Την ελληνικότητά μας και το ελληνικό μας φρόνημα, καλύτερα προτείνω, να τα αποδείξουμε μέσα από τη ζωντανή διδαχή της ιστορίας και όχι διά της παρέλασης».

Διαβάστε πιο κάτω τις οδηγίες για την παρέλαση και ακολούθως το σχόλιο που έγραψε ο Ιάσονας Διάκονος στο Facebook.

Κυκλοφορεί αυτό εδώ [οι Οδηγίες για την Παρέλαση] στο διαδίκτυο κι αισθάνομαι ότι θα ‘θελα πέντε σκέψεις να μοιραστώ.

(Πρωτίστως η παρέλαση ως έθιμο δεν είναι ελληνικό, δεν είν’ ρωμαίικο, αλλά είναι απότοκο της μίμησης των «εθνικών τυπικών» όπως μας ήλθαν από την Δύση, στο πλαίσιο που ορίζει κυρίως ο γερμανικός νεοκλασικισμός με την δημιουργία ενός σχεδόν ‘θρησκευτικού’ τυπικού για την απόδοση εθνικών τιμών και την έκφραση της εθνικής ενότητας. Αυτό φαίνεται κυρίως στα εμβατήρια τα οποία παιανίζουν τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με το ρωμαίικο πολιτιστικό παρελθόν. Στην δική μας παράδοση, οι τιμές αποδίδονται με μνημόσυνα στην εκκλησία και πανηγύρια τους αυλόγυρους των εκκλησιών -με όλον τον αυθορμητισμό που χαρακτηρίζει την λαϊκή ψυχή και έκφραση. Όπως και να ‘χει, γινήκαμε Ευρωπαίοι και τα έθιμα των Ευρωπαίων τηρούμε…).

Μας λέει επίσης η ανωτέρω αναγραφή ότι δια της παρέλασης θα δείξουμε το ελληνικό μας φρόνημα. Την ελληνικότητά μας, καλύτερα προτείνω, να την αποδείξουμε μέσα από την ζωντανή διδαχή της ιστορίας.

Απ’ την διδαχή των ελληνικών γραμμάτων που πρώτα πρέπει να τα ξέρουμε εμείς κι έπειτα να τα μεταφέρουμε στα παιδιά μας. Να πάρουμε τα παιδιά μας απ’ το χέρι και να τα πάμε στο μουσείο της πόλης μας, να δούνε την απτή μαρτυρία της ιστορίας στο χρόνο.

Ως παπά και ως εκπαιδευτικό λοιπόν, μια καλό-στημένη παρέλαση δε μου δείχνει τίποτε.

Σημασία πάνω απ’ όλα έχει η ψυχή. Κι η ψυχή θέλει πολύ δουλειά για να δουλευτεί. Κι η ψυχή δεν κοιτά παρελάσεις. Αυτά είναι σύμβολα και μάλιστα όχι δικά μας. Οι πατέρες κι οι μανάδες μας άλλα πράγματα αφήσανε, εμείς άλλα προτιμάμε: συνήθως τα εύκολα. Μωρ’ δε βαριέσαι; Ψιλά γράμματα.