Απόγευμα Παρασκευής, γύρω στις 16.00. Φεύγουμε από το γραφείο και κατευθυνόμαστε προς την παλιά πόλη της Λευκωσίας, προκειμένου να κάνουμε ένα μίνι γκάλοπ για το ΓΕΣΥ.

Οι απαντήσεις από τους περισσότερους πολίτες ήταν οι αναμενόμενες. Κάποιοι συμφωνούσαν, άλλοι διαφωνούσαν με την εφαρμογή του. Υπήρχαν, όμως, κι αυτοί που δεν γνώρισαν τι πάει να πει ΓΕΣΥ.

Περνώντας από τα στενά της Φανερωμένης ακούσαμε κάποιον να παίζει φλογέρα (πιθκιαύλι). Η μουσική έβγαινε από ένα παλιό μαγαζάκι. Μπήκαμε μέσα και αντικρύσαμε τον κύριο Αχιλλέα.

Χαμογέλασε μόλις μας είδε. Ενστικτοδώς, τον ρωτήσαμε την άποψη του για το ΓΕΣΥ.

«Δεν με ενδιαφέρουν εμένα αυτά κορίτσι μου. Εμένα με αξίωσε ο Θεός και δεν αρρώστησα ποτέ. Πολύ σπάνια έτυχε να επισκεφτώ τα νοσοκομεία. Το ΓΕΣΥ αφορά στους νέους, εγώ έφαγα τα ψουμιά μου», απάντησε και συνέχισε να παίζει πιθκιαύλι.

Ο κύριος Αχιλλέας είναι ο ιδιοκτήτης του ίσως πιο παλιού μαγαζιού της παλιάς Λευκωσίας.

Το γραφικό μαγαζάκι του το διατηρεί στο ίδιο σημείο από το 1946.

Επιδιορθώνει παπούτσια, ακονίζει μαχαίρια και στον ελεύθερο του χρόνο… παίζει πιθκιαύλι!