Αυτό αναφέρουν τα τελευταία στοιχεία της NASA.

Όπως σημειώνει η Εθνική Υπηρεσία Αεροναυπηγικής και Διαστήματος των ΗΠΑ, η Κίνα και η Ινδία έχουν συμβάλει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα σε αυτή την αναπάντεχη «πράσινη στροφή» του πλανήτη, τις τελευταίες δύο δεκαετίες.

Η Κίνα και η Ινδία, με 1,38 δισεκατομμύρια και 1,33 δισεκατομμύρια κατοίκους αντίστοιχα, έχουν θέσει σε εφαρμογή φιλόδοξα προγράμματα αναδασώσεων, με παράλληλα αναπτυξιακά πρότζεκτ στις αγροτικές τους καλλιέργειες.

Μάλιστα, η Ινδία σπάει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο στην αναδάσωση, με 800.000 Ινδούς να φυτεύουν 50 εκατομμύρια δέντρα μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες.

Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της NASA που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Nature Sustainability, τα δορυφορικά δεδομένα υψηλής ανάλυσης, από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 έως σήμερα, καταδεικνύουν πως «το πράσινο έχει εξαπλωθεί».

Αρχικά, οι Αμερικανοί ερευνητές δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν τι είχε προκαλέσει αυτή την ραγδαία ανάπτυξη της χερσαίας βλάστησης, και αναζήτησαν την αιτία σε δευτερογενείς παράγοντες, όπως η αύξηση της συγκέντρωσης διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα.

Σύντομα όμως παρατήρησαν πως το πράσινο είχε αυξηθεί δυσανάλογα πολύ σε Κίνα και Ινδία, και «σταματούσε» στα τεχνητά και όχι στα φυσικά σύνορα των χωρών.

Άλλωστε, αν οι λόγοι ήταν περιβαλλοντικοί θα έπρεπε να έχει καταγραφεί παρόμοια τάση και βορείως της Ρωσίας, όπου αρκετοί παγετώνες λιώνουν κάνοντας τις περιοχές πιο φιλόξενες για περισσότερους τύπους βλάστησης.

Όμως, κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί και γρήγορα διαπιστώθηκε πως οι λόγοι ήταν ανθρωπογενείς.

Για την ανάλυσή της, η NASA χρησιμοποίησε φασματοσκοπικές μεθόδους ανάλυσης της εικόνας (MODIS), ώστε να εξασφαλίσει μια λεπτομερειακή εικόνα της χερσαίας βλάστησης του πλανήτη σε βάθος ετών.

Στο παρελθόν, τόσο η Κίνα όσο και η Ινδία πέρασαν από φάσεις εκτεταμένης αποψίλωσης των δασών, τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Εκείνη την περίοδο οι χώρες αυτές ισοπέδωναν ανεπτυγμένα δάση για την αστική τους ανάπτυξη και τις απαραίτητες, για την επιβίωση των αυξανόμενων πληθυσμών τους, καλλιέργειες.

Ωστόσο από τη δεκαετία του 1990 και έπειτα, οι δύο πιο πολυπληθείς χώρες του πλανήτη αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν πιο «πράσινες πολιτικές» παράλληλα με τη βιομηχανική τους ανάπτυξη, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουν τη μόλυνση του εδάφους και του αέρα που απειλεί να καταστρέψει τα χερσαία αλλά και τα θαλάσσια οικοσυστήματα του πλανήτη.

Με πληροφορίες από τη Lifo και το Forbes