Να αισθανθώ υπερήφανος γιατί;

Ένα από τα πολλά στοιχεία που διαθέτουμε σε πλεόνασμα ως λαός είναι η εθνική υπερηφάνεια.

 


Article featured image
Article featured image

Στην πραγματικότητα δεν χρειαζόμαστε καν αφορμή για να νιώσουμε εθνικά υπερήφανοι. Μας αρκεί πως όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια και πως εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία, το θέατρο,  ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο εμπνευστής της φέτας, ο Θοδωρής Ζαγοράκης και η γιαγιά της Έλενας Παπαρίζου. Αυτά είναι υπεραρκετά για να βρισκόμαστε σε εθνικά υπερήφανο mode ολόκληρο το χρόνο. Τώρα, όταν μας προκύπτει και καμιά καινούρια αφορμή, κανένα μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες ας πούμε, τότε πια  η εθνική μας υπερηφάνεια χτυπάει ταβάνι!

Η Άννα Κορακάκη, όπως εξήγησε η ίδια, έφτασε στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων (και μάλιστα εις διπλούν) δίχως την παραμικρή ουσιαστική βοήθεια της ελληνικής πολιτείας. Χάρη στο ταλέντο της και τον πατέρα της και την οικογένεια της. Μπράβο της λοιπόν. Ας την συγχαρούμε λοιπόν και ας χαρούμε που ένα νέο κορίτσι, συμπατριώτισσα μας απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων της στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Και μετά ας αναλογιστούμε για λίγο αν έχουμε το δικαίωμα να «νιώθουμε υπερήφανοι για εκείνη».

Γιατί να νιώσω υπερήφανος ρε παιδιά;  Τι σχέση έχω εγώ με την κοπέλα; Την ήξερα κι από χθες; Σε τι την βοήθησα; Τι ποσοστό της επιτυχίας της μου ανήκει;

Να αισθανθώ υπερήφανος ως Έλλην; Ωραία. Πάμε πάλι. Γιατί; Για ποιο λόγο; Πόσο βοήθησε η Ελλάδα την Άννα; Μήπως η Άννα έγινε χρυσή ολυμπιονίκης, όχι επειδή είναι από την Ελλάδα αλλά παρά το γεγονός αυτό; 

Η εθνική υπερηφάνεια αποτελεί κατά βάση μια αναγκαιότητα. Μια συνθήκη λίγο αφηρημένη αλλά απαραίτητη για την ψυχική ενότητα των λαών.  Και στον σύγχρονο κόσμο,  ο αθλητισμός αποτελεί το πιο πρόσφορο έδαφος για να «ανθίσει». Μέχρι εδώ καλά.  Μόνο που στην ηλιόλουστη χώρα μας και στον συγκεκριμένο  τομέα, όπως και σε τόσους άλλους, η υπερβολή έχει κρύψει την κοινή λογική στη φουστανέλα της και δεν την αφήνει να ξεμυτίσει.

Και κάπως έτσι, με τον γνωστό, πληθωρικό ελληναράδικο τρόπο, οι ίδιοι άνθρωποι που τραγουδούσαν, έμπλεοι εθνικής υπερηφάνειας «είναι βαριά, βαριά η π…α του τσολιά» μετά το Euro του 2004 μπορεί να δηλώσουν υπερήφανοι για τα δυο Νόμπελ λογοτεχνίας («του Ελύτη και του άλλου μωρέ») , όπως και για την πρωτιά της Έλενας «γιου αρ δε ουάν, μαϊ νάμπερ ουάν» Παπαρίζου.

Για έναν πιτσιρικά που κέρδισε την Ολυμπιάδα μαθηματικών και για την Ελληνίδα στάρλετ που έπαιξε δέκα δευτερόλεπτα στον Τζέιμς Μποντ.

Για τον Πύρρο Δήμα αλλά και για το πόσο γαμάτος ήταν ο «Λεονάιντας» στους «300».

Για τον Μέγα Αλέξανδρο και για την Άννα Κορακάκη.

Και ας πούμε ότι όλα τα παραπάνω δεν πειράζουν κανέναν, σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Αυτό που πειράζει είναι ότι σταδιακά έχουμε χάσει κάθε αίσθηση για την αληθινή εθνική υπερηφάνεια και τις αιτίες της. Προφανώς θα χαρώ με τις ελληνικές επιτυχίες σε διεθνές επίπεδο. Υπερήφανος όμως θα αισθανθώ μόνο αν αυτές έχουν βαθιές ρίζες στη χώρα μου. Αν προκύπτουν μέσα από την οργάνωση, την υποδομή, το σχέδιο μιας Ελλάδας ακμαίας, κεφάτης, δημιουργικής. Και όχι ως φωτεινές εξαιρέσεις στον κανόνα της μιζέριας, της ανοργανωσιάς και της τσαπατσουλιά μας.

Θα αισθανθώ υπερήφανος όταν οι επιτυχίες γίνουν κάποια στιγμή αντιπροσωπευτικές της ελληνικής κοινωνίας. Και όχι σήμερα που λειτουργούν σαν παραμορφωτικός καθρέφτης ή και σαν λίπασμα για έναν προβληματικό, αγενή και επιθετικό «πατριωτισμό» που στηρίζεται σε εθνικιστικά στερεότυπα και αγνοεί πλήρως την θλιβερή ελληνική  πραγματικότητα και τα αίτια της.   

Θα αισθανθώ υπερήφανος τέλος πάντων αν δω την Άννα Κορακάκη στο βάθρο και σκεφτώ «ναι, αυτή είναι αποτέλεσμα της σημερινής Ελλάδας» και όχι «κρίμα, αυτή έτυχε να γεννηθεί στην σημερινή Ελλάδα».

Μέχρι τότε,  λίγη χαρά για ένα κορίτσι που έμαθε να ζει με τις δυσκολίες και να τις ξεπερνάει για να πετυχαίνει –κυριολεκτικά– τον στόχο της,  νομίζω αρκεί. Η μεγάλη χαρά και η υπερηφάνεια ανήκει μόνο σε εκείνη και την οικογένεια της.

Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, μπορεί να έφτασε ψηλά επειδή ακριβώς χρειάστηκε να μάθει να ζει με τις δυσκολίες και να τις ξεπερνάει. Οπότε ίσως η Κορακάκη να είναι αποτέλεσμα της σημερινής Ελλάδας. Ρε μήπως να αισθανθώ εθνικά υπερήφανος;



* Το συγκεκριμένο κείμενο αναρτήθηκε ανυπόγραφο αρχικά στο newsone


ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ