«Δεν θα κουραστώ ποτέ να λέω ότι το κοινό έχει ανάγκη τον πολιτισμό»

Δημήτρη, είναι εφικτό ένας ερμηνευτής/μουσικός να κάνει καριέρα στην Κύπρο;

Article featured image
Article featured image

Λίγο πριν την πολύ ιδιαίτερη παράστασή του με τίτλο «Το χαμόγελο της θλίψης», όπου το ταγκό συναντά το ρεμπέτικο και ο ίδιος συναντά άλλους ερμηνευτές και όχι μόνο, μιλήσαμε εκ νέου με τον Κύπριο ερμηνευτή/μουσικό που καταφέρνει πάντα να είναι στο προσκήνιο σε σχέση με τα μουσικά πράγματα του νησιού.

Μεταξύ άλλων μιλήσαμε για το κυπριακό κοινό, για τη σπουδαία συνεργασία με τον Μακρή, για τον Λαυρέντη και το έργο του, για την καινούργια πολυσυλλεκτική δουλειά του που έρχεται σύντομα, αλλά και για το πόσο εφικτό είναι ένας ερμηνευτής/μουσικός να στηριχτεί από τη μικρή σχετικά αγορά της Κύπρου.

Ο Λαυρέντης, για όλους όσοι τον γνώρισαν, είτε από κοντά είτε μέσα από τα τραγούδια του, ήταν, είναι και θα παραμείνει εις το διηνεκές ο πιο οικείος καλλιτέχνης.

Πώς προέκυψε η ιδέα για μια παράσταση όπου το τανγκό συναντά το ρεμπέτικο;

Η ανάγκη να παραμείνω δημιουργικός μέσα στον χώρο της μουσικής και να μην επαναλαμβάνομαι. Αυτό, ανέκαθεν ήταν το βασικό μου κίνητρο για ό,τι έκανα. Εν προκειμένω, έχουμε δύο εντελώς διαφορετικές μουσικές, οι οποίες όμως έχουν μια κοινή βάση. Γεννήθηκαν σχεδόν συγχρόνως, τέλη του 19ου αιώνα. Δημιουργήθηκαν από φτωχούς μετανάστες, που έψαχναν τρόπους να αλλάξουν τη μοίρα τους. Περιφρονημένοι, κυνηγημένοι, αμόρφωτοι, παράνομοι και μονίμως μπλεγμένοι στα ναρκωτικά και την πορνεία. Μοναδική διέξοδος τους η μουσική, το τραγούδι κι ο χορός. Το σπουδαίο σε όλη αυτή την ιστορία είναι πως από μουσικές του περιθωρίου και της ντροπής, κατόρθωσαν μέσα στα χρόνια να κερδίσουν τον απόλυτο σεβασμό όλων, ακόμα κι εκείνων που τα πολέμησαν ανελέητα. Κατάφεραν να γίνουν οι εθνικές μουσικές των λαών, ξεπερνώντας όλες τις άλλες λαϊκές μουσικές. Αυτό, από μόνο του, ασκεί μια απίστευτη γοητεία.

Πόσο δεκτικό είναι το κοινό για τέτοιου είδους παραστάσεις;

Συγκεκριμένα, γι’ αυτά τα δύο είδη μουσικής υπάρχει φανατικό κοινό, το οποίο πρόθυμα κάθε φορά ανταποκρίνεται στο κάλεσμά τους. Το δικό μας εγχείρημα, αν και «παράτολμο», θεωρώ ότι έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον του κόσμου. Είναι, όπως προανέφερα, μια προσπάθεια συγκερασμού δύο ετερόκλιτων μουσικών, που όμως καταπιάνονται με τα ίδια θέματα. Θέματα που παραμένουν διαχρονικά μέχρι και τις μέρες μας και που όπως φαίνεται εξακολουθούν να συγκινούν τον κόσμο. Από την άλλη, αυτή η προσπάθεια έχει κι έναν άλλο στόχο, πιο ουσιαστικό. Προτείνουμε μια άλλη οδό ψυχαγωγίας. Μια διέξοδο που θ’ απεγκλωβίσει τον κόσμο από την κακογουστιά, η οποία έχει κατακυριεύσει την εποχή μας. Και αναφέρομαι στα θεάματα που προτείνονται κατά κόρον μέσα από την τηλεόραση. Δεν θα κουραστώ ποτέ να λέω ότι το κοινό έχει ανάγκη τον πολιτισμό. Αυτόν που θα τον εκπαιδεύσει και θα τον εξελίξει. Θα τον κάνει καλύτερο. Και δυστυχώς ή ευτυχώς για να συναντήσει κανείς τον πολιτισμό πρέπει πρώτα να κλείσει την τηλεόραση. Είμαι κάθετος σ’ αυτό.

image1.jpeg



ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ EVENT

Δημήτρη, πώς είναι το συναίσθημα κάθε φορά που βγαίνετε με τον Δημήτρη Μακρή στη σκηνή και θυμάστε την Ελλοπία;

Είναι ένα μοναδικό συναίσθημα χαράς και νοσταλγίας. Είναι η επαφή με τα χρόνια εκείνα της αθωότητας και της ανεμελιάς. Η εποχή που οι παρέες των ανθρώπων έφτιαχναν τη δική τους ιστορία κι εμείς τη δική μας. Η φιλία μας μετρά χρόνια και ανεπανάληπτες στιγμές, γραμμένες ανεξίτηλα στο νου και στην καρδιά μας. Μόνο ευγνωμοσύνη αισθανόμαστε για όλα όσα ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε. Αυτό είναι το σπουδαίο. Όλος εκείνος ο κόσμος, αλλά και νεότεροι που τώρα μας γνωρίζουν, εξακολουθούν να μας μπολιάζουν με την αγάπη και την ενέργειά τους. Κι εμείς κάθε φορά που έχουμε την ευκαιρία να συνυπάρξουμε επί σκηνής, αισθανόμαστε την ίδια γλυκιά αγωνία, τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια ικανοποίηση. Για όλα αυτά, η μόνη λέξη που μου έρχεται πάντα στο μυαλό είναι ευλογία!

OnStage.jpg
Οι Φανής και Μακρής στα mid 90s

fanis23.jpg
Φέτος τον Μάιο, στο Downtown



ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΟΠΙΑΣ

Δεν θα κουραστώ ποτέ να λέω ότι το κοινό έχει ανάγκη τον πολιτισμό. Αυτόν που θα τον εκπαιδεύσει και θα τον εξελίξει. Θα τον κάνει καλύτερο. Και δυστυχώς ή ευτυχώς για να συναντήσει κανείς τον πολιτισμό πρέπει πρώτα να κλείσει την τηλεόραση. Είμαι κάθετος σ’ αυτό.

Ξέρω ότι έρχεται και μια συναυλία αφιέρωμα στον Λαυρέντη. Για ποια χαρακτηριστικά του αγαπάς αυτόν το καλλιτέχνη και το έργο του; Γιατί θεωρείς πως ήταν σημαντικός για το ελληνικό τραγούδι;

Ο Λαυρέντης, για όλους όσοι τον γνώρισαν, είτε από κοντά είτε μέσα από τα τραγούδια του, ήταν, είναι και θα παραμείνει εις το διηνεκές ο πιο οικείος καλλιτέχνης. Είχε το σπάνιο προνόμιο να τον φωνάζουν όλοι με το μικρό του όνομα. Αυτό, στον χώρο του τραγουδιού το συναντάμε ελάχιστες φορές και συνήθως όταν αυτό συμβαίνει αναφερόμαστε σε μύθους. Αγαπήθηκε απ’ όλους. Έντεχνους, λαϊκούς, κλασσικούς, ποπ και σκυλλάδες. Σπάνιος! Ένας αστήρευτος κι ακούραστος τραγουδοποιός, αλλά κι ένας τραγουδιστής με ιδιαίτερη και χαρακτηριστική χροιά στη φωνή του. Ένας χαρισματικός τεχνίτης του τραγουδιού, ο οποίος εξέφρασε τα όνειρα και τις ανησυχίες μιας γενιάς ολόκληρης. Δε θα ξεχαστεί!


Ετοιμάζεις καινούργια δουλειά επίσης. Τι να περιμένουμε;

Όντως, εδώ και αρκετό καιρό μαζεύω υλικό, για να δημιουργήσω μια αρκετά ογκώδη δισκογραφική δουλειά με 15 τραγούδια. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της νέας προσπάθειας, πέραν του ομολογουμένως μεγάλου αριθμού τραγουδιών, είναι ότι σ’ αυτήν θα συμμετέχουν αρκετοί συνθέτες, στιχουργοί και τραγουδιστές. Άνθρωποι με τους οποίους μας συνδέουν κοινές καλλιτεχνικές ανησυχίες, αλλά κυρίως μια μακρά και στέρεη φιλία. Παντελής Θαλασσινός, Στέλιος Πισής, Νεοκλής Νεοφυτίδης, Γιώργος Καλογήρου, Γιάννης Σούφρας , Γεράσιμος Ανδρεάτος, Ασπασία Στρατηγού, Μιχάλης Δημητριάδης, Δημήτρης Μεσημέρης, Πόλυς Κυριάκου, Αντώνης Ανδριανός, Κυριάκος Πισής, Παναγιώτης Θωμάς, Βασίλης Χαρίσης. Μια πολυσυλλεκτική δουλειά, με ωραία άσματα, για την οποία καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι!

fanis2.jpg


Εδώ και αρκετό καιρό μαζεύω υλικό, για να δημιουργήσω μια αρκετά ογκώδη δισκογραφική δουλειά με 15 τραγούδια. Μια πολυσυλλεκτική δουλειά, με ωραία άσματα, για την οποία καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι!


Κοιτάζοντας πίσω και κάνοντας έναν απολογισμό, έκανες όσα επιθυμούσες ξεκινώντας;

Οι απολογισμοί στο δικό μου το μυαλό συνδέονται άμεσα με το τέλος μιας διαδρομής. Επειδή, λοιπόν, θεωρώ ότι έχω ακόμα δρόμο μπροστά μου, το μόνο που έχει σημασία να πω είναι πως αισθάνομαι τυχερός που έχω την ευκαιρία να δραστηριοποιούμαι και να ζω μέσα απ’ αυτό που πραγματικά αγαπώ. Εύχομαι να είμαι υγιής και δημιουργικός και να συνεχίσω ν’ απολαμβάνω αυτό το υπέροχο ταξίδι.

Είναι εφικτό ένας ερμηνευτής/μουσικός να κάνει καριέρα στην Κύπρο;

Θα μου επιτρέψεις να επαναλάβω αυτό που είπα στην αρχή της κουβέντας μας. Ο καλλιτέχνης οφείλει να βρίσκει τον τρόπο να παραμένει δημιουργικός μέσα στην τέχνη που υπηρετεί και να μην συμβιβάζεται με τις εύκολες λύσεις. Αυτή η διαδικασία από μόνη της είναι εξελικτική. Αν αυτό το ορίσουμε ως καριέρα, τότε ναι, είναι εφικτό.

fanis32.jpeg

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ