Μιλώντας με ένα γείτονα μου χτες, όταν του ανέφερα ότι θα πάω στην πορεία διαμαρτυρίας μου είπε επί λέξη: «Γιατί ασχολείσαι; Αφού εσύ είσαι μόνιμη!».

Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι με ενοχλεί που 300 συνάδελφοι που εδώ και περισσότερο από δέκα χρόνια υπηρετούν στα σχολεία έμειναν άνεργοι ως αποτέλεσμα της ενορχηστρωμένης προσπάθειας της κυβέρνησης και του Υπουργού δήθεν για εξ ορθολογισμό της εκπαίδευσης.

Γιατί με νοιάζει λοιπόν; Με νοιάζει γιατί για μένα αυτοί οι συνάδελφοι δεν είναι απλώς αριθμοί. Είναι η Κούλλα, η Φωτεινή, η Γεωργία και τόσοι άλλοι συνάδελφοι που δουλέψαμε μαζί, που έχουν οικογένειες και υποχρεώσεις όπως όλοι μας και που έμειναν στο δρόμο εν μια νυκτί γιατί κάποιοι αποφάσισαν να παίξουν στην πλάτη τους τα πολιτικά τους παιχνίδια. Είναι για αυτούς τους συναδέλφους που συμφωνήσαμε να γίνεται αποκοπή ενός ποσοστού από τους μισθούς μας για να εξασφαλιστεί η απασχόλησή τους.

Η φωτογραφία αυτή με στεναχωρεί ιδιαίτερα. Μπορείτε να λέτε ό,τι θέλετε για εμάς, πλέον έχουμε συνηθίσει... Τα συναισθήματα που μας δημιουργούνται όμως όταν έχουμε ενώπιόν μας τα παιδιά μας, γιατί έτσι βλέπουμε όλους τους μαθητές μας, δεν μπορείτε να τα αλλοιώσετε... αυτό μας κάνει άλλωστε παιδαγωγούς, η αγάπη μας για τα παιδιά!

Η φωτογραφία αυτή ίσως να θεωρηθεί από πολλούς αδιάφορη. Για μένα είναι συγκλονιστική. Και οφείλετε κύριοι να κοιτάξετε στα μάτια αυτά τα παιδιά και να τους πείτε γιατί με ελαφρά την καρδία καταστρέφετε το μέλλον τους!