Επτά μήνες μετά, με τη βοήθεια φίλων, άγνωστων ανθρώπων που πέρασαν είτε από το γραφείο και άφησαν πράγματα είτε φίλων που τηλεφωνούσαν, βοήθησα ή καλύτερα βοηθήσαμε και έγινε η ζωή κάποιων λίγο καλύτερη. Ένα πάμπερ, ένα μπιμπερό, ακόμη και το μωρομάντηλο μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Ο Μιχάλης έφερε μια κιθάρα και μπάλες για τα παιδιά, η κα Λίντα ένα φορτηγό πράγματα, η Άννα, η Μαρία, η Σολωμονή, η Έλλη, η Κορίνα, ο Χρίστος με το αυτοκίνητο, οι συνάδελφοι στο γραφείο, η Αλεξία, ο Μαρίνος, ο Άντρος με το φορτηγό, η Έλλη μια αποθήκη που είναι μόνιμα γεμάτη, η δρ Άννα, Η δρ Ήρα…

Και τώρα που το γράφω καταλαβαίνω ότι ήταν πάρα πολλοί, μπορεί και περισσότεροι από αυτούς που θέλουν να τους βάλουμε στις βάρκες και να τους στείλουμε πίσω και να πάρουν τα όπλα να κόψουν τους δρόμους.

Διαβάστε επίσης: Αλήθεια, γιατί αντιδρούν στο Ζύγι για το Κέντρο Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Παιδιών;

Δυο μέρες μετά που δείξαμε ότι όλοι μαζί κάνουμε θαύματα, βγάζουμε ξανά τον χειρότερό μας εαυτό.

Νομίζω, η καλύτερη απάντηση στην κοινοτάρχη στον Ζύγι είναι η πιο κάτω οικογενειακή φωτογραφία.

Μιχάλη, Χριστίνα, Δημήτρη, Πέτρο, Νεβάρτ, ευχαριστώ.

Ευχαριστώ Νατάσα για το ταξίδι.