Το να συζητάς με έναν 9χρονο έχει πλάκα και σίγουρα ενδιαφέρον. Δεν θα πω το κλισέ –ότι γίνεσαι και πάλι παιδί- μα σίγουρα ο τρόπος σκέψης ενός παιδιού το οποίο ακροβατεί ανάμεσα στην προεφηβεία και στην προσεχώς ‘ενήλικη’ εφηβεία σε προσγειώνει απότομα και χωρίς αλεξίπτωτο.

Το συγκεκριμένο παιδί – ας τον ονομάσουμε για χάρη της συζήτησης Μάριο- σε κόβει και σε ζυγίζει καλά πριν σου μιλήσει ανοιχτά. Στην αρχή, όταν του ζήτησα να κάνουμε μια κουβέντα για το πώς περνά στο κατηχητικό και τι μαθαίνει από αυτό, ήταν διστακτικός και επιφυλακτικός.

 

- Τι θέλεις να πούμε δηλαδή;

- Απλώς θέλω να μάθω πώς περνάς όταν πηγαίνεις κατηχητικό και τι λέτε. (Το σκέφτηκε λίγο).

- Και γιατί θέλεις να τα μάθεις αυτά;

- Επειδή πάντα είχα απορία να μάθω τι κάνουν όσοι πάνε κατηχητικό.

- Εσύ πήγες;

- Όχι, γι’ αυτό θέλω να μάθω.

- Εντάξει, ρώτα με. 

Ομολογώ ότι το περίμενα πιο εύκολο. Πιο απλό. Αλλά δεν ήταν. Θες το ύφος του, που ήταν γεμάτο περιέργεια και απορία. Θες η στάση του, που ενώ δέχτηκε να μου μιλήσει, καταλάβαινα ότι ήταν και διστακτικός παράλληλα; Κόμπλαρα. Ειδικά όταν κατάλαβε ότι θα ηχογραφούσα την κουβέντα μας, με έκανε να νιώσω λίγο σαν κατάσκοπος. Ευτυχώς το ξεπεράσαμε εύκολα.

Η πρώτη ερώτηση που είχα σημειώσει να του κάνω αφορούσε ένα ερώτημα που ταλανίζει την ανθρωπότητα για αιώνες. Τελικά, τι είναι ο Θεός; «Ο παπάς όλων μας. Αυτός που είναι συνέχεια δίπλα μας και μας προσέχει από το να μην πάθουμε κακό. Που είναι δίπλα μας συνέχεια».

Και έχεις καθόλου την εικόνα σου στο μυαλό του; Πώς είναι, πώς μοιάζει;

Όχι δεν ξέρω! (χαμογελάει αμήχανα).

Τη λέξη ρατσισμός την έχεις ακούσει ξανά;

Ναι.

Σας έχουν μιλήσει στο κατηχητικό;

Ναι, μας έχουν πει. Δεν είναι αυτό που κοροϊδεύεις κάποιον;

 

Δεν ξέρω, εσύ τι νομίζεις;

Όταν κοροϊδεύουμε κάποιον. Όταν είναι μαύρος και λέμε του «ρε μαύρε».

 

Και γιατί είναι κακό αυτό;

Επειδή είναι κάτι σαν το bullying.

Τον καταλαβαίνω ότι αρχίζει να βαριέται και να δυσανασχετεί. Κάτι πρέπει να κάνω για του κινήσω ξανά το ενδιαφέρον. Τον ρωτάω τι του αρέσει και τι βαριέται όταν πάει στο κατηχητικό και το ύφος του αλλάζει. «Μου αρέσει όταν μας μιλάνε για τις γιορτές των αγίων και μαθαίνουμε για την ιστορία τους. Βαριέμαι όταν μιλάνε τα άλλα παιδιά και κάνουν αταξίες και δεν μπορούμε να κάνουμε μάθημα».

 

Παιχνίδια δεν παίζετε;

Ναι! Κάθε 5 φορές που θα πάμε κατηχητικό, μας βγάζουν έξω για παιχνίδι. Μπάσκετ, ποδόσφαιρο ή γερμανικό.

Τώρα τον κοιτάω εγώ περίεργα και με απορία. Τι είναι το γερμανικό; «Κάτι σαν βόλεϊ, αλλά πετάς την μπάλα και πρέπει να πετύχεις τον άλλον». Δηλαδή σαν ‘τα μήλα’ που παίζαμε εμείς; «Ναι, μάλλον αυτό». Το ενδιαφέρον του μοιάζει να επιστρέφει, έτσι βρίσκω την ευκαιρία να πάω τη συζήτηση πιο πέρα. Τον ρωτάω να μου εξηγήσει τι είναι η αμαρτία. «Είναι το αντίθετο από μια καλή πράξη». Δηλαδή; «Όταν χτυπήσω κάποιον είναι αμαρτία και μετά πρέπει να πάω στον πάτερ να με εξομολογήσει».

 

Αυτό σας το έμαθαν στο κατηχητικό;

Περίπου. Στο κατηχητικό μας μαθαίνουν για τους Αγίους περισσότερο και την ιστορία τους. Αν έχει κάποια γιορτή, μας λένε την ιστορία για το πώς έγινε κάποιος Άγιος.

 

Και σε ποια εκκλησία κάνετε μάθημα;

Δεν κάνουμε μάθημα σε εκκλησία. Κάνουμε στο σχολείο κάθε Τετάρτη απόγευμα. Μας χωρίζουν σε τάξεις ανάλογα με τις ηλικίες μας και μας κάνει μάθημα η δασκάλα των θρησκευτικών.

 

Παραξενεύομαι. Τόσα χρόνια είχα την εντύπωση ότι το κατηχητικό το έκαναν μέσα στην εκκλησία και υπεύθυνος ήταν πάντα κάποιος πάτερ. Μάλλον είχα λάθος. Όπως όμως μου εξηγεί ο Μάριος, κάποιες φορές τους κάνει μάθημα και ο πάτερ της ενορίας, στον οποίο μάλιστα έχει προτίμηση, αφού αυτός ξέρει και τα λέει καλύτερα.