Πιο κάτω αυτούσια η ανάρτησή της.

Μέρες τώρα γράφω, σβήνω και ξανά απ’ την αρχή. Θυμώνω και λυπάμαι, αναστατώνομαι, αλλά πάνω από όλα ανησυχώ. Δεν νοιάζομαι για τη μια ώρα, για τον διδακτικό ή μη διδακτικό χρόνο, για τα παραμύθια του Yπουργείου και του Γενικού Ελεγκτή. Κάτι τέτοιες συμπεριφορές θα έχουν και τα πιόνια όταν εκτελούν οδηγίες μιας προαναγγελθείσας ταφής, αυτής του δημόσιου σχολείου, σκέφτομαι...

Οι πολιτικοί κάνουν τη δουλειά τους, έτσι έμαθαν, με κάποιων τις συμπεριφορές να μοιάζουν βουτηγμένες στη ψευτιά και στην ισοπέδωση στο όνομα του εξορθολογισμού -αυτού που κατέστρεψε τα λιμάνια, την Cyprus Αirways, τη Λαϊκή τράπεζα, τον Συνεργατισμό, τη Cyta (που έπεται). Ίσως όχι όλων, αλλά δεν βλέπω πουθενά και τους άλλους…

Για αυτούς που πραγματικά λυπάμαι είναι για όλους εμάς. Που μοιάζουμε σαν μια κοινωνία αποχαυνωμένου κοπαδιού. Που στην προκειμένη περίπτωση ταχθήκαμε να υπηρετούμε, εκούσια ή ακούσια, τα ετσιθελικά σχέδια μιας κυβέρνησης, που με επικοινωνιακούς ελιγμούς μάς τάισε στη μούρη ότι για την κατάντια μας φταίνε οι εκπαιδευτικοί, δάσκαλοι και καθηγητές. Φταίμε όλοι που επιλέξαμε να κοιμούμαστε.

Σκεφτείτε, πού κατάντησαν τον Συνεργατισμό και δεν άνοιξε ρουθούνι, γιατί πολύ απλά τα βέλη στράφηκαν εναντίον των εκπαιδευτικών. Αυτών που αγαπούν κάποιοι να μισούν. Αποπροσανατολισμός κοινής αποχαυνωμένης γνώμης. Οι περισσότεροι συνεχίζουν ίσως να ασκούν κακοπροαίρετη κριτική στους δασκάλους, χωρίς να έχουν ενημερωθεί για το τι στην πραγματικότητα συμβαίνει. Η άγνοια είναι ο μεγαλύτερος εχθρός. Διαβάστε, ενημερωθείτε και μετά μιλάτε πάλι, ανοικτά, όμορφα, τεκμηριωμένα, βασισμένοι σε αλήθειες και όχι στους συνήθεις λαϊκισμούς: «πίνουν φραπέ το διάλειμμα», «κάθονται το καλοκαίρι», «Να εκτελεσθούν πάραυτα». Μη ρίχνουμε το επίπεδο…

Έτυχε, εν μέσω κρίσης, λοιπόν, υστερίας και παραφροσύνης -τεχνητής, αλλά υπαρκτής- να γνωρίσω μια δασκάλα. Μια δασκάλα που αγαπά. Μια δασκάλα που νοιάζεται, που θυσιάζεται, που ενδιαφέρεται και αφοσιώνεται. Που σαν τη ρωτάς πώς είναι τα μωρά σου, μπερδεύεται και απαντά για τα μωρά του σχολείου. Σαν την ψάχνεις μεταξύ 10.30 με 12.30 το βράδυ, δεν είναι διαθέσιμη, γιατί έβαλε τα δικά της μωρά να κοιμηθούν και ετοιμάζεται για τα άλλα δικά της μωρά. Που σαν κτυπά το τηλέφωνο στις 11 το βράδυ από γονιό μωρού της, παθαίνει πανικό μην έπαθε κάτι κακό το δικό της μωρό.

Που σαν άκουσε ότι ίσως στην τάξη της θα έχει μωρό με αυτισμό -εννοείται χωρίς συνοδό, αφού δεν υπάρχει κράτος σε αυτό τον τόπο που να στηρίζει τα παιδιά αυτά- ένα ολόκληρο καλοκαίρι μελετούσε το θέμα και ετοίμαζε εξειδικευμένο υλικό. Έτυχε λοιπόν να γνωρίσω μια δασκάλα από αυτές τις «τεμπέλες», τις «ψυχολογικά ασταθείς», που να μιλά με τις ώρες στο τηλέφωνο το απόγευμα με αρκετούς γονείς, για να δώσουν λύσεις στις δυσκολίες των μωρών της, αφού δεν υπάρχουν αρκετοί εκπαιδευτικοί ψυχολόγοι να καλύψουν τις ανάγκες. Γονείς που (όχι όλοι, ευτυχώς) μένουν αμέτοχοι ή χλιαροί ή ακατανόητα απαθείς ή άβουλοι θεατές στο θέατρο του παράλογου (για τους δικούς τους δικαιολογημένους, αδικαιολόγητους λόγους). Εδώ σας χρειάζεται το σχολείο των παιδιών μας!

Αυτή η δασκάλα που έτυχε να γνωρίσω εγώ αγόρασε εκτυπωτή για να τυπώνει τα φυλλάδια της τάξης γιατί αυτό το κράτος αγόρασε τους εκτυπωτές αλλά απαξιά να φέρνει και μελάνια στο σχολείο… Που έδωσε τη συγκατάθεσή της μαζί με όλους τους συναδέλφους της να αποκόπτεται μέρος του μισθού της για να μην απολυθούν συνάδερφοί της εις βάρος των μωρών της, γιατί αυτό το κράτος βρωμά… από όπου και αν το πιάσεις. Άστε τα κελαηδίσματα που, ξεσκεπάζουν την ανικανότητα παροχής κοινωνικής δικαιοσύνης και δημοκρατίας, κύριοι πολιτικοί. Μπουχτίσαμε.

Έτυχε, λοιπόν, να γνωρίσω μια δασκάλα αγκαλιά για τα παιδιά, που κάνει λάθη και σωστά, που πληγώνεται αλλά αγαπά, που αυτή η δουλειά τής δίνει φτερά και που τώρα, με όλα αυτά αισθάνεται ότι αυτή η σαθρή κοινωνία που σιωπά ήρθε ο καιρός να αφυπνιστεί, να συνειδητοποιήσει τις σκοπιμότητες. Μέσα από επιτέλους ώριμη κριτική σκέψη και διάθεση να παλέψει, να ξυπνήσει, να αγωνιστεί, να μην επιτρέψει τον εμπαιγμό. Γιατί τα μωρά της και τα μωρά σας αξίζουν πολλά. Και αν δεν τα καταφέρουμε όλοι μαζί τώρα, πολύ φοβάμαι πως έρχονται πολύ χειρότερα και θα είναι αργά.

Την αλήθεια σας ψάξτε ο καθένας στο δικό του μέτρο. Αυτή η αλήθεια ίσως μας βοηθήσει να πετάξουμε το πέπλο της απαξίωσης που μας τυφλώνει και να παλέψουμε για το σχολείο μας, το σχολείο σας, το σχολείο των παιδιών μας, γιατί σαν αυτή τη δασκάλα που έτυχε να ξέρω εγώ, υπάρχουν χιλιάδες… και τις ξέρετε κι εσείς... Εγώ, την αλήθεια την ξέρω. Εσείς;

Υ.γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι όντως συμπτωματική. Δικαίως κτυπούν τους δασκάλους σε αυτό τον τόπο ή είναι τα εύκολα εξιλαστήρια θύματα, γιατί κάποιοι έχουν αποφασίσει για εμάς, για εσάς , χωρίς εμάς, χωρίς εσάς;

Διάβασε επίσης: Άκου γονιέ...