Γράφει ο Φάνης Κρίγκος

Καρπός του έρωτα ενός Ισραηλινού, του Ιεζεκιήλ και μιας Παλαιστίνιας, της Μελέκ. Το παιδί τους έμελλε να γίνει το μήλο της έριδος ανάμεσα σε δύο λαούς, σκορπώντας ένα ακόμη στίγμα στη χρόνια διελκυστίνδα των δύο χωρών. Η ιστορία του κατάφερε να συγκλονίσει την υφήλιο και να τονώσει το ήδη καταρρακωμένο αίσθημα της ελπίδας. Η σχέση των γονιών του είχε καταργήσει κάθε εθνοτικό, θρησκευτικό και συνοριακό καθεστώς. Είχαν καταφέρει, παρά τις αντιδράσεις του κοινωνικού περίγυρού τους, να παντρευτούν κρυφά, τελώντας πολιτικό γάμο σε άλλη χώρα.

Το παιδί αμέριμνο μεγάλωνε ήσυχα στο μικρό χωριό και απολάμβανε το παιχνίδι με τους άλλους συνομήλικους του.

Εκεί – βλέπεις – η όποια διαφορετικότητα μεταξύ των παιδιών περιορίζεται στο πόσο καλό ποδόσφαιρο ξέρουν!

Η ήρεμη ζωή του Ντάρεκ άρχισε να διαταράζεται όταν δύο υπάλληλοι του τμήματος απογραφής πληθυσμού του Ισραήλ, διενεργούσαν κατ’ οίκον επισκέψεις για εξακρίβωση προσωπικών στοιχείων για τους σκοπούς της καταμέτρησης. Η παρουσία τους στο σπίτι του Ντάρεκ, έφερε στην επιφάνεια το μεγάλο μυστικό που με τόση επιμέλεια κρατούσαν τόσα χρόνια. Η αντίδραση των υπαλλήλων ήταν άμεση. Τέτοια περίπτωση αποτελούσε μίασμα και κηλίδα στην ουτοπική καθαρότητα του γένους.

«Δυστυχώς το παιδί σας πρέπει να παραληφθεί από το Γραφείο Ευημερίας και να προβεί στις δέουσες ιατρικές εξετάσεις», ανέφεραν στους εμβρόντητους και κατόπι έντρομους γονείς. Τα θερμά παρακάλια του πατέρα και ο γοερός σπαραγμός της μάνας απέβησαν μάταια στο να τους μεταπείσουν. «Δεν είναι άρρωστο το παιδί μου για να το γυροφέρνετε στα νοσοκομεία» ψέλλισε με μασημένα λόγια η μάνα.

Εις μάτην όμως.

Την επομένη ήρθαν οι αρμόδιοι να παραλάβουν τον Ντάρεκ. Δεν χωρούσε στο στενό τους μυαλό πως αυτό το παιδί είχε γονείς από δύο διαφορετικές χώρες που βρίσκονται σε διαρκή εμπόλεμη αντιδικία. Εισέβαλαν στο σπίτι δια της βίας ψάχνοντάς ανηλεώς να τον συλλάβουν. Ο Νταρέκ τους είχε πάρει είδηση προτού πλησιάσουν και είχε βγει από το παράθυρο του σπιτιού. Έτρεξε στο παραδίπλα χωράφι που το διαχώριζε η γραμμή των συνόρων και αναφώνησε:

«Είμαι εδώ, ελάτε» τους προέτρεψε με θάρρος και παιδικό θράσος. Γύρισαν προς το μέρος και τον αντίκρισαν να στέκεται εκεί, στη γυψογραμμή του ανθρώπινα κατασκευασμένου συνόρου.

Το δεξί του πόδι στο Ισραηλινό έδαφος και το αριστερό στο Παλαιστινιακό.

Καθώς τον πλησίαζε ένας στρατιώτης, έξυσε με το δεξί γυμνό του πέλμα το γύψο και φάνηκε το χώμα καθάριο, φυσικό χωρίς παρεμβάσεις. Τον κοίταξε κατάματα και για να τους υπενθυμίσει πόσο εύκολα ξεφτιλίζουν οι κανόνες τους, αναφώνησε.

«Το βλέπεις πως φεύγει;».

Δεν του απάντησε. Τον κοιτούσε με απλανές βλέμμα. Ο Ντάρεκ όμως συνέχισε το λόγο του.

«Κι αν με πάρετε από δω, εδώ θ’ ανήκω πάλι. Στο παντού μου. Όχι στο τίποτα σας, όχι στο εκεί που εσείς ορίσατε».

Μαζεύτηκε κόσμος ένθεν κι ένθεν. Έτσι αρχίζει και ο αγώνας της κάθε πλευράς να τον τραβήξει προς το μέρος της, με τους κυανόκρανους των Ηνωμένων Εθνών σ’ ένα δήθεν εποπτικό ρόλο. Οι Παλαιστίνιοι πολιτοφύλακες εξ αριστερών και οι Ισραηλινοί αστυνομικοί από την άλλη. Τα πνεύματα οξύνθηκαν, τα αίματα άναψαν και η κατάσταση εκτραχύνθηκε. Στην προσπάθειά τους να διαλύσουν το όλο χάος που δημιουργήθηκε οι άντρες των Η.Ε. άρχισαν να πυροβολούν προς το μέρος τους με πλαστικές σφαίρες. Ο όχλος διαλύθηκε αλλά μία απ’ αυτές αποδείχθηκε μοιραία και δυστυχώς αρκετά ικανή να θρυμματίσει την τραχεία του Ντάρεκ επιφέροντας του ένα αργό και επώδυνο θάνατο…

Επόμενη μέρα στην κηδεία του.

Η γενέθλια γη ετοιμάζεται να εισάξει στα σπλάχνα της το άψυχο πια σώμα του Ντάρεκ. Η τραγική μάνα, λίγο προτού αποχαιρετίσει για πάντα τον μονάκριβό της, σήκωσε το βλέμμα στον ουρανό, άνοιξε τα χέρια διάπλατα και κραύγασε:

«Κατάραααα, κατάρα σας εχθροί των θεών, των λαών και των ανθρώπων. Αιώνιο σκότος να πλανεύει τις ζωές σας κολασμένοι. Δολοφόνοι των ψυχών, πραματευτές της ζήσης. Σε τούτη δω, τη λερωμένη ετικέτα του θανάτου σου ακριβέ μου, ένα μονάχα θα γραφτεί:

Όνομα:

ΝΤΑΡΕΚ

και η λέξη δίπλα του:

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ…».