Τι σημασία έχει η ταμπέλα; Η μουσική στις μέρες μας έχει σπάσει κάθε σύνορο και παράλληλα, έχει γίνει και λίγο πιο… complicated (όχι πως αυτό είναι κακό). Όταν, λοιπόν, τα πράγματα περιπλέκονται, το θέμα θέλει λίγο περισσότερο ψάξιμο για να βρούμε αυτά τα μικρά διαμαντάκια, που λάμπουν περισσότερο μέσα στο πλήθος.

Η Ειρήνη Σκυλακάκη είναι τέτοιο. Ήταν μόλις 22 όταν ο πρώτος της προσωπικός δίσκος, το «Wrong Direction», κυκλοφόρησε το 2012. Μέσα σε 7 χρόνια λοιπόν μετρά άλλους 2 -το «Before Dawn» το 2014 και το «Matterless» το 2017 (όταν και συνεργάζεται με τον Danton Supple, παραγωγό των Coldplay, των U2 και Morrissey μεταξύ άλλων)- γίνεται η νεότερη Ελληνίδα που τραγουδά στο Μέγαρο Μουσικής, διασκευάζει Leonard Cohen, καλείται να σταθεί πλάι σε ονόματα όπως Macy Gray, Jessie Ware Daughter και Archive (OMG) σε τεράστια, διεθνή φεστιβάλ -και το κάνει με απόλυτη επιτυχία- και στεριώνει γερά, στην πιο απαιτητική ίσως μουσική σκηνή του πλανήτη. Το Λονδίνο.

Αλλά, το μεγαλύτερο ίσως επίτευγμά της, αυτό που πιθανώς της χάρισε όλα τα παραπάνω, είναι πως είναι δεξιοτέχνης στο να καταφέρνει να κάνει αυτό που τραγουδά… προσωπική σου υπόθεση. Σε «βάζει» μέσα στο κομμάτι, έχει αυτό το χάρισμα. Λυγίζει το μέσα σου όταν ακούς το «Tonight» και το «Matterless», ταξιδεύεις σε αθηναϊκά στενοσόκακα -ναι, με αγγλόφωνο στίχο- με «In the light» (το πρώτο της single που ήταν και η επίσημη επιλογή του Cosmote Jumping Fish το φθινόπωρο του ‘12) και ανατριχιάζεις με το «Clock». Γι’ αυτό -και αν μη τι άλλο- αξίζει της προσοχής σου.

Φωτογραφία: Αριστείδης Τσινάρογλου

Πόσο «τρελό» ήταν το 2012 να κάνεις, σχετικά εμπορική επιτυχία στην Ελλάδα, εκπροσωπώντας μια σκηνή, την folk και την indie, σ’ ένα όχι και τόσο genre-aware περιβάλλον;

Δεν το έζησα σχεδόν καθόλου αυτό γιατί τότε ήμουν στο Λονδίνο και έκανα μεταπτυχιακό στη Νομική και είχα άλλα στο μυαλό μου. Νομίζω καλύτερα έτσι γιατί όταν δεν δίνεις βάση στην εμπορική επιτυχία/αποτυχία, παραμένεις πιο προσηλωμένος στον στόχο σου, στο να γράφεις μουσική.

Από το 2012 έως και σήμερα, έχεις κυκλοφορήσει 3 άλμπουμ. Πώς και πόσο εξελίχθηκε η Ειρήνη μέσα σε αυτά;

Όταν ωριμάζεις σε ανθρώπινο επίπεδο αυτό φαίνεται και σε αυτά που γράφεις. Θα ήθελα στο μέλλον να συνεχίσω να ωριμάζω και αυτό να φαίνεται και στα τραγούδια μου.

Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, ποιες θα σημείωνες ως τις πιο σημαντικές στιγμές και αποφάσεις;

Πιο σημαντικά είναι τα δύσκολα «όχι» στην πορεία ενός ανθρώπου, όταν δηλαδή νιώθεις ότι μία κίνηση δεν είναι στη σωστή κατεύθυνση, με βάση αυτά που θες να πετύχεις και δεν την κάνεις. Είναι βολική ιδέα το να κόβει κανείς δρόμο, αλλά μπορεί να χαθεί πολύ περισσότερο. Αν άλλαζα κάτι είναι ότι θα έλεγα περισσότερα από αυτά τα «όχι».

Επιλέγεις ως βάση σου το Λονδίνο. Για ποιο λόγο; Έχει πιο πολλά μουσικά ερεθίσματα που σε αφορούν, από ότι η Ελλάδα;

Ενώ στην Ελλάδα έχουμε πάρα πολλά καλά αγγλόφωνα συγκροτήματα, στο Λονδίνο η αναλογία και ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγαλύτερος και νιώθεις σα να σε τραβάει στα όριά σου. Τα ερεθίσματα από την άλλη νομίζω πως έχουν να κάνουν με κάτι πιο βαθύ. Με το πώς τα αντιλαμβάνεται κανείς, και σε όποιο σημείο του κόσμου και να βρίσκεσαι υπάρχουν σε αφθονία.

Το να προσπαθείς να διακριθείς όμως και σε μια αγορά όπως η αγγλική, που είναι πολύ πιο εξοικειωμένη με τη μουσική σου, είναι σαφώς πιο δύσκολο. Τι χρειάζεται για να πετύχεις;

Δεν ξέρω τι χρειάζεται για να πετύχει κανείς έξω. Δύο άνθρωποι με μεγάλη εμπειρία στον χώρο, με τους οποίους το έχω συζητήσει στο Λονδίνο, μου έχουν απαντήσει πως, μετά από τόσα χρόνια, το μόνο που ξέρουν για το industry είναι ότι δεν ξέρουν τίποτα! Μέχρι στιγμής νομίζω πως το «First Days of Spring» και το «Matterless» ίσως θα μπορούσαν να κάνουν επιτυχία έξω.

Από την άλλη, η Ελλάδα ολοένα και περισσότερο δέχεται και αφομοιώνει οργανικά αυτή τη διαφορετική μουσική κατεύθυνση. Θεωρείς πως αυτό θα δέσει κάποια στιγμή με ελληνικά όργανα και στοιχεία, αλλά και την ελληνική παράδοση;

Νομίζω πως αυτό έχει γίνει πολύ καιρό τώρα. Ο Χατζιδάκις δεν έκανε ελληνική μουσική με διεθνή απήχηση;

Οι νέοι άνθρωποι σήμερα έχουν πολλά μέσα να δείξουν το ταλέντο τους. Αυτό τελικά πόσο βοηθά; Έχει δημιουργηθεί ένα overcrowded περιβάλλον ταλέντων στο οποίο κανείς μπορεί να χαθεί;

Είναι πιο εύκολο να δείξουν το ταλέντο τους αλλά είναι πιο δύσκολο να κρατήσουν την προσοχή του κοινού μακροπρόθεσμα.

Και ενώ υπάρχουν όλα αυτά τα μέσα, TV is still… the king! Ποια η γνώμη σου για τα τηλεοπτικά talent shows, με τον τρόπο που διεξάγονται στην Ελλάδα;

Δεν τα έχω παρακολουθήσει καθόλου και δεν μπορώ να έχω άποψη.

Πέρυσι, η επιλογή της Katerine Duska να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην Eurovision ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Θα έκανες ποτέ αυτό το βήμα; Πόσο σε αφορά;

Η επιλογή την Κατερίνας ήταν πράγματι μια ευχάριστη έκπληξη, αλλά η Eurovision ως θεσμός έχει κάποια σταθερά χαρακτηριστικά τα οποία δεν μου ταιριάζουν. Οριακά δυσκολεύομαι να παρακολουθώ τη διαδικασία βαθμολόγησης ενός τραγουδιού, πόσο μάλλον όταν εμπεριέχονται πολιτικά συμφέροντα στον τρόπο που βαθμολογεί η κάθε χώρα.

Παλιά, ένας καλλιτέχνης έφτανε στο ακροατήριο πρώτα μέσω της δισκογραφίας, την οποία ακολουθούσαν τα live. Σήμερα, ποια είναι η σειρά (ή ο τρόπος) που ακολουθείται για να φτάσετε στον κόσμο; Και με τρόπο βγάζετε λεφτά αφού η δισκογραφία δεν υπάρχει;

Νομίζω πως ο τρόπος είναι ο ίδιος αλλά υπάρχει μια πίεση να απομακρυνθούμε από τη λογική του δίσκου και να κυκλοφορούμε singles ή EP προκειμένου να μην βομβαρδίζουμε το κοινό με πληροφορία που δεν είναι έτοιμο να απορροφήσει. Σήμερα, φτάνει στα αυτιά του κόσμου περισσότερη μουσική από ποτέ, οπότε είναι πιο δύσκολο να σου τραβήξει την προσοχή ένας ολόκληρος δίσκος. Η βασική πηγή εσόδων είναι τα live και το licensing.