Επιμέλεια: Μιχάλης Μιχαηλίδης, Ανδρέας Κάτσιης

Ίσως περίεργα, ίσως αμήχανα. Ίσως και πάλι να μην σε επηρέαζε καθόλου αυτό που έβλεπες και να συνέχιζες κανονικά τη διαδρομή σου.

Η πρώτη επαφή έγινε μέσω της Οργάνωσης Τυφλών Κύπρου, με την οποία επικοινωνήσαμε εξηγώντας τους τι ακριβώς θέλαμε να κάνουμε. «Αν θέλετε να αναδείξετε τα προβλήματα των τυφλών στην Κύπρο, τότε πολύ ευχαρίστως να σας βοηθήσουμε, εάν όμως αυτό που θέλετε είναι να φτιάξετε είναι ένα άρθρο λύπησης και οίκτου για τους τυφλούς, τότε δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για εσάς».

 

Προχωρώντας τη συζήτηση λίγο παρακάτω, μας εξήγησαν ότι τις περισσότερες φορές τα άρθρα και τα ρεπορτάζ που ασχολούνται με τους τυφλούς ξεκινάνε και καταλήγουν με ένα «Μάνα μου ρε…».

Αυτό το «μάνα μου ρε» που υποδηλοί οίκτο και λύπηση για μία ομάδα ανθρώπων οι οποίοι μπορεί να βιώνουν προβλήματα όρασης, ωστόσο είναι τόσο ικανοί όσο ο κάθε ένας από εμάς. Και αν εμβαθύνεις λίγο περισσότερο, θα διαπιστώσεις πως όλα τους τα προβλήματα δεν προέρχονται από την έλλειψη όρασής του, αλλά από την ίδια την κοινωνία η οποία όχι μόνο δεν τους σέβεται ως ίσους, αλλά τους βάζει εμπόδια και τους δυσκολεύει σε κάθε της παράμετρο.

 

Με τον κ. Σταύρο Λεωνίδου, εκ γενετής τυφλό, βρεθήκαμε στο σπίτι του στο Γέρι. Μαζί ήταν και η κόρη του Σάββια, επίσης τυφλή και η γυναίκα του Μαρία.   Όπως μας διευκρίνισε από την αρχή κιόλας, σκοπός του δεν ήταν να παραπονεθεί, αλλά να ενημερώσει. Να ενημερώσει την κοινωνία για όλα εκείνα που ίσως αγνοούν, για όλα όσα δεν ξέρουν ή φοβούνται να μάθουν.

Τι φταίει όμως και η κοινωνία, ο κόσμος, συνεχίζει να προκαλεί τόσα προβλήματα στα άτομα με αναπηρία και στην προκειμένη στους τυφλούς; Υπάρχει κάποια ερώτηση ή έκφραση που τον ενοχλεί; Που γενικότερα ενοχλεί έναν τυφλό.

Αυτές ήταν μόνο μερικές από τις ερωτήσεις που θέσαμε στον κύριο Σταύρο, αλλά και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του, που με τη σειρά τους και αυτοί έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά με την αδιαφορία του κράτους και της κοινωνίας.

Όπως, μάλιστα, δηλώνει χαρακτηριστικά και ο ίδιος, το πρόβλημα δεν το έχει αυτός που είναι τυφλός, το πρόβλημα είναι η κοινωνία που του το δημιουργεί.

 

Κάτι το οποίο μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κάποιος παρακολουθώντας τη βόλτα που κάναμε έξω, στη γειτονιά του, με τα πεζοδρόμια να είναι γεμάτα αυτοκίνητα και άλλα εμπόδια, γεγονός που τον αναγκάζει είτε να περπατά στο δρόμο κινδυνεύοντας από τα διερχόμενα οχήματα είτε να μένει κλεισμένος στο σπίτι, περιμένοντας κάποιον να τον μεταφέρει στον προορισμό του.    

 

Το πιο πάνω βίντεο έγινε από τη CITY για λογαριασμό της εκπομπής Πρωτοσέλιδο του ΣΙΓΜΑ.