Ο Fernandez καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα βρισκόταν δεύτερος, πίσω από τον Κενυάτη δρομέα Abel Mutai, ο οποίος είχε κερδίσει χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. 

Μπαίνοντας στην τελική ευθεία, ο Βάσκος αθλητής είδε τον Κενυάτη δρομέα - σίγουρο νικητή της κούρσας - να χάνει την αίσθηση του χώρου και να σταματά να τρέχει μόλις 10 μέτρα πριν από το νήμα, νομίζοντας πως είχε κιόλας περάσει ήδη τη γραμμή και είναι νικητής.

Ο Fernandez Anaya υποψιάστηκε ότι κάτι δεν πάει καλά και όταν τον πλησίασε, αντί να τον προσπεράσει και να τερματίσει πρώτος ο ίδιος, άρχισε να του φωνάζει να ξαναρχίσει το τρέξιμο για να τερματίσει.

«Του φώναζα να συνεχίσει όπως και οι υπόλοιποι στο γήπεδο, αλλά ο ίδιος δεν ήξερε ισπανικά και δεν καταλάβαινε τι του λέγαμε». Ήταν τότε που ο Fernandez ελάττωσε και με νοήματα και κινήσεις βοήθησε τον Κενυάτη αθλητή να τερματίσει πρώτος.

Αμέσως μετά το τέλος του αγώνα, ο 27χρονος σήμερα αθλητής, δήλωσε «Ακόμα και εάν μου έλεγε κάποιος ότι, κερδίζοντας αυτόν τον αγώνα θα εξασφάλιζα μια θέση με την ισπανική ομάδα στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου, δεν θα το έκανα».

Η ενέργειά μου να βοηθήσω τον πελαγωμένο συναθλητή μου ήταν αυθόρμητη και η ηθική ικανοποίηση από αυτήν είναι πολύ μεγαλύτερη από οποιοδήποτε μετάλλιο.

«Για μένα, ιδίως με όσα συμβαίνουν σήμερα στη κοινωνία, στην πολιτική, κλπ, όπου ο κάθε ένας κοιτάζει μόνο το δικό του συμφέρον, νομίζω ότι το να ενδιαφέρεσαι για τον συνάνθρωπό σου, έχει μία ιδιαίτερη αξία».