Αλήθεια, αναρωτηθήκατε ποιος να είναι ο λόγος που συμβαίνει αυτό;

Ο 26χρονος Λονδρέζος Ty Ogunkoya, με ρίζες από τη Νιγηρία, ο οποίος εργάζεται ως μοντέλο εδώ και δέκα χρόνια, ανέφερε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων «Δούλεψα για πολλούς σχεδιαστές, κανείς όμως δε μου ζήτησε να χαμογελάσω. Αυτό δε συνέβη ποτέ. Ειλικρινά θα ήταν περίεργο αν το έκανα».

Η 18χρονη Klara από τη Σλοβενία βρήκε το τέχνασμα: «Όταν περπατάω πάνω στην πασαρέλα προσπαθώ να σκέφτομαι κάτι θλιβερό όπως τη στιγμή που ένα λεωφορείο χτύπησε την γάτα μου με αποτέλεσμα να πεθάνει».

Το πρώην μοντέλο Victoire Maçon Dauxerre, η οποία έχει εμφανιστεί σε ντεφιλέ των Alexander McQueen και Céline γράφει στο βιβλίο της με τίτλο Journal d'un top model «Έμαθα να χαμηλώνω το κεφάλι μου και να σηκώνω λίγο τα μάτια μου έχοντας ένα βλέμμα που σκοτώνει, με σκοπό να διαγράψω όλες εκφράσεις του προσώπου μου – ειδικά ποτέ δεν χαμογελώ».

 

Για το μοντέλο από τη Γαλλία, Matthew Villot, πιστεύει ότι ο λόγος είναι απλός: «Αυτά που θέλουν να δείξουν οι δημιουργεί είναι τα ρούχα και όχι τα πρόσωπά μας. Αν χαμογελάμε ο κόσμος εστιάζει την προσοχή του σε εμάς και όχι τα ρούχα».

Αυτό όμως δε συνέβαινε πάντα. «Στην δεκαετία του 60, τα μοντέλα χαμογελούσαν, χόρευαν και κουνιόντουσαν διαρκώς», αναφέρει η ιστορικός Lydia Kamitsis.