Στις σελίδες του βιβλίου, φιλοξενούνται οι δεκαπέντε καλύτεροι street artists του κόσμου!

Ο Βέλγος Smates, καταφέρνει πάντα να εκμεταλλεύεται το περιβάλλον στο οποίο δημιουργεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Έχει καταφέρει να μετατρέψει την μουντή και αδιάφορη τσιμεντένια κολώνα μιας γέφυρας σε ενυδρείο στο οποίο φυλάσσεται ένας λευκός καρχαρίας.

Η τέχνη του δρόμου δεν βρίσκεται όμως μόνο στους τοίχους. Ο Replete από το Leeds, είναι ένας νέος, πρωτοπόρος καλλιτέχνης του δρόμου που ζωγραφίζει πάνω σε σελοφάν δίνοντας έτσι την εντύπωση πως τα έργα του ίπτανται.

Μικρά, χρωματιστά ρομποτάκια μπορούν να εμφανιστούν από εκεί που δεν το περιμένεις και να σου φτιάξουν την μέρα στην γκρίζα πόλη, όπως αυτά του Flix από την Βενεζουέλα, που έχουν αρκετές αναφορές από την αζντέκικη κουλτούρα.

Ποτέ πριν ένα σουρωτήρι δεν είχε τόσο ενδιαφέρον. Ο Ισπανός Isaac Cordaal φτιάχνει πορτρέτα κάνοντας βαθουλώματα το σύρμα από το κουζινικό σκεύος, το σφηνώνει σε πεζούλια και δημιουργεί μια πολύ διαφορετική και πρωτότυπη μορφή installation δρόμου.

Και από τα μικρά πάμε στα μεγάλα. Λίγα είναι γνωστά για τον Γερμανό street artist Lake, η δουλειά του όμως μιλάει για τον ίδιο, όπως ο τεράστιος Μεξικανός ληστής που κείτεται σε μια ταράτσα της Γκουανταλαχάρα.

Το επιβλητικό έργο του Martin Ron, του σουρεαλιστή καλλιτέχνη από την Αργεντινή με υβρίδιο άνθρωπο – χέρι προβληματίζει και σηκώνει πολύ συζήτηση.

To street art άλλωστε είναι ένα δυνατό statement που πέρα από ομορφιά, προκαλεί κοινωνικοπολιτικά ερωτήματα και συναισθήματα. Έτσι γίνεται και με τα έργα του Mr Dheo που μεταφέρει διαφημίσεις ενάντια στην οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ σε αποσυρμένα αυτοκίνητα που έχουν εμπλακεί σε ατυχήματα και τώρα βρίσκονται σε μάντρες. Ίσως ο καλύτερος τρόπος για να διαδοθεί αυτό το μήνυμα ever.

Πολλοί καλλιτέχνες επίσης είναι αρκετά ευρηματικοί και έχουν όρεξη για παιχνίδι, όπως ο Ιταλός Mr. Thoms που χρησιμοποιεί για μαλλιά στις φιγούρες του θάμνους που ξεπροβάλουν πάνω από τοίχους, υποδομώντας έτσι την μονοδιάστατη φύση και των δύο. Ούτε ο τοίχος είναι απλά ένας τοίχος, ούτε ο θάμνος, απλά μια τυχαία ύπαρξη πρασίνου μέσα στις πόλεις. Το ίδιο κάνει και ο Γάλλος Vinie, που χαρίζει άφρο μαλλιά στα προκλητικά κορίτσια του εκμεταλλευόμενος περικοκλάδες.

Η τέχνη της λογοτεχνίας και η τέχνη του δρόμου πολλές φορές βαδίζουν χέρι – χέρι. Για αυτό και ο MTO με τον Iemza, Γάλλοι street artist, συνδύασαν το «Doors Of Perception» του Huxley και το «Artificial Paradises» του Baudelaire, δίνοντας μας ένα από τα πιο ψαγμένα installations που έχουμε δει ποτέ.

Ο Nikita Nomerz ή αλλιώς «Ρώσος Banksy», όπως τον βάφτισε η Telegraph, κατάφερε να τραβήξει την προσοχή των media με τα σπίτια – τέρατα που δημιουργεί παίζοντας με την φαντασίας μας και δίνοντας της ζωή, καθώς ποιος δεν έχει μάτια και στόμα στα παράθυρα και τις πόρτες ενός κτίσματος;

Ποιος είπε ότι το street art είναι μόνο σπρέι; Μερικές φορές μπορεί να είναι και κάτι πιο απρόσμενο, όπως μαλλί για πλέξιμο. Αυτό τουλάχιστον κάνει ο Olek, o Πολωνός καλλιτέχνης που πλέκει με περισσότερη μανία και από την γιαγιά σου, πάνω σε ότι μπορείς να φανταστείς, όπως ας πούμε σε ένα αμάξι.

Ο Phlegm είναι ένας από τους πιο αναγνωρισμένους street artists του Ηνωμένου Βασιλείου και φημισμένο για τα τεράστια μονόχρωμα και σουρεαλιστικά έργα του. Αν οι αδερφοί Γκριμ και οι Έσερ ήταν street artists, θα έφτιαχναν τέτοια αξιοπερίεργα murals.

Ο Peeta πάλι, πάει την τέχνη του δρόμου σε άλλο επίπεδο ισορροπώντας αριστοτεχνικά ανάμεσα στο graffiti και την γλυπτική. Αν γυρίσει κάποιος και σου πει λοιπόν ότι το graffiti είναι βρωμιά και όχι τέχνη, δείξε του αυτό.

Στα πλαίσια του DuDug project δεκάδες street artists κλήθηκαν να σχεδιάσουν μεγάλης κλίμακας έργα πάνω στο κουφάρι ενός ναυαγίου στην Νότια Ουαλία. Το πιο κάτω, ανήκει στον Snub 23, ο οποίος είναι master σε τόσο μεγάλου μεγέθους έργα.