Μερικές μέρες πριν, ένας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, ο Αλέκος Αλεξανδρής, που στη διάρκεια της καριέρας του φόρεσε βαριές φανέλες, αποφάσισε να εκτελέσει OUT, αναρτώντας έναν ρατσιστικό οχετό στον προσωπικό του λογαριασμό στα social media, απέναντι στους ξένους -που όπως δήλωσε- εισβάλλουν στη χώρα του, του την βρωμίζουν με τις συνήθειές τους, του κλέβουν το βιός του και πολλά άλλα που δεν αξίζει καν να αναφέρουμε.
Αυτό που αξίζει να αναφέρουμε είναι η άλλη όψη, η φωτεινή. Η όψη των αθλητών που είναι πραγματικά πρότυπα, όχι μόνο για τις επιδόσεις τους στο γήπεδο, αλλά κυρίως για τις επιδόσεις τους εκτός αυτού.
Όπως αυτή του Ολυμπιονίκη στο Ταε Κβο Ντο, Αλέξανδρου Νικολαΐδη, ο οποίος τίμησε και με το παραπάνω την Ελλάδα και τα μετάλλια που έχει κρεμάσει στο λαιμό του.
«Με πολύ μεγάλη λύπη διάβασα την δημοσίευση του Αλέκου Αλεξανδρή. Λύπη και στεναχώρια, όχι λόγω του ωκεανού ιδεολογιών που μας χωρίζει, αλλά γιατί ένας άνθρωπος του αθλητισμού, έζησε και τελείωσε την καριέρα του χωρίς να μάθει την μεγαλύτερο μάθημα που μπορεί να του προσφέρει: κάτω από τις φανέλες και τα σορτσάκια, κάτω από τις φόρμες και τις αγωνιστικές στολές, είμαστε όλοι διαφορετικοί άνθρωποι που αυτές οι ίδιες οι φανέλες μας κάνουν μια οντότητα. Τη μια χρονιά αντίπαλοι, την άλλη συναθλητές, ο αθλητισμός και η μουσική είναι δύο από τις ελάχιστες κοινωνικές δράσεις που δεν χρειάζεται καν να μιλάς την ίδια γλώσσα με τον συνάδελφό σου.
‘ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ’, λοιπόν, Αλέκο ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τη ζωή και τις αξίες της, αλλά δεν θα σου πω ότι σε μισώ, ούτε ότι σε σιχαίνομαι. Δεν θα τολμήσω όμως ούτε καν να σου ζητήσω να αλλάξεις απόψεις, θεωρώ ότι έχεις περάσει ένα όριο που δεν υπάρχει επιστροφή. Θα σου ζητήσω, όμως, μια μεγάλη χάρη: ας είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν ανοίγουμε το στόμα μας και επεξεργαζόμαστε παιδικές ψυχές. Αυτές γεννήθηκαν χωρίς να μισούν, ας μην τις ρίξουμε στα σκοτάδια τα δικά μας».
