Ανέκαθεν η Λεμεσός αποτελούσε για την Κύπρο το λίκνο της προόδου και την εξέλιξης, αφού εξ αιτίας του λιμανιού, καθετί καινούργιο που έφτανε στο νησί από τους ξένους έβρισκε εφαρμογή πρώτα στη Λεμεσό.

Κατέχει τον τίτλο της πόλης του κεφιού και όχι άδικα, ενώ κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως οι Λεμεσιανοί διαθέτουν διαφορετικό μπρίο από όλους τους υπόλοιπους.

Φημίζεται για τα κρασοχώρια της, την Γιορτή του Κρασιού, ενώ την περίοδο των Απόκρεων η Λεμεσός είναι ο μόνος δρόμος.

Το να κατάγεσαι από τη Λεμεσό σημαίνει:

Να σχολάς από το γραφείο το καλοκαίρι και να έχεις ήδη μαγιό και πετσέτα στο αυτοκίνητο για να πας απευθείας για βουτιές.

Να οδηγείς χαλαρά στον παραλιακό και να «κοντράρεσαι» ή να φλερτάρεις με τα δίπλα αμάξια, ενώ την ίδια ώρα οι από πίσω κορνάρουν ασύστολα.

Να έχεις κάνει τα καλύτερα ξενύχτια σου στην τουριστική περιοχή.

Να χόρεψες έστω και μία φορά πάνω στην μπάρα μαγαζιού στο galatex με τον barman να σου κερνάει μπόμπες σφηνάκια.

Να βαριέσαι στο σπίτι και να κατεβαίνεις στο μόλο για σιταροπούλλα και παγωτό χύμα.

Να βρίσκεις Λεμεσιανό σε άλλη πόλη ή χώρα και να νιώθεις πως βρήκες οικογένεια.

Να τσακώνεσαι μέχρι τέλους με όποιον τολμήσει να σου πει πως η Λεμεσός δεν είναι τόσο σπουδαία όσο υποστηρίζεις.

Να υποστηρίζεις φανατικά τον Απόλλωνα ή την ΑΕΛ.

Να έχεις πανηγυρίσει έστω και μία φορά στο σιντριβάνι του Αγίου Νικολάου.

Να έχεις κοιμηθεί στους καναπέδες της Basement ή της Whispers, έπειτα από cocktails δυναμίτες.

Να έχεις συμμετάσχει τουλάχιστον μία φορά στην παρέλαση των καρναβαλιών είτε ως πεζός είτε πάνω σε άρμα.

Να έχεις φάει κακοψημένα σουβλάκια στην Γιορτή του Κρασιού και ρέγκα.

Να χάνεσαι στις γειτονιές και να ξαναβρίσκεις το δρόμο σου, όταν φτάνεις στην παραλία.

Να περιμένεις ουρά σε κάποιο παραλιακό club και εν τέλει να τρως πόρτα.

Να νοσταλγείς τα χρόνια που οι παραλίες της πόλεις ήταν ελεύθερες και έκανες βραδινά beach party με φωτιά, με φίλους ή την οικογένεια.

Να έχεις φωτογραφίες, ως παιδί, πάνω σε πόνυ από τον ζωολογικό κήπο της πόλης.

Να λες «κατρατζύλι» και να εννοείς την τσουλήθρα.

Να σε κοροϊδεύουν οι Λευκωσιάτες για τα πολλά round about.

Να περηφανεύεσαι για τη θάλασσά σου, ενώ μέσα σου ξέρεις πως δεν είναι και από τις καλύτερες.

Να λες την ατάκα «Εν έσιει καλύττερη πόλη που την Λεμεσό».

Να έχεις προλάβει την Πλατεία Ηρώων με τα καμπαρέ και να έχεις φάει sandwich με κοτόπουλο από τον Τάκη.

Να νιώθεις ενοχικά περήφανος για τον χαρακτηρισμό «πόμπατζιηες».

Να βγάζεις φωτογραφίες τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα στην παραλία, λίγο πριν ετοιμαστείς για ποτό στο beach bar πίσω σου.

Να αγαπάς ξέρεις τα τραγούδια των Γιωργαλέττων από μωρό παιδί.

Να τραγουδάς δυνατά στις ταβέρνες και νασ σέρνεις το χορό με την πρώτη πενιά.

Να έχεις ως σήμα κατατεθέν τον φωτισμένο υδατόπυργο, το παλιό ΓΣΟ, το parking του E&S και τα φώτα του Cafe Paris.


Να έχεις τη φήμη του πιο φανατικού τοπικιστή και να έχουν δίκαιο.

Να πιστεύεις πως αν υπήρχε δικαιοσύνη στον κόσμο, η Λεμεσός θα ήταν η πρωτεύουσα της Κύπρου.

Να έχεις δει παράσταση του Νικολάκη στο Παττίχειο Δημοτικό Θέατρο, πριν την ανακαίνιση.