Οι μαθητές αντέδρασαν, η κοινωνία το ίδιο, το Υπουργείο διέταξε έρευνα, στο υπουργείο ο διευθυντής, η μαθήτρια και ο υπουργός έβγαλαν φωτογραφίες σαν σε κοσμικό event και εμείς όλοι (η αγανακτισμένη κοινωνία δηλαδή) περιμέναμε με αγωνία το πόρισμα της έρευνας για το συμβάν.

Στο μεταξύ, ο διευθυντής μετατέθηκε, στο σχολείο πήγε άλλος διευθυντής, η ζωή συνεχίστηκε και λίγες μέρες μετά, στις 18 Σεπτεμβρίου συγκεκριμένα, το Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας έβγαλε μια επίσημη ανακοίνωση (αναφορικά με το πόρισμα της έρευνας για το περιστατικό στο Λύκειο Αποστόλου Βαρνάβα).

Μέσω της ανακοίνωσης μάθαμε ότι προκύπτουν θέματα που αφορούν:

1. στη διαχείριση του περιστατικού από τον Διευθυντή του σχολείου,
2. στη Νομοθεσία και τους Κανονισμούς Λειτουργίας των Σχολείων Μέσης Εκπαίδευσης,
3. στη συμπεριφορά μερίδας μαθητών/τριών.
   
   

Μάθαμε επίσης ότι τα εν λόγω θέματα θα τύχουν χειρισμού από το ΥΠΠΑΝ σύμφωνα με την κείμενη Νομοθεσία.

Τέλος, τονιζόταν στην ανακοίνωση ότι για το αποτέλεσμα της διοικητικής έρευνας έχει ενημερωθεί το ενδιαφερόμενο πρόσωπο, όπως επιβάλλει η Νομοθεσία.

Ως εδώ καλά. Παρακάτω;

Τι θα γίνει με την (για ακόμα μια φορά απορημένη) κοινωνία που αναμένει να μάθει ποια θα είναι η έκβαση του πορίσματος; Βάσει των τριών θεμάτων που προκύπτουν, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση, κανονικά δεν θα έπρεπε να αποδοθούν ευθύνες και άρα να υπάρξουν συνέπειες σε όσους φωτογραφίζει το πόρισμα, να επανεξεταστεί η νομοθεσία και οι κανονισμοί λειτουργίας των σχολείων Μέσης. Και για όλα αυτά δεν θα έπρεπε να ενημερωθεί η κοινωνία, έτσι ώστε να αποκατασταθεί το περί δικαίου αίσθημα το οποίο μάλλον είναι αυτοεξόριστο εδώ και χρόνια;

Γιατί ένας εκπαιδευτικός που διώχνει μια μαθήτρια από το σχολείο να μην είναι υπόλογος των πράξεών του; Γιατί οι κανονισμοί λειτουργίας του σχολείου που χωλαίνουν (αν όντως χωλαίνουν) να μην διορθώνονται; Γιατί η συμπεριφορά των μαθητών που είναι προβληματική (εάν όντως είναι, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση) να μένει ατιμώρητη;

Γιατί για ακόμα μια φορά θεωρούμε ότι όλα είναι ok και ότι η κοινωνία δεν θέλει να ξέρει, δεν έχει ανάγκη από απολογίες, δεν θέλει να δει ευθύνες να αποδίδονται εκεί και όπου πρέπει;

Πώς και γιατί θυμηθήκαμε τώρα το θέμα της μαντίλας;

Απλό. Σε επικοινωνία που είχαμε προ λίγου με τον Εκπρόσωπο Τύπου του Υπουργείου Παιδείας, αναφορικά με ένα άλλο θέμα, ρωτήσαμε και για αυτό. Κατά πόσο υπάρχει κάποια εξέλιξη με το πόρισμα για το θέμα της μαντίλας. Η απάντηση του κύριου Σπύρου Αντωνέλλου ήταν πως δεν υπάρχει καμία εξέλιξη αφού το θέμα θεωρείται λήξαν.

Άλλη μια υπόθεση, λοιπόν, που καταχωνιάζεται στα συρτάρια, την ίδια ώρα που αναμένουμε το πόρισμα για την υπόθεση Μεταξά, την ίδια ώρα που ο μικρός που σκότωσε την αδερφή του παραμένει ακόμα στο ψυχιατρείο Αθαλάσσας (ένα χρόνο μετά), την ίδια ώρα που ο ρατσισμός καλά κρατεί και γίνεται viral σε καφενεία και προαύλια εκκλησιών.

Η τσαπατσουλιά και η ανομία σε όλο της το μεγαλείο. Είναι ή όχι έλλειψη πολιτισμού όλα αυτά που (δεν) συμβαίνουν;

Πολιτισμός

Σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν, πάντως, στην Ιαπωνία, οι επικεφαλής της ομάδας διάσωσης, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για τον τραγικό θάνατο 70χρονης, την οποία δυστυχώς δεν έδεσαν σωστά κατά την προσπάθειά τους να την ανεβάσουν στο ελικόπτερο (βλ. φώτο πάνω) με αποτέλεσμα να πέσει από ύψος 40 μέτρων και να βρει τραγικό θάνατο, αντέδρασαν με αυτό τον τρόπο:

Με βαθιά υπόκλιση, απολογήθηκαν δημόσια.

Αυτό, ναι… είναι δείγμα πολιτισμού.