Μια κοινωνία που αδιαφορεί συνειδητά και ένα κράτος που παρακολουθεί από απόσταση, αφήνοντας αβοήθητους όσους το έχουν ανάγκη. 

Ο εθελοντισμός αποτελεί ίσως τον βασικότερο πυλώνα προσφορά σήμερα, με χιλιάδες ανθρώπους να καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να καλύψουν τις ανάγκες όσων τους χρειάζονται. 

Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση Synantisis με έδρα την Αθήνα, εδώ και ένα χρόνο προσφέρει ακούραστα, σε όποιον το ζητήσει. Παράλληλα όμως κάνει πλάνα για το πώς μπορούν όλοι οι άστεγοι, οι άποροι και οι πρόσφυγες να αφομοιωθούν στην κοινωνία, παράγοντας και προσφέροντας πίσω σε αυτήν. 

Ο Δημήτρης Γιαρμαδoύρος, νόμιμος εκπρόσωπος της οργάνωσης και η Σταυρούλα Πλακογιάννη, βρέθηκαν στην Κύπρο και μίλησαν στη CITY για το σημαντικό έργο της Synantisis NGO, αλλά και για τα πλάνο που έχουν για να μην υπάρχουν πλέον τόσες αβοήθητες οικογένειες και άποροι. 

Η προσφορά δεν έχει να κάνει με το επάγγελμα, αλλά με όσα έχει να δώσει από την ψυχή του ο καθένας.

Το είναι η ΜΚΟ Synantisis;

Η Synantisis είναι ένας Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμός, ο οποίος δημιουργήθηκε τέλη του 2015. Σκοπός μας , να βοηθήσουμε τις ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες, που βρίσκονται στη χώρα μας, απ’ όπου και αν προέρχονται. 

 

Τι είδους στήριξη/βοήθεια παρέχετε;

Δεν υπάρχει περιορισμός. Παρέχουμε από οικονομική στήριξη, ψυχολογική στήριξη, ακόμα και κοινωνική στήριξη. 

Άρα η ομάδα σας αποτελείται από άτομα διαφόρων ειδικοτήτων; 

Αυτό είναι αναγκαίο. Οι εθελοντές μας αποτελούνται από νομικούς, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, γιατρούς, αλλά και επαγγελματίες στους χώρους των κατασκευών, όλων των ηλικιών και ειδικοτήτων. Η προσφορά άλλωστε δεν έχει να κάνει με το επάγγελμα, αλλά με όσα έχει να δώσει από την ψυχή του ο καθένας. 

Υπάρχει η εντύπωση πώς βοηθάμε μόνο πρόσφυγες. Αυτό δεν ισχύει.

Τι περιλαμβάνουν οι δράσεις της Synantisis; 

Οι δράσεις μας περιλαμβάνουν όπως είπαμε και προηγουμένως, όλο το φάσμα των πληθυσμιακών ομάδων. Αν για παράδειγμα επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας ή την σελίδα μας στο facebook, θα δείτε ένα μεγάλο μέρος από όσα κάνουμε, σε φωτογραφίες. Εδώ θα ήθελα όμως να ξεκαθαρίσω μια παρανόηση. Υπάρχει η εντύπωση πώς βοηθάμε μόνο πρόσφυγες. Αυτό δεν ισχύει. 

Στις ευάλωτες ομάδες που  βοηθάμε υπάρχουν και πολλές ελληνικές οικογένειες, οι οποίες όμως δεν επιθυμούν να δημοσιοποιηθούν τα στοιχεία τους, άρα αυτές δεν φαίνονται πουθενά και κατά κάποιο τρόπο προβάλλονται μόνο οι δράσεις μας με τους πρόσφυγες. Μάλιστα αυτή την περίοδο «τρέχουμε» μια καμπάνια για συλλογή σχολικών ειδών, για άπορους μαθητές.

 

Πόσο ορθό είναι να στιγματίζουμε μαθητές ως άπορους και να τους διαχωρίζουμε από τα υπόλοιπα παιδιά; 

Είναι όντως ένα λεπτό ζήτημα και θέλει ιδιαίτερους χειρισμούς, ακριβώς για να μην εκθέσεις τα παιδιά στη διαδικασία της σύγκρισης και του ταξικού διαχωρισμού. 

Εμείς επιλέγουμε ως Synantisis, να παραδίδουμε κατ’ οίκον τα πακέτα βοήθειας, ή να έρχονται να τα παραλαμβάνουν οι οικογένειες από τα γραφεία μας. Δεν υπάρχει καθόλου έκθεση και προβολή, ούτε των οικογενειών, και κυρίως ούτε των παιδιών. 

Στην ουσία επιβιώνουμε από τις συνδρομές των μελών μας και του απλού κόσμου.

Μετά από τόσα χρόνια οικονομικής κρίσης, οι Έλληνες ζητάνε βοήθεια ή ντρέπονται;

Ζητάνε πάρα πολύ πλέον, δεν ντρέπονται καθόλου να πουν ότι έχουν ανάγκη. Απλά δεν θέλουν να εκτεθούν στα κοινωνικά δίκτυα και στα ΜΜΕ και εν μέρει αυτό είναι λογικό και αποδεκτό.   

 

Υπήρχαν περιπτώσεις που προσπάθησαν να σας κοροϊδέψουν;

Πολλές φορές. Από τη στιγμή όμως που εμείς ζητάμε αποδεικτικά έγγραφα και στοιχεία από το κράτος για να βεβαιώσουμε ότι βρίσκονται σε δυσχερή κατάσταση, είναι σχεδόν αδύνατο να μας «ξεγελάσει» και να πάρει βοήθεια.

Οικονομικά πώς συντηρείται η Synantisis; 

Στην ουσία επιβιώνουμε από τις συνδρομές των μελών μας και του απλού κόσμου. Δωρεές γίνονται μέσω της ιστοσελίδας μας, από όλο τον κόσμο. Το διαδίκτυο μας βοήθησε στο να γίνει γνωστή η δράση μας σε όλα τα μέρη του κόσμου.

Έτσι κατά καιρούς έχουμε δεχθεί δωρεές και από τις 4 γωνιές του πλανήτη, όπως Αργεντινή, Γεωργία, Αλβανία, Αμερική, Καναδά και Αυστραλία. 

​Θεωρώ, πώς για κάποιον που θέλει να προσφέρει, δεν υπάρχει πρόβλημα να συνδυάσει την προσωπική του ζωή με τον εθελοντισμό.

Ο εθελοντισμός σε τι επίπεδο βρίσκεται στην Ελλάδα;

Δυστυχώς, όχι πολύ υψηλό. Βέβαια αυτό οφείλεται κατά πολύ και στις συνθήκες που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Οι περισσότεροι από εμάς έχουν να αντιμετωπίσουν πολλά προβλήματα, με την ψυχολογία να είναι καταρρακωμένη. Άρα είναι λογικό πως από τη στιγμή που κάποιος έχει να αντιμετωπίσει τόσα, δεν έχει τη διάθεση να βοηθήσει τον συνάνθρωπο του. 

Υπάρχει όμως και μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που διαθέτει το μεγαλείο ψυχής και προσφέροντας τη βοήθεια της, σε όποιον έχει ανάγκη. Χωρίς να σημαίνει πώς αυτοί έχουν λυμένα τα προβλήματα τους. 

 

Πολύς κόσμος προβάλλει την έλλειψη χρόνου ως δικαιολογία, που δεν μπορεί να συμμετέχει σε τέτοιες δράσεις.

Ναι όντως υπάρχει αυτή η εντύπωση πώς το να είσαι εθελοντής, είναι μια δουλειά πλήρους απασχόλησης. Δεν είναι όμως έτσι. Έχουμε κι εμείς την προσωπική μας ζωή, τις εργασίες μας, τις υποχρεώσεις μας. Με την οργάνωση ασχολούμαστε κατά κύριο λόγο, Σαββατοκύριακα, όπως και οι εθελοντές μας. 

Ευτυχώς είμαστε αρκετοί κα μπορούμε να καλύπτουμε τις ανάγκες που παρουσιάζονται χωρίς να λειτουργούμε εις βάρος των άλλων υποχρεώσεων μας. Θεωρώ, πώς για κάποιον που θέλει να προσφέρει, δεν υπάρχει πρόβλημα να συνδυάσει την προσωπική του ζωή με τον εθελοντισμό.

 

Η δράση σας εκτείνεται σε όλη την Ελλάδα;

Όχι προς το παρόν. Ελλείψει χρημάτων, περιορίζουμε τη δράση μας στην Αθήνα. Δεν υπάρχουν οι πόροι για αγορά οχημάτων, κάλυψη μεταφορικών και άλλων χρειαζούμενων, για να μπορούμε να βρούμε εκτός. 

Αν βέβαια μας καλέσουν από κάποια άλλη πόλη και μας ζητήσουν βοήθεια εμείς θα τους παρέχουμε ότι μπορούμε. Επειδή όμως δεν υπάρχει η δυνατότητα να πάμε εκεί, επικοινωνούμε ως οργάνωση με μεταφορείς από την περιοχή και αν κάποιος έχει τη διάθεση να μεταφέρει τη βοήθεια, τότε μπορούμε να στείλουμε ότι μας ζητήσουν.

 

Με το κράτος τι γίνεται, υπάρχει κάποια στήριξη; 

Κρατική στήριξη προς το παρόν δεν υπάρχει, όμως αυτή τη στιγμή έχουμε εκπονήσει μια μελέτη, η οποία σε πρώτο στάδιο θα δοθεί στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, έπειτα στον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης και στη συνέχεια θα περάσει και από το κράτος, ελπίζοντας σε κάποια χρηματοδότηση για την υλοποίηση του πλάνου που έχουμε εκπονήσει. 

Όλοι κάποια στιγμή μπορεί να βρεθούμε σε ανάγκη και εγώ δεν θα ήθελα να δω ποτέ τα δικά μου παιδιά στη θέση των προσφύγων.

Τι προνοεί αυτό το πλάνο; 

Εμείς ως πρώην κατασκευαστές, έχουμε κάποια ακίνητη περιουσία στο Νομό Κορινθίας. Αυτή η ακίνητη περιουσία, έχει κάποιες δομές που θα μπορούσαν να στεγάσουν κάποιους ανθρώπους. 

Να μεταφερθούν δηλαδή από το αστικό κέντρο, που υπάρχουν και μεγαλύτερα φαινόμενα ρατσισμού και να πάνε στην επαρχία, να στεγαστούν σε αυτές τις δομές για αρχή και στη συνέχεια να δουλέψουν τη γη. 

Σκοπός είναι με αυτό που θα παράξουνε, να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες, να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους, να εκπαιδευτούν σε καινοτόμες μορφές καλλιέργειας γης και τέλος να γίνουν παραγωγικά και χρήσιμα μέλη για την κοινωνία στην οποία ζουν προσωρινά ή θα ζήσουν σε μόνιμη βάση. Να μπορούν δηλαδή οι ίδιοι να ορίζουν τη μοίρα τους, χωρίς να περιμένουν από άλλους. 

 

Αυτό το σχέδιο θα αφορά αποκλειστικά τους πρόσφυγες;  

Φυσικά και όχι. Είναι υλοποιήσιμο και για άλλες ευπαθείς ομάδες, όπως αστέγους, ναρκομανείς ή οικογένειες που βρίσκονται σε ένδεια. 

 

Στο διάστημα που λειτουργεί η Synantisi, έχουν αυξηθεί τα ποσοστά των οικογενειών και των ατόμων που έχουν ανάγκη από στήριξη;  

Θα έλεγα ότι υπάρχει μεγάλη έξαρση στις ελληνικές οικογένειες, επίσης οι άστεγοι είναι ένα φαινόμενο που έχει αυξηθεί και φυσικά οι πρόσφυγες. 

 

Δεχτήκατε ρατσισμό επειδή βοηθάτε και πρόσφυγες; 

Ακόμα δεχόμαστε. Ο λόγος θεωρώ που δεχόμαστε αυτή την «επίθεση» από κάποιους, είναι επειδή πολύ απλά ο κόσμος δεν γνωρίζει ότι παράλληλα βοηθάμε και Έλληνες. Εμείς μπορεί να το λέμε, αλλά επειδή όπως είπα και στην αρχή, οι ελληνικές οικογένειες προτιμούν να μένουν ανώνυμες, δεν φαίνεται πουθενά η δράση μας σε αυτό το κομμάτι.

Εμείς ως οργάνωση πρεσβεύουμε παρόλα αυτά, πώς η ανάγκη και η προσφορά δεν γνωρίζει και δεν πρέπει να γνωρίζει εθνικότητα και να κάνει διακρίσεις, είμαστε όλοι άνθρωποι. 

Όλοι κάποια στιγμή μπορεί να βρεθούμε σε ανάγκη και εγώ δεν θα ήθελα να δω ποτέ τα δικά μου παιδιά στη θέση των προσφύγων, που ενώ ξέφυγαν από μια εμπόλεμη κατάσταση για να γλυτώσουν, έχουν να αντιμετωπίσουν τον ρατσισμό και την εξαθλίωση, επειδή δεν μοιάζουν με τους ντόπιους. 

Άνθρωποι βρεγμένοι, ταλαιπωρημένοι, χωρίς παπούτσια. Παιδιά να κλαίνε και να μην έχουν να φάνε.

Ο ρατσισμός υπήρχε πάντα ή είναι φαινόμενο της εποχής;

Θεωρώ πώς είναι φαινόμενο της εποχής. Οι Έλληνες ανέκαθεν ήταν φιλόξενος λαός και νομίζω το έχουμε αποδείξει και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Πάντα είχαμε μαζικές προσφυγικές ροές στις χώρες μας, με τους περισσότερους να έχουν ενσωματωθεί και αφομοιωθεί με την υπόλοιπη κοινωνία. 

 

Επισκεφθήκατε τα κέντρα που φιλοξενούν αυτή τη στιγμή τους πρόσφυγες; 

Πάρα πολλές φορές. Την πρώτη φορά που πήγαμε κυριολεκτικά πέσαμε από τα σύννεφα διαπιστώνοντας τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων αυτών. Τότε μάλιστα είχε μόλις φτάσει καράβι στον Πειραιά με 500 πρόσφυγες, τους οποίους δεν είχαν που να τους πάνε. 

Αποφάσισαν λοιπόν να τους στοιβάξουν κυριολεκτικά σε μια παλιά αποθήκη γεμάτη νερά, με κρύο, βρωμιά, ποντίκια και κατσαρίδες, χωρίς στρώματα, χωρίς κουβέρτες και χωρίς ρούχα. 

Άνθρωποι βρεγμένοι, ταλαιπωρημένοι, χωρίς παπούτσια. Παιδιά να κλαίνε και να μην έχουν να φάνε. Αυτές οι συνθήκες πάνω κάτω επικρατούν βεβαίως και στις δομές που λειτουργούν στο Ελληνικό. Κάποιοι ακόμα και σήμερα δεν έχουν σκηνές να μείνουνε, με αποτέλεσμα τον χειμώνα να βρέχονται και να κοιμούνται στις λάσπες.

 

Με τα παιδιά των προσφύγων τι γίνεται;

Βιώνουν και αυτά μια κατάσταση πολύ δύσκολη και προσωπικά πιστεύω πώς είναι τα μεγαλύτερα θύματα. 

Πολλά από αυτά είναι ασυνόδευτα, ενώ επειδή τα κέντρα φιλοξενίας είναι απροστάτευτα και αχανή, κυκλοφορούν ελεύθερα στους χώρους του Λιμανιού ή του Ελληνικού με κίνδυνο κάποιος να τα κλέψει και να τα εκμεταλλευτεί ποικιλοτρόπως. 

 

Με πρόσφυγες έχετε μιλήσει, πώς βιώνουν όλη αυτή την κατάσταση; 

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε πώς οι πρόσφυγες δεν ήταν απλά κάποιοι εγκληματίες ή παράσιτα, τα οποία εγκατέλειψαν τη χώρα τους και ήρθαν στην Ελλάδα για να μας εκμεταλλευτούν. 

Ήταν και αυτοί άνθρωποι που είχαν τη ζωή τους, τις οικογένειες τους, την περιουσία και τις δουλειές τους και βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη μεσοπέλαγα, να παλεύουν για τη ζωή τους, με πολλούς από αυτούς να μην τα καταφέρνουν.

Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν, δεν ήρθαν στην Ελλάδα ή αντίστοιχα στην Κύπρο για να μείνουν, αλλά για να γλυτώσουν. Οι περισσότεροι από αυτούς επιθυμούν να προωθηθούν σε άλλες χώρες, κάτι που προς το παρόν δεν είναι εφικτό, για αυτό φιλοξενούνται στις αντίστοιχες δομές.

Ο λόγος που παραμένουν σε αυτές τις άθλιες και τριτοκοσμικές συνθήκες είναι απλός, περιμένουν μια λύση. Κάθε τόσο διαδίδεται και μια πληροφορία – ράδιο αρβύλα που τους γεμίζει με ελπίδες ότι σύντομα θα φύγουν, αλλά τίποτα δεν γίνεται και μένουν εκεί περιμένοντας.