Η επικοινωνία έγινε αρχικά μέσω διαδικτύου και έπειτα τηλεφωνικώς. Ένας γονιός που εδώ και μερικούς μήνες βλέπει το παιδί του μόνο τις ώρες επισκεπτηρίου των Κεντρικών Φυλακών, ένιωθε την ανάγκη να ζητήσει κάτι μικρό, αλλά πολύ ουσιαστικό. Όχι μόνο για το παιδί του, αλλά για όλους τους κρατούμενους.

«Την ημέρα της Ανάστασης, οι Κεντρικές επέτρεψαν ελεύθερη είσοδο στις φυλακές για να βρεθούν οι συγγενείς με τους δικούς τους που κρατούνται, αλλά από τη μια ώρα που είναι το επισκεπτήριο, το μείωσαν στη μισή, ενώ εξ όσων γνωρίζω δεν πρόκειται να γίνει ούτε κάποια γιορτή, ούτε κάτι διαφορετικό για να νιώσουν και αυτοί Πάσχα. Είναι άδικο νομίζω αυτό και ζητώ από την πολιτεία να το κοιτάξει, ας το κάμουν όπως γίνεται στο στρατόπεδο. Ένα τραπέζι μεγάλο, να μας καλέσουν μέσα να φάμε όλοι μαζί, να περάσουμε όμορφα την γιορταστική εκείνη ημέρα».

Όπως ανέφερε στην κουβέντα μας, λόγω του εξονυχιστικού ελέγχου, δεν δικαιούνται να μεταφέρουν σε κρατούμενο ούτε φλαούνα, ούτε κάποιο άλλο έδεσμα, αφού και να το κάνουν, θα διαλυθεί στην εξέταση από τους δεσμοφύλακες. «Δεν τους αδικώ, καλά κάνουν και είναι τόσο αυστηροί, γιατί υπήρξαν περιπτώσεις που αρκετοί προσπάθησαν να μεταφέρουν ναρκωτικά στις φυλακές». 

Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα, είχε περάσει κατάθλιψη, δεν έτρωγε, δεν κοιμόταν, ήταν ένα ράκος.

Όπως υποστηρίζει, το παιδί φυλακίστηκε χωρίς να φταίει και η ιστορία μοιάζει πειστική, αλλά ποιος μπορεί να το αποδείξει, αν και εφόσον αληθεύει. Στα διάφορα που συζητήσαμε αναφερθήκαμε και σε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι, αυτό της επικοινωνίας με τον «έξω» κόσμο.

Πώς αλήθεια γίνεται η επαφή και η επικοινωνία των κρατουμένων με συγγενείς και φίλους; Τι συνθήκες επικρατούν και τι αντικείμενα δικαιούται να έχει μέσα στη φυλακή ένας κρατούμενος;

Μόλις μεταφερθεί για πρώτη φορά κάποιος στη φυλακή, δικαιούται τρεις επισκέψεις από συγγενείς πρώτους βαθμού χωρίς πρόσκληση. Έπειτα κάθε μήνα δίνονται στους κρατουμένους 10 κάρτες/προσκλήσεις οι οποίες ισχύουν για 30 άτομα. Δηλώνει ο κρατούμενος τα άτομα, αυτά καταγράφονται στο λογισμικό, ελέγχονται και έπειτα δικαιούνται να τον επισκεφθούν. Παράλληλα εκτός από πρόσωπα, οι κρατούμενοι πρέπει να δηλώνουν και τα αντικείμενα που θέλουν να τους φέρουν μέσα στις φυλακές.

«Οι κρατούμενοι δικαιούνται να έχουν στο κελί τους τηλεόραση μέχρι 22 ίντσες, DVD και CDs με μουσική. Επίσης μπορούμε να τους πάρουμε ρούχα και παπούτσια, εκτός από σακάκια με κουκούλα, κουβέρτες και παπλώματα».

Τι άλλο απαγορεύεται;

Υπάρχει ρητή απαγόρευση να τους αγοράζουμε από έξω τηλεκάρτες, τσιγάρα, αλκοόλ, σαμπουάν και φαγητό. Για τηλεκάρτες και τσιγάρα υπάρχουν μηχανήματα στις κεντρικές και μπορούμε να πάρουμε από εκεί, ενώ για τα υπόλοιπα πρέπει να κάνουν παραγγελία από το Παντοπωλείο των φυλακών οι κρατούμενοι.

Μπορώ να τον αγκαλιάσω, να τον χαϊδέψω, υπάρχει κανονικά σωματική επαφή.

Και πώς τα πληρώνουν αυτά που παραγγέλνουν;

Μόλις μπουν στις φυλακές, τους ανοίγουν δικό τους λογαριασμό με χρήματα του κρατούμενου φυσικά, που έχει όριο μέχρι 500 ευρώ κατάθεση. Βέβαια μπορούμε να τους παίρνουμε και μετρητά στις επισκέψεις μας.

Είναι αυστηρός ο έλεγχος;

Χειρότερα και από αεροδρόμιο. Ελέγχουν και ξεψαχνίζουν τα πάντα.

Πώς είναι μια επίσκεψη στα κρατητήρια, εννοώ πώς είναι οι συνθήκες στο επισκεπτήριο;

Ανάλογα με την πτέρυγα απ’ όσο μου έχουν πει, κάθε επισκεπτήριο διαφέρει. Για παράδειγμα στους ισοβίτες υπάρχει διαχωριστικό γυαλί όπως τις ταινίες, δεν υπάρχει επαφή. Στη δική μας περίπτωση, μας πάνε μετά από τον έλεγχο σ’ ένα μεγάλο δωμάτιο με πλαστικό τραπέζι και καρέκλες και καθόμαστε και τα λέμε. Μπορώ να τον αγκαλιάσω, να τον χαϊδέψω, υπάρχει κανονικά σωματική επαφή. Μάλιστα αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πώς υπάρχει ακόμη ένα μεγάλο δωμάτιο το οποίο έχουν μετατρέψει σε παιχνιδότοπο για να απασχολούν τα παιδιά των κρατουμένων όταν έρχονται για επίσκεψη.

Νομίζω πώς δεν υπάρχει κάτι άλλο που να λείπει περισσότερο σε έναν κρατούμενο από την ελευθερία του.

Τι ωράρια ισχύουν;

Καθημερινές και Σαββατοκύριακα από τις 8 το πρωί, έως τις 14:00 για μια ώρα. Μετά το τέλος της ώρας, οι φύλακες που παρακολουθούν διακριτικά από το κουβούκλιο μας ειδοποιούν ότι πρέπει να αποχωρήσουμε.

Τι σου λέει ο γιος σου, πώς το βιώνει όλο αυτό;  

Νομίζω πώς όταν φυλακίζεσαι χωρίς να φταις το πρώτο πράγμα που νιώθεις είναι αδικία και πίκρα. Απ’ εκεί και πέρα στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα, είχε περάσει κατάθλιψη, δεν έτρωγε, δεν κοιμόταν ήταν ένα ράκος. Πλέον όμως έχει αποδεχτεί την κατάσταση και απλά περιμένει τη δικαίωση και είναι πολύ καλύτερα ψυχολογικά. Βέβαια συχνά πυκνά έχει μεταπτώσεις.

Πώς περνάει την ημέρα του, τι κάνει;

Ευτυχώς οι περισσότεροι συγκρατούμενοι του είναι νεαροί και αυτό τον βοηθά να κάνει παρέες κοντά στην ηλικία του. Κάθε πρωί πάει γυμναστήριο, ενώ γενικά οι φυλακές προσφέρουν πολλές δραστηριότητες για τους κρατούμενους. Σχολείο, μαθήματα υποκριτικής, κηπουρική, ξυλουργικές εργασίες, εργαστήρια επιμορφωτικά κ.α. Παρόλα αυτά η μέρα τελειώνει γρήγορα σχετικά, αφού 21:00 το βράδυ έχει σιωπητήριο, άρα κάθε δραστηριότητα παύει και μπαίνουν στα κελιά τους.

Τι του λείπει περισσότερο εκτός από την ελευθερία του;

Νομίζω πώς δεν υπάρχει κάτι άλλο που να λείπει περισσότερο σε έναν κρατούμενο από την ελευθερία του. Εντούτοις σίγουρα του λείπει η κοπέλα του, οι προσωπικές τους στιγμές, η επαφή. Το βλέπω κάθε φορά που τον επισκέπτεται πώς αλλάζει η διάθεση του και φωτίζει το πρόσωπο του με το χάδι και το βλέμμα της.

* Η κεντρική φωτογραφία είναι από τη νέα πτέρυγα των γυναικείων φυλακών [δες εδώ περισσότερα]