Ok, τις περισσότερες φορές θα τη βγάλεις καθαρή. Κάνεις την πάπια, παίζεις πελλόν, περνάνε οι μέρες, καταλαγιάζει ο θυμός, μειώνεται η ένταση και όλα καλά.
Έλα όμως που ενίοτε τα πράγματα παίρνουν μιαν άλλη τροπή, αυτή που δεν πιστεύεις ότι μπορεί να πάρουν. Μια τροπή που -αν ήσουν σωστός, αν αναλάμβανες την ευθύνη που σου αναλογεί, αν έκανες σωστά τη δουλειά σου, τη δουλειά όπως είναι στο job description σου και για την οποία πληρώνεσαι (κάποιες φορές από το κράτος και άρα από τους φορολογούμενους)- θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Άμα είσαι αστυνομικός, για παράδειγμα, και έρχεται κάποιος να σου καταγγείλει κάτι, είσαι υποχρεωμένος να το διερευνήσεις όπως πρέπει. Όχι να βάλεις την καταγγελία μέσα στο συρτάρι και να την ξεχάσεις εκεί. Ακόμα και αν το αστυνομικό σου δαιμόνιο σού υποδεικνύει ότι αυτό το κάτι δεν είναι τόσο σοβαρό όσο ίσως νομίζεις... Πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν. Μερίδιο ευθύνης, φυσικά, έχει και ο καταγγέλλων, ο οποίος πρέπει να δείξει από την αρχή, με πάσα σοβαρότητα, ότι είναι διατεθειμένος να το τραβήξει μέχρι τέλους. Κι αν με τον τοπικό σταθμό που έγινε η καταγγελία, για παράδειγμα, διαπιστώνει ότι δεν βγαίνει κάτι, τότε θα πρέπει να βρει άλλο τρόπο να πιέσει τις καταστάσεις για να βρει το δίκαιό του. Άμα δεν ξέρουν πώς να κάνουν τη δουλειά τους, ας τους «υποδείξουμε» τον τρόπο -κάποιες φορές επιβάλλεται να το κάνουμε.
Την καταγγελία στην αστυνομία τη δίνω ως παράδειγμα. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει σε κάθε περίπτωση: στο σχολείο, στις κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους, στο νοσοκομείο, παντού. Όπου αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει κωλυσιεργία και ότι δεν αντιμετωπιζόμαστε με τη δέουσα προσοχή, σοβαρότητα, διακριτικότητα… Χωρίς τυμπανοκρουσίες, υπάρχει τρόπος άμα θέλουμε να αναγκάσουμε κάποιον να κάνει τη δουλειά του, να μας προσφέρει την υπηρεσία την οποία κανονικά θα έπρεπε να μας είχε προσφέρει έτσι κι αλλιώς, χωρίς να χρειάζεται να τον πιέσουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Ένα περιστατικό που έρχεται στο μυαλό μου, πέραν από αυτό το πολύ ανώδυνο που μπορείς να διαβάσεις εδώ (το οποίο όμως αποτελεί πολύ καλό παράδειγμα αυτού περιγράφω), είναι τα πιο κάτω που μας ανέφερε ο πρόεδρος της Accept - ΛΟΑΤ Κύπρου, Νικόλας Τρύφων. Εδώ, η ανησυχία μου εστιάζει κυρίως στο πώς αντιμετωπίζονται σοβαρά θέμα ή/και καταγγελίες από τους αρμόδιους στην Κύπρο.
«Μας ανησυχούν πολύ οι διακρίσεις στον χώρο εργασίας, όπου είναι ένα μεγάλο θέμα για την καθημερινότητα των ΛΟΑΤΙ, αφού είναι χιλιάδες τα άτομα στην Κύπρο που αντιμετωπίζουν εκφοβισμό, χλευασμό και διακρίσεις στον χώρο εργασίας τους.
Καμιά φορά, κάποιοι λένε “ένα αστείο έκανα”, αλλά δυστυχώς δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα όσο ίσως νομίζουμε. Υπάρχουν ΛΟΑΤΙ άτομα που είναι πραγματικά απομονωμένοι στον χώρο εργασίας τους. Έχουμε περιπτώσεις όπου άτομα στη Δημόσια Υπηρεσία ζήτησαν μετάθεσή τους όταν έτυχαν καθημερινού χλευασμού μόλις έγινε γνωστό ότι είναι γκέι, αλλά αυτή τη μετάθεσή τους την αρνήθηκαν, αφήνοντάς τους σε ένα περιβάλλον εξαιρετικά τοξικό. Πώς μπορεί ένα άτομο να δουλέψει πραγματικά και να είναι παραγωγικό κάτω από τέτοιες συνθήκες;
Επειδή υπάρχει ο νόμος εναντίον της διάκρισης λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, οι συντεχνίες θεωρούν πως όταν υπάρξει πρόβλημα ο καθένας θα πάει να μιλήσει γι’ αυτό. Και πάλι, όμως, δεν είναι απλά τα πράγματα. Κυρίως είναι το θέμα της εμπιστευτικότητας. Να ξέρεις δηλαδή (ότι) θα μιλήσεις με κάποιον και αυτός θα το χειριστεί σωστά και διακριτικά, αντί να σου πει “ok, σου έκαναν αστείο, μπορείς να πας πίσω στο γραφείο σου”. Είναι οδυνηρό να ξέρεις ότι δεν σε παίρνουν στα σοβαρά για ένα τέτοιο θέμα».
Πόσω μάλλον όταν μιλούμε για κακοποίηση και δη για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκου…
Η ευθύνη βαραίνει πρωτίστως τον θύτη αλλά και τον εκάστοτε υπεύθυνο που γνωρίζει αλλά επιλέγει είτε να μετατοπίσει αλλού την ευθύνη είτε να την αποφύγει τεχνηέντως, αφήνοντας εκτεθειμένο έναν άνθρωπο ή (ακόμα χειρότερα) εκθέτοντάς τον κιόλας ο ίδιος.
Άμα έχεις διοριστεί - επιλεχθεί - προσληφθεί σε ένα πόστο σοβαρό, που έχει να κάνει με την υπόληψη ή ακόμα και την ίδια τη ζωή του καθενός, πρέπει απαραίτητα να έχεις συναίσθηση της σοβαρότητας των πράξεων ή των παραλείψεών σου. Αλλιώς είσαι ανίκανος και πρέπει να πας σπίτι σου, αφού γίνεσαι συνυπεύθυνος και άρα επικίνδυνος.
Στη φωτογραφία απεικονίζεται ένα έργο του Κύπριου ζωγράφου Κίκου Λανίτη
