Λείπει από το νησί εδώ και περίπου 6 χρόνια, πριν καλά – καλά ενηλικιωθεί. Στα 17 χρόνια, μια πενταετής υποτροφία από το Berklee College of Music της Βοστώνης, οδηγεί τα βήματα της Γεωργίας Χ’’ Κωνσταντίνου ή καλύτερα της Narcissus A-Ngel, στην Αμερική.

Εκεί δημιουργεί τη δική της ροκ μπάντα τους «No Hugs», βρίσκει το στιλ της, γράφει μουσική και στίχους, μανατζάρει, σχεδιάζει, τραγουδά και πετυχαίνει την αναγνώριση.

«Μέσα στον ενάμιση χρόνο που υπάρχουν οι No Hugs, έχουμε ήδη κάνει περιοδείες σε 20 πολιτείες, συμμετοχές σε διάφορα μεγάλα φεστιβάλ ροκ μουσικής, εμφανίσεις σε πάνω από 50 συναυλίες σε όλη την Αμερική, παίξαμε στο Hard Rock Toronto, ως επίσημοι προσκεκλημένοι, δώσαμε συνεντεύξεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, ενώ ήδη το πρώτο μας άλμπουμ παίζεται σε Αγγλία, Γαλλία, Αμερική και Καναδά».  

Έχουμε Κύπριους σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι έχουν διακριθεί στην τέχνη τους και έχουν κάνει καριέρα, την ίδια ώρα που στην Κύπρο τους αγνοούν.

Η μουσική πότε μπήκε στη ζωή σου;

Η πρώτη μου επαφή ήταν σε ηλικία 6 ετών, όταν αναγκαστικά με παρέσυραν σε μαθήματα πιάνου από τα οποία έκανα σκασιαρχείο και έμπαινα «παράνομα» στην διπλανή τάξη φωνητικής.

 

Το διάστημα που έμενες στην Κύπρο, ασχολήθηκες καθόλου επαγγελματικά με το αντικείμενο;

Ναι, έχω κάνει πολλές εμφανίσεις στην Κύπρο και έχω πειραματιστεί με πολλά ήδη  μουσικής, όσο διάστημα έμενα στο νησί. Όπερα σε Motown, έντεχνο, μπαλαντο-εξεντρουάλ κτλ. Έχω ανεβάσει μάλιστα και δύο δικές μου παραστάσεις/μιούζικαλ στη Λάρνακα και έχω λάβει μέρος σε επαγγελματικές θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες.

Επίσης το 2010 άνοιξα τη συναυλία της Εύης Καπάταη και του Σταύρου Κωνσταντίνου, στην πρωτοχρονιάτικη εκδήλωση στη Λευκωσία.

Αυτός ο σνομπισμός απέναντι σε Κύπριους καλλιτέχνες, θεωρώ ότι είναι και ο κύριος λόγος που όσα παιδιά μένουν στο νησί καταφεύγουν σε ριάλιτι και talent show, για να αναδειχθούν.

Τα τελευταία έξι χρόνια ζεις, σπουδάζεις και παράλληλα εργάζεσαι στην Αμερική. Πώς είναι να είσαι επαγγελματίας καλλιτέχνης εκεί;

Ο επαγγελματίας στην Αμερική του 2017, είναι πανταχού παρών. Η εποχή του «Sex, Drugs and Rock n Roll»,  έχει περάσει.

Αν δεν ξενυχτίσεις μπροστά από τον υπολογιστή και το πιάνο σου, δεν υπάρχει και ούτε θα υπάρξει αμοιβή. Έχω έναν υπερβολικά ρεαλιστικό τρόπο αντιμετώπισης της δουλειάς μου τόσο εδώ, όσο και σε όποιο μέρος και αν βρεθώ.

Όταν το κοινό πληρώνει, οφείλεις να δώσεις το 1000% του εαυτού σου. Ο καλλιτέχνης ζει για τον κόσμο και ζει μέσα από τον κόσμο. Είναι μια σχέση συμβίωσης.

Αν ο μουσικός στην Αμερική δεν έχει γνώσεις social media, production, engineering, photoshop κ.α. τότε πρέπει να έχει γερό πορτοφόλι. Υπάρχουν καθημερινά τόσα πολλά συγκροτήματα τα οποία θέλουν να αναδειχτούν, όμως δεν έχουν την πίστη και το tough skin που χρειάζεται. Ως manager των No/Hugs, απαιτώ επαγγελματισμό από τους συνεργάτες μου και μέλη του συγκροτήματος. Το μότο μας είναι πώς όταν κάτι δεν λειτουργεί σωστά, πρέπει ή να φτιαχτεί ή να τελειώσει.

 

There’s no room for mistakes, no room for excuses. If you fuck up, you fuck up and then you have to deal with the consequences.

 

Πότε δημιουργήθηκαν οι «No Hugs»;

Η μπάντα δημιουργήθηκε το 2015, τα μέλη όμως από τότε έχουν αλλάξει και αλλάζουν ανάλογα με τα σχέδια του συγκροτήματος.

Το να είσαι σε συγκρότημα απαιτεί πειθαρχία και πείσμα – δυστυχώς αυτό δεν το συμμερίζονται πολλά 20χρονα στην Αμερική. Κύρια και σταθερά μέλη από την αρχή του συγκροτήματος, είμαι εγώ, ο drummer Fernando Echeverry και ο μπασίστας J.P Goldman.





 

Και μουσικά που κινείται η μπάντα;

Η μουσική που γράφω για τους «No Hugs» είναι πολυδιάστατη. Θυμίζει κάτι από ένα κράμα Queen και Muse, με έντονες πινελιές μπλουζ. Ακολουθώ μια συγκεκριμένη τακτική, αποφεύγω να ακούω γενικά μουσική για να μην επηρεάζομαι από άλλες μουσικές και ήχους.

Βρίσκω απέραντη γαλήνη και πραγματική έμπνευση μέσα από τη σιωπή και το χάος της σκέψης μου.

 

Τι σε εμπνέει;

Η στιχουργία είναι ο μόνος τρόπος εξωτερίκευσης έντονων συναισθημάτων και εμπειριών και νομίζω πώς πάντα το είχα μέσα μου. Και όσο πιο πολύ το εξασκώ, τόσο περισσότερο βρίσκω τον εαυτό μου και ανακαλώ χρόνια εμπειριών και συναισθημάτων.

Αμφιταλαντεύεσαι ανάμεσα στις λέξεις, στη ρήμα, στα σημεία στίξης και πλάθεις σε ένα κομμάτι χαρτί ένα κομμάτι από τον εαυτό σου. Δεν μου αρέσει να αποκαλώ τον εαυτό μου ούτε στιχουργό, ούτε songwriter και με το ζόρι τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος με αναγκάζουν να υπογράφω τους στίχους στα άλμπουμ. Θα προτιμούσα να έμεναν ανώνυμα.  

Είναι οδυνηρό να διαβάζω τους στοίχους μου και ακόμα πιο οδυνηρό να τους τραγουδώ. Ειλικρινά πιστεύω ότι οι περισσότεροι στιχουργοί είναι μαζοχιστές – ειδικά αυτοί που τραγουδούν τους δικούς τους στίχους.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πόσα άτομα στον πλανήτη θα άντεχαν να κάνουν αυτό που κάνουμε εμείς – να είναι πάνω σε μια σκηνή και να τραγουδούν με χαμόγελο την πιο μεγάλη τους θλίψη, τις πιο έντονες τους σκέψεις και τις πιο ζωντανές τους εμπειρίες.

Αν υποστηρίζαμε τους Κύπριους με πραγματικό μουσικό ταλέντο, ίσως να είχαμε έναν τεράστιο καλλιτεχνικό πλούτο σαν νησί.

Η μουσική σου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιδιαίτερη, για λίγους. Στην Κύπρο υπάρχει κοινό για τέτοιους ήχους;

Η μουσική μου, είναι μουσική για όλους όσοι αισθάνονται, για όλο τον κόσμο, για όλες τις χώρες. Τη δήθεν φράση «Μάνα μου, τούτη εν κάμνει για την Κύπρο. Έτσι φωνάρα», την έχω γραμμένη σε σημεία τα οποία είμαι πολύ κόσμια για να αναφέρω. Είναι ότι πιο εκνευριστικό έχω ακούσει και ακούω ακόμα.

Όσο υπάρχουν ψευτόπεσσιμιστικα και passive - aggressive σχόλια για οποιοδήποτε είδος μουσικής, τότε ποτέ δεν θα ανοίξει η δισκογραφία και ο ακροατής δε θα αφήσει τον εαυτό του να επηρεαστεί και να νιώσει νέα συναισθήματα. Έχουμε Κύπριους σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι έχουν διακριθεί στην τέχνη τους και έχουν κάνει καριέρα, την ίδια ώρα που στην Κύπρο τους αγνοούν. Γιατί;

Επειδή έχουν τόσο μεγάλο ταλέντο, που είναι λίγοι για το νησί; Νομίζω ότι η Κύπρος είναι από της λίγες χώρες που διαθέτει μια τέτοια εξευτελιστική  νοοτροπία.

Αν δεν γυρίσω όλο τον κόσμο μέχρι την τελευταία μου ανάσα, δε θα ησυχάσει η ψυχή μου.

Και το οξύμωρο είναι ότι μιλάμε για μια Κύπρο η οποία γεμίζει τα διάφορα ροκ μπαράκια, γιατί δεν ακούν λαϊκά, αλλά αποφεύγει να υποστηρίξει κυπριακά ροκ συγκροτήματα όταν χρειαστεί, την ίδια ώρα που προτιμά να πληρώσει 10 ευρώ είσοδο σε κάποιο club, το οποίο στις 2 τα ξημερώματα θα παίζει Πάολα. Αυτός ο σνομπισμός απέναντι σε Κύπριους καλλιτέχνες, θεωρώ ότι είναι και ο κύριος λόγος που όσα παιδιά μένουν στο νησί καταφεύγουν σε ριάλιτι και talent show, για να αναδειχθούν.

Είμαι παντελώς ψυχρή απέναντι σε όλους αυτούς που καθημερινά αναλώνονται σε τέτοιου είδους σχόλια και απόψεις και στην ουσία κλείνουν τις πόρτες σε ταλέντα για να αναδειχθούν και να ξεχωρίσουν. Αν υποστηρίζαμε τους Κύπριους με πραγματικό μουσικό ταλέντο, ίσως να είχαμε έναν τεράστιο καλλιτεχνικό πλούτο σαν νησί.

 

Διάφορα δημοσιεύματα στο εξωτερικό, σε έχουν χαρακτηρίσει ως η νέα Janis Joplin. Πώς το εκλαμβάνεις;

Όπως είπα και προηγουμένως, προτιμώ να μην ακούω καθόλου μουσική για να μην επηρεάζομαι είτε φωνητικά, είτε μουσικά από άλλους καλλιτέχνες, ακόμα και αν μιλάμε για τέτοια μεγέθη.

Τώρα αν έχω επηρεαστεί από τα είδωλα μου; Φυσικά. Όμως, το πιο μεγάλο μάθημα ζωής του οποιουδήποτε performer που θέλει να χαρακτηρίζεται αυθεντικός, είναι το να βρει τη δική του φωνή και τη δική του διέξοδο.

Προσωπικά δε νομίζω ότι η φωνή μου μοιάζει με κανέναν – απλά δεν το ακούω, ούτε το έχω παρατηρήσει. Τώρα από την άλλη, η οποιαδήποτε σύγκριση είναι τιμή μου. Έχω γνωρίσει κόσμο που με ταυτίζει με μεγάλα ονόματα όπως η Janice Joplin και πραγματικά νιώθω δέος που πατώ στα ίδια χώματα τα οποία κάποτε τραγούδησαν οι πιο μεγάλες μου επιρροές, όπως ο Έλβις.

Στην αρχή εκνευριζόμουν όταν με σύγκριναν με άλλους καλλιτέχνες, όμως μετά αντιλήφθηκα ότι όταν κάποιος προσπαθεί να σε ταυτίσει με δικό του είδωλο, είναι τεράστιο κομπλιμέντο.

«Narscissus A-Ngel» τι συμβολίζει το καλλιτεχνικό σου ψευδώνυμο;  

Ο ρομαντισμός της ελληνικής μυθολογίας -σχετικά με το μύθο κάποιου πολύ ωραίου άντρα - είναι πολύ ελκυστικός για μένα.

Κάτι θα συμβολίζει, κάτι θα σημαίνει. Όσο πιο πολύ με ρωτάνε, τόσο πιο πολύ αλλάζει η απάντηση. Ίσως με την πάροδο του χρόνου να κατασταλάξω κι εγώ στην αληθινή απάντηση της ερώτησης.

Κυκλοφορεί ήδη το πρώτο σας άλμπουμ, πώς είναι αυτό το συναίσθημα;

Η ανταπόκριση του κοινού ως προς το «In Between» ήταν πέραν των προσδοκιών μου. Ήδη παίζεται σε ραδιοφωνικούς σταθμούς σε Αγγλία, Γαλλία, Αμερική και Καναδά!

Είναι ένα άλμπουμ 5 τραγουδιών, τα οποία αγάπησε ο κόσμος στις συναυλίες μας και το οποίο ηχογραφήθηκε με μεγάλο ζήλο και σκληρή δουλειά. Όποιος θέλει να το ακούσει μπορεί να το βρει σε όλες τις διαδικτυακές πλατφόρμες, όπως iTunes, Spotify, Soundcloud, ακόμα και στην ιστοσελίδα μας www.nohugsband.com.

Η Αμερική θεωρείς ότι εξακολουθεί να είναι ακόμη η χώρα των ευκαιριών;

Η χώρα των ευκαιριών είναι η Ουτοπία, όχι η Αμερική. Αν έρθεις εδώ με διάθεση να δουλέψεις σκληρά, τότε θα πετύχεις. Κανένας δε θα σου απλώσει κόκκινο χαλί, κανένας δε θα σε αγκαλιάσει όταν πέσεις. Η Αμερική αναδεικνύει αυτούς που δουλεύουν. Το ταλέντο από μόνο του δεν είναι εισιτήριο προς την επιτυχία.

 

Από την Κύπρο τι σου λείπει;

Η γιαγιά, ο παππούς, η μαμά, ο νονός, η νονά, ο Βασίλης μου, ο μπαμπάς και τα χαμόγελά τους, όταν με βλέπουν το πρωί.

Σκέφτεσαι καθόλου να επιστρέψεις;

Είμαι καλλιτέχνης σε ροκ συγκρότημα. Αν δεν γυρίσω όλο τον κόσμο μέχρι την τελευταία μου ανάσα, δε θα ησυχάσει η ψυχή μου.

 

Από ελληνική μουσική υπάρχει κάτι που σε εκφράζει;

Έχω αφάνταστη αγάπη και θαυμασμό για τον Σταμάτη Κραουνάκη, την Λίνα Νικολακοπουλου, τον Νίκο Καρβέλα, την Αλίκη μου, τον Δημήτρη Χορν, την Μελίνα Μερκούρη. Η καλή μουσική σπάει όλες τις ταμπέλες και τα στερεότυπα.

 

Ήδη τρέχει μια περιοδεία για το 2017, τι άλλο ετοιμάζετε;

Προς το παρόν έχουμε 2 περιοδείες, 2 άλμπουμ που τρέχουν και να ανανεώσουμε πλήρως το συγκρότημα.