Ένα σύντομο αλλά εξαιρετικό κείμενοτης Μαριάνθης Τεντζεράκη, που δημοσιεύτηκε αρχικά στα Μικροπράγματα.


Διαβάστε αυτούσιο το κείμενο:

Λαμπιόνια παντού. Στολισμένα δέντρα, φανάρια και βιτρίνες που ξεχειλίζουν μελομακάρονα (ή κουραμπιέδες, ανάλογα τι επιλέγεις να κοιτάξεις πρώτο). Τα πιτσιρίκια είναι μονίμως χαρούμενα – χωρίς βέβαια να ξέρεις αν είναι επειδή όντως αναμένουν το ροδοκόκκινο πνεύμα της χαράς να τους αφήσει το πολυπόθητο, νέο iPhone στο προσκεφάλι τους ή επειδή δεν θα πάνε σχολείο για 14 μέρες και οι γονείς/μεγάλοι τρέχουν φορτωμένοι σακούλες. Και φυσικά, βρέχει και κάνει κρύο.

Χριστούγεννα. Για ακόμη μια φορά, η αγαπημένη (;) γιορτή όλων πλησιάζει. Προσωπικά, προσπαθώ μανιωδώς να βρω εκείνη τη σπίθα που θα με κάνει να δω τα Χριστούγεννα με λίγη μαγεία. Γιατί, προς το παρόν, το κεφάλι μου πλέει σε μια θάλασσα μελαγχολίας.

Πώς είναι οι γιορτές όταν έχεις αντιμετωπίσει απώλεια πριν από περίπου 5 μήνες; Πώς είναι το σπίτι μια τέτοιας οικογένειας; Γιορτάζουμε ή όχι; Είμαστε βεβιασμένα κατηφείς ή είναι τελικά αυτή η μόνη μας επιλογή; Ευχόμαστε; Και αν ναι, πλέον έχει κάποιο νόημα;

Προσπαθώ πολύ να χαρώ με τα φώτα και τις μυρωδιές. Αλήθεια. Όμως, από την άλλη πλευρά, ένας άνθρωπος που αγαπώ πολύ θα παλεύει αυτές τις γιορτές με το τέρας της απώλειας. Τετραγωνικό προς τετραγωνικό. Μέρα με τη μέρα. Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά.

Θα μου πεις, είναι η πρώτη ή η τελευταία; Όχι, δεν είναι, δυστυχώς. Ωστόσο, εγώ που θα μπω στο σπίτι και θα έχω τρία ζευγάρια χέρια να με αγκαλιάσουν και να με ρωτήσουν για τα νέα μου λες και είναι το πιο συγκλονιστικό πράγμα του κόσμου. Θέλω να μοιράσω λίγη από τη χαρά μου και τη ζεστασιά αυτή των χεριών. Τα χέρια που σου ανοίγουν την πόρτα. Χέρια που θα σου βάλουν να φας. Χέρια που θα σε βάλουν για ύπνο, ακόμη και στα 20φέυγα σου.

Θα ήθελα πολύ να ήταν πραγματικός ο Άη-Βασίλης που αγαπήσαμε και περιμέναμε για όσα χρόνια η παιδική ηλικία ήταν ακόμη συμβατή με την αθωότητα, για να ζητήσω ένα ζευγάρι χέρια για τη φίλη μου και την οικογένειά της. Αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη. Παρόλα αυτά, όπως είπε ένας 10χρονος μαθητής μου που συλλέγει μανιωδώς τάπες «μπορείς πάντα να προσφέρεις. Εγώ τις τάπες που έχω τις δίνω στα φτωχά παιδάκια, κυρία».

Έτσι και εγώ. Τις περίσσιες αγκαλιές μου από χέρια που αγαπώ και με αγαπάνε λέω να τις χαρίσω σε αυτούς που φέτος, θα τις στερηθούν.

Ίσως τελικά, ο Βασίλης να έχει δίκιο.