Φταις και δε φταις αλλά κάτω από στιγμές πίεσης, όλα μπορούν να συμβούν.

Έχεις κι εσύ τα δίκια σου. «Ωραία αλλά πώς να τα βρω», θα μου πεις. «Πάω Βρυξέλλες, με βλέπουν με μισό μάτι. Πάω στο Westminster, με κάνουν στην άκρη». Δεν έχεις κι εσύ ένα αποκούμπι.

Το ‘χω πάθει και εγώ με σχέση, να ξέρεις. Εντάξει, δεν ψηφίσαμε για τον χωρισμό, ήταν κοινή συναινέσει, όμως συν τω χρόνω το ξεπεράσαμε και οι δύο. Δεν μας πήρε τρία χρόνια (πέντε όπως σας κόβω). Φαντάζομαι, όμως, πως αν κάναμε συνεχείς διαβουλεύσεις για τον τρόπο με τον οποίο θα χωρίσουμε και αν απορρίπταμε 8 διαφορετικούς τρόπους ώστε να διατηρήσουμε κάποια επαφή, θα ήταν περισσότερο επίπονο. Με το ένα πόδι μέσα και με το ένα πόδι έξω στη σχέση, να ξέρεις, δουλειά δε γίνεται.

«Είσαι με τα καλά σου;» θα αναρωτιέσαι, και δεν σε αδικώ. «Συγκρίνεις τα γκομενικά σου με μια σοβαρή πολιτική απόφαση που θα επηρεάσει το μέλλον της χώρας μου», είναι σα να σε ακούω. Όχι, μην το πάρεις στραβά, επ’ ουδενί. Απλώς αυτό που λέω είναι πως και αυτό, μια σχέση είναι. Και μακάρι να βγω λάθος, αλλά φαίνεται πως και εδώ ισχύουν όλα τα κλισέ του χωρισμού. «Δε μπορούμε να μείνουμε φίλοι», «σιοινί τζαι εκόπηκε» που λένε και στο χωριό μου, «ο έρωτας με έρωτα περνάει» -τώρα, το τελευταίο δε ξέρω πως μεταφράζεται πολιτικά, εσύ θα το βρεις αυτό. Και αν πάμε με τους νόμους των σχέσεων, στα πρώτα δύο θα επικρατήσει το «άτακτο» Brexit (λες και όλα τα άλλα έγιναν φρόνιμα για να γίνει και αυτό).

Απελπισμένη σε ακούω. Δε συμφωνώ ούτε κι εγώ να ψηφίσετε ξανά για τη σχέση σας, δεν είναι δημοκρατικό, δεν είναι πρέπον. «Αν το κάνω αυτό, τότε τι στο καλό δημοκρατία έχω» σκέφτεσαι. Αυτό να ξέρεις το εκτιμώ, φανερώνει πως έχεις αρχές. Μην το παίρνεις όμως τόσο σοβαρά, εδώ το έκαναν στην χώρα που γέννησε την Δημοκρατία (ρώτα και τον Αλέξη πως γίνεται να τη βγάλεις καθαρή με μια σωστή κωλοτούμπα σε δημοψήφισμα, έχει εμπειρία), γιατί ουχί κι εσύ;

Μα και ο λαός, όπως και στις σχέσεις, με το συναίσθημα ρίχνει ψήφο. Λίγοι ψηφίζουν με τη λογική, λίγοι ενημερώνονται ολιστικά και ακόμη κι αν το κάνουν, λίγοι πάνε κόντρα στο λογικό συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν την ώρα που πάνε στην κάλπη. Κάτι ξενέρωτοι μόνο. Αν είχαμε την επιλογή «δεν ξέρω, χρειάζομαι χρόνο να το σκεφτώ», θα ψηφίζαμε όλοι μας μέχρι το 2250, να ξέρεις.

«Μα κι εμάς, ξενέρωτους μας ανεβάζουν, ξενέρωτους μας κατεβάζουν». Εμ, είδες, τελικά, δεν είστε τόσο ξενέρωτοι όσο νόμιζες. Δες το ως silver lining που λεν και στα δικά σου χωριά. Άντε και το έκανες το δημοψήφισμα, και σου λένε «πήγαινε πίσω, μετανιώσαμε». Τότε τι, με τι μούτρα να κάνεις comeback. Το γυαλί ράγισε, δε ράγισε; Πώς θα υψώσεις ανάστημα μετά;

Σε αφήνω να το σκεφτείς, ελπίζω να μην σε ζάλισα. Πάντως, να ξέρεις, πως αν και για ένα τόσο μεγάλο πολιτικό ζήτημα ισχύει τελικά ότι και στις σχέσεις γενικότερα, αν ακόμη και το πιο πολύπλοκο είναι τελικά τόσο απλό, έχεις μπει ήδη στη φάση του «Ποιος θα ξεπεράσει ποιον πρώτος;». Και το έτερον, αυτό φοβάται. Αυτό είναι το χαρτί σου.

Καλή τύχη σου εύχομαι, πού πήγες και έμπλεξες κι εσύ…

Καλά ξεμπερδέματα, σε φιλώ,

Γ.