», «Ρε, αυτός γεννήθηκε μετά την εισβολή!», «Θα τους καπαρώσει με τρόπο στην Ευρώπη, είναι αποφασισμένος», «Αυτός ο σπανιόλος ο… ‘κοτσούδιας’ θα είναι ο σύμμαχός του στην Ευρώπη;» «Ανεβαίνει η αριστερά; Τώρα να δεις την ανηφόρα που θα πάρει κι η Χρυσή Αυγή» [το τελευταίο σε διπλή ανάγνωση. Κάποιους γυαλίζει το μάτι όταν το λένε αυτό].

Το βρίσκω υπερβολικό να βλέπει κανείς στο πρόσωπο του Τσίπρα τον έλληνα Τσε Γκεβάρα αλλά ούτε είμαι της άποψης πως θα τον φάνε –με ευκολία τουλάχιστον- λάχανο αυτοί που οικονομικά προωθούν μια ψυχροπολεμική  κατάσταση μεταξύ βορείων και νοτίων μες την Ευρώπη. Τώρα, αν ορκίστηκε με πολιτικό όρκο και τον χειροκρότησαν οι άθεοι [με σχετική ανακοίνωση] ή αν διατηρεί σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης με την Περιστέρα-Παγώνα-Μπέτυ [δίνοντας ελπίδες στους κουλ ετερόφυλους και τους ΛΟΑΤ] είναι άλλη ιστορία. Κι αν έχει βαφτίσει τα παιδιά του είναι άλλη ιστορία, το ίδιο κι αν κατεβάζει κάτω τα σκουπίδια απ’ την πολυκατοικία στην Κυψέλη όπου διαμένει. Και τον «κοτσούδια» τον Iglesias των αγανακτισμένων ας μην τον υποτιμούμε και τόσο.

Όλα τα πιο πάνω, μπορούν να χρησιμοποιηθούν με ποικίλους τρόπους, πράγμα που δεν φαίνεται να στάθηκε εμπόδιο στον σταυρό προτίμησης που του χάρισε η πλειονότητα του ελληνικού λαού [είτε για να αποδυναμώσει άλλους, είτε για να ενισχύσει αυτόν].

Το να βιαζόμαστε όμως να καταδικάσουμε ή να δοξάσουμε ατάκα κι επί τόπου οτιδήποτε καινούριο και διαφορετικό -κλασσικό κι εικονογραφημένο κόλλημα του λαού μας- το θεωρώ ανόητο. «Τι ξέρει ο σαραντάρης για το κυπριακό;». Άσε, χρυσή μου, να μας δείξει, δεν θα μάθουμε αλλιώς. Κι άλλοι που ήξεραν πώς το χειρίστηκαν το εθνικό ζήτημα παύλα βραχνά της Ελλάδος δηλαδή;

Μες στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο zeitgeist, στο μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι στις πράξεις. Και στην αλλαγή. Άσε τους ταπεινωμένους Έλληνες να ανασάνουν κι ας κάνουν λάθος. Ψήφισαν, τουλάχιστον, κάποιον που δεν έχει προλάβει να στακάρει σε δίκτυα διαπλοκής, δεν έχει προλάβει να τσεπώσει μίζες. Άσε να δούμε και την άλλη όψη. Μπας και μπούμε και του λόγου μας, οι comme il faut ταπεινωμένοι, σε δεύτερες σκέψεις.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο κι αυτό δεν είναι πως τον Τσίπρα δεν θα τον δούμε ποτέ με γραβάτα. Το σίγουρο είναι πως κάτι πάει να αλλάξει. Πως ο κόσμος θέλει κάτι να αλλάξει. Πώς η Ευρώπη του 2015 οφείλει να αλλάξει. Κι όσον αφορά στο κυπριακό που κατατρώει την κοινή γνώμη [ή μήπως αντικαταστάθηκε απ’ την οικονομία;], μπορεί το κόμμα απ’ το οποίο προέρχεται -ο 40άρης με το ανοικτό πουκάμισο- να το ‘χει συγχυσμένο το θέμα, αλλά δώσε του κι εσύ κυρά μου την ευκαιρία να μας διευκρινίσει το πλάνο του.

Αν ο Τσέ-πρας θα φανεί αντάξιος των ελληνικών, ευρωπαϊκών και… κυπριακών προσδοκιών, μόνο ο χρόνος θα το δείξει. Trial & error είναι αυτή η ζωή. Τι να κάνουμε;

*Το διπλής ανάγνωσης «Τσέ-πρας» χρησιμοποιήθηκε τόσο αρνητικά, όσο και θετικά από τα διεθνή μίντια.