Ο Burcin, Τουρκοκύπριος φωτογράφος από την κατεχόμενη Λευκωσία στο πλαίσιο ενός νέου project που ετοιμάζει, ταξιδεύει την Κύπρο και φωτογραφίζει πρόσωπα. Πρόσωπα συγκεκριμένα, που έχουν κάτι να πουν, έστω κι αν δεν αρθρώσουν λέξη.

Με τον ΠαπαΛάζαρο, είχε επικοινωνήσει από πριν και τον είχε ενημερώσει ότι θα τον επισκεφθεί για να τον φωτογραφίσει, στο σπίτι του στα Χολέτρια της Πάφου.

«Καθ’ οδόν προς το σπίτι του, μας πήρε τηλέφωνο για να μας ενημερώσει ότι το φαγητό είναι έτοιμο, αλλά δεν πρόκειται να καθίσουν για φαγητό εάν δεν πάμε κι εμείς. Ο ΠαπαΛάζορος μάς περίμενε έξω στο δρόμο, καθισμένος στην καρέκλα του. Μόλις είδε το αυτοκίνητό μας σηκώθηκε ενθουσιασμένος, με το μπαστούνι να κρατά το βάρος της ηλικίας των 90 του χρόνων… Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα στα μάτια ενός ανθρώπου, όπως τώρα, τόση ενέργεια ζωής, όπως σε αυτόν. Του φίλησα το χέρι, από σεβασμό και αυτός δεν μας άφηνε να φύγουμε», περιγράφει ο Burcin».

 

Ο ΠαπαΛάζαρος, έχασε δύο παιδιά, τον ένα του γιο τον σκότωσε η ΕΟΚΑ Β’ γιατί ήταν κομμουνιστής και τον άλλο του γιο οι Τούρκοι γιατί ήταν Έλληνας. «Από τότε που γεννηθήκαμε μέσα στο νου μας είχαμε φυτεμένο ένα σπόρο, αυτός ο σπόρος μπορούσε να επηρεάσει τον κάθε έναν από εμάς για να αγαπήσουμε τους ανθρώπους γύρω μας και να αποδεχτούμε τον κάθε έναν όπως είναι, χωρίς να κοιτάζουμε τα πώς και τα γιατί, ή το αντίθετο».      

Γι’ αυτόν είμαστε όλοι ίσοι, λέει ο Burcin, είμαστε όλοι άνθρωποι. «Εγώ πήγα εκεί ως ένας Τουρκοκύπριος φωτογράφος και αυτός με αγκάλιασε και με υποδέχτηκε βλέποντας με απλώς, ως ένα ακόμη άνθρωπο. Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα στα μάτια ενός ανθρώπου, όπως τώρα, τόση ενέργεια ζωής, όπως σε αυτόν. Από σεβασμό του φίλησα το χέρι και αυτός δεν μας άφηνε να φύγουμε».

«Όσο έβγαζα φωτογραφίες από τα τάματα που έκανε στην εκκλησία για τις ψυχές που έχασε, μπορούσα να καταλάβω πλέον όλα όσα έκρυβαν τα εκπληκτικά του μάτια. Τον παρατηρούσα πως αγκάλιαζε στοργικά τα εγγόνια του, ενώ παράλληλα τα συμβούλευε «Οι Τ/κ είναι αδέλφια μας, αγαπάτε τους, ο εχθρός μας είναι η ΕΟΚΑ Β’».

«Ό,τι είχε να πει, το είπε, το έθεσε στο τραπέζι, το μοιράστηκε μαζί μας… Και πιο πολύ την ανθρωπιά του. Τα μερικών ωρών μαθήματα που έδωσε με τη ψυχή του ήταν για μένα ένα βραβείο ζωής».



 

Διάβασε επίσης: 

«Θκιό παιθκιά τού εσκοτώσαν τούτοι οι δαίμονες του ΠαπαΛάζαρου. Θκιό παιθκιά»