Πιο κάτω αυτούσιο το κείμενο άποψής του.

Η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας πριν κάποιους μήνες, δεν είναι παρά άλλο ένα κομμάτι στο παζλ της συνολικής αναδιάρθρωσης των συνθηκών εργασίας όπως τις γνωρίζαμε πριν μερικά χρόνια.

Με πρόφαση την οικονομική κρίση, οι εργοδότες προέβαιναν σε μια σειρά μέτρων για αντιμετώπισή της. Τα μέτρα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι έδειχναν κατανόηση και αφουγκραζόμενοι τις υποσχέσεις των εργοδοτών τους έκαναν υποχωρήσεις και συμβιβάζονταν στις νέες συνθήκες. Οι υποσχέσεις αποδεικνύονται κούφιες και οι συνθήκες εργασίας δεν επανήλθαν ποτέ στα επίπεδα που βρίσκονταν, κάθε άλλο μάλιστα, αφού οι νέοι εργαζόμενοι -όπου αυτοί υπάρχουν- προσλαμβάνονται με εξευτελιστικούς όρους εργασίας.

Ο χώρος εργασίας έχει μετατραπεί σε εργασιακή ζούγκλα. Η 12ωρη εργασία με αποδοχές 8ωρου έχει γίνει o κανόνας για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Η υπεραξία, όπως περιγράφεται με Μαρξιστικούς όρους, θεωρείται δεδομένη.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι υπερωρίες «πληρώνονται» με εκπτωτικά κουπόνια ή άλλους αντίστοιχους τρόπους. Οι επιχειρήσεις προτιμούν την πρόσληψη με ευέλικτες μορφές εργασίας, π.χ. part-time, αφού με αυτό τον τρόπο μεγιστοποιούν τα κέρδη τους.

Έχουμε, λοιπόν, από τη μία αύξηση της απασχόλησης και μείωση της ανεργίας, όπως εμφανίζουν οι αριθμοί, με όρους, όμως, εργασιακού μεσαίωνα. Αποδοχές - φιλοδώρημα της τάξης των 4 ευρώ/ ώρα θεωρούνται ικανοποιητικές. Μιας και ο λόγος για φιλοδώρημα, σε πολλές περιπτώσεις τα φιλοδωρήματα των πελατών πηγαίνουν στον εργοδότη και τα μοιράζει αυτός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Μία άλλη μεγάλη «πληγή» στους χώρους εργασίας είναι η λεγόμενη «μαύρη» εργασία. Οι υπάλληλοι δουλεύουν χωρίς οι εργοδότες να τους πιστώνουν με κοινωνικές ασφαλίσεις, σηματοδοτώντας έτσι ένα αβέβαιο μέλλον.

Παράλληλα, σπανίζουν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Χαρακτηριστικό αποτέλεσμα τούτου είναι ο εμφανής διαχωρισμός παλιών και νέων εργαζομένων. Δηλαδή, εργαζόμενοι με ίδια καθήκοντα είναι πιθανό να αμείβονται διαφορετικά απλώς και μόνο επειδή προσλήφθηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.

Την ίδια ώρα πρόσθετη αμοιβή στο ημερομίσθιο για εργασία σε αργίες και Κυριακές είναι, τουλάχιστον, πολυτέλεια.

Τέλος, η κυριακάτικη αργία είναι πιο κοντά σε κατάργηση παρά σε επαναφορά. Η Κυριακή όπως την γνωρίσαμε αποτελεί παρελθόν. Επί οικονομικής κρίσης η αργία της Κυριακής αναστάλθηκε προσωρινά για «τόνωση της αγοράς», πλέον, έχει γίνει συνήθεια, που εξυπηρετεί φυσικά την άρχουσα τάξη, και ως εκ τούτου η επαναφορά της μοιάζει απομακρυσμένη, αν δεν γίνει κάτι συνταρακτικό.

Δυστυχώς, τα πιο πάνω δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, ούτε τις εξαιρέσεις στον κανόνα, είναι φαινόμενα που συναντούμε καθημερινά σε όλους τους ιδιωτικούς χώρους εργασίας.

Δυστυχώς, οι βαμμένοι με αίμα, αγώνες των προγόνων μας, φαντάζουν πολύ μακρινοί και ρομαντικοί για τη σύγχρονη «σκληρή» πραγματικότητα και τα εργατικά κεκτημένα κινδυνεύουν όσο ποτέ άλλοτε.

Δυστυχώς, ζούμε την εποχή που η κατασπάραξη αξιών και αρχών, η ανηθικότητα, ο ευδαιμονισμός, ο καταναλωτισμός και η μεταποίηση της ανθρωπιάς σε στυγνά οικονομικά συμφέροντα, με μια λέξη η απανθρωποποίηση της σύγχρονης αγοράς εργασίας κυριαρχούν και έχουν ως αποτέλεσμα την απαξίωση της εργασίας.

Δυστυχώς, η δουλειά κοντεύει να γίνει δουλεία και ο κοινωνικός θάνατος του ατόμου είναι προ των πυλών.

Άρθρα τέτοιου τύπου, συνήθως, πιάνονται από στίγματα αισιοδοξίας και κλείνουν με μηνύματα αγωνιστικότητας και ελπίδας, τα δεδομένα, όμως, στους χώρους εργασίας της Κύπρου εν έτη 2019 είναι τόσο τραγικά που το μόνο που μπορώ να πω είναι «Καλή Δύναμη».

Ειρηναίος Πίττας

Φωτογραφία: Aditya Chinchure / Unsplash