Σύμφωνα με τον 'Έλληνα ακαδημαϊκό Φαίδωνα Κουκουλέ, ο στολισμός δέντρου είναι καθ' όλα αρχαιοελληνικό έθιμο. Τότε στόλιζαν Ειρεσιώνη, κλαδί αγριοελιάς με γιρλάντες από λευκό και κόκκινο μαλλί και με τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά).

Αποτελούσε έκφραση ευχαριστίας για τη γονιμότητα του λήξαντος έτους και παράκληση συνεχίσεως της γονιμότητας και ευφορίας κατά το επόμενο και ήταν αφιερωμένη στην Αθηνά, τον Απόλλωνα και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη).

Μάλιστα, παιδιά των οποίων και οι δύο γονείς ζούσαν, περιέφεραν την Ειρεσιώνη στους δρόμους της πόλης των Αθηνών τραγουδώντας κάλαντα από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας το φιλοδώρημά τους από τον νοικοκύρη ή τη νοικοκυρά και όταν έφθαναν στο σπίτι τους κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτά τους, όπου έμενε εκεί μέχρι την ιδία ημέρα του νέου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν τη νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν.

Άλλα παιδιά κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την θύρα του Ιερού του Απόλλωνος.

Το έθιμο εξήχθη στους Βόρειους λαούς από Έλληνες ταξιδευτές οι οποίοι αν και μακριά από τον τόπο τους ήθελαν να κρατήσουν τις ρίζες τους. Ελλείψει Ειρεσιώνης, στόλιζαν δέντρα που ευδοκιμούσαν στην περιοχή που τους έβρισκε το τέλος του γόνιμου έτους.

Πολύ αργότερα κατά τα Βυζαντινά χρόνια το έθιμο κρατήθηκε και μάλιστα με διαταγή του επάρχου της κάθε πόλης.

Εκτός από δέντρο, στολίζονταν και στύλοι με δεντρολίβανο, μύρτο και λουλούδια της εποχής.

Ωστόσο το έθιμο, έσβησε από τον Ελληνικό χάρτη με την επικράτηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

«Άνθησε» όμως σε Ευρωπαϊκές χώρες.