Για πρώτη φορά στα χρονικά της Κύπρου έχουμε έναν κατά συρροή δολοφόνο.

Πιο κάτω, μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτών των ατόμων, όπως τα περιέγραψε η κυρία Τσίτση στο Πρωτοσέλιδο αλλά και σε μια δεύτερη σημερινή συνέντευξή της, σκιαγραφώντας το προφίλ τους.

Χαρακτηρίζονται από υψηλό δείκτη νοημοσύνης και είναι υπεράνω πάσης υποψίας. Ο δείκτης νοημοσύνης τους είναι πιο ψηλός από τον μέσο άνθρωπο. Γι’ αυτό εννέα στους δέκα είναι άτομα πέραν πάσης υποψίας. Οι περισσότεροι μορφωμένοι, με κανονική κοινωνική ζωή, που δεν σε αφήνει να φανταστείς τι μπορεί να έχουν διαπράξει ή τι μπορεί να έχουν περάσει στη ζωή τους.

Είναι άνθρωποι κοινωνικοί, με χιούμορ, αλλά και κοινωνικές αξίες, παράλληλα όμως νιώθουν ότι μπορούν να γίνουν και τιμωροί. Έχουν περάσει κάτι το οποίο έχει σημαδέψει την παιδική τους ηλικία και επιζητούν την εκδίκηση, η οποία φτάνει στο σημείο να πρέπει να θανατώσουν για να νιώθουν ικανοποίηση.

Ανεξάρτητα του θύματος, το κίνητρο είναι προσωπική ικανοποίηση του δράστη ή η προσωπική ευχαρίστηση μέσω της εκδίκησης και τίποτα άλλο. Ακόμα και αν του έχουν αντισταθεί και πήγε να τις βιάσει, αυτό δεν αποτελεί κίνητρο. Πρόκειται για την ψυχιατρική ικανοποίηση του να επιβληθεί και να έχει το πάνω χέρι. Αυτά τα άτομα ικανοποιούνται στην αίσθηση του θανάτου.

Δεν υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός θυμάτων στην περίπτωσή τους, αλλά πρέπει να είναι δύο με τρία σε τακτά χρονικά διαστήματα, όπου ο τρόπος διάπραξης του αδικήματος να αποτελεί ένα μοτίβο. Σκοτώνουν πολλά θύματα όχι όμως την ίδια στιγμή.

Οι δράστες επιλέγουν αδύναμα θύματα για να νιώθουν ότι θα πετύχουν το σκοπό τους. Έτσι τα πιο πολλά θύμα είναι γυναίκες ή παιδιά, ενώ αναμφισβήτητα οι περισσότεροι θύτες είναι άντρες.

Υπάρχει ενίοτε η θεωρία ότι πολλοί δολοφόνοι είχαν δεχθεί στο παρελθόν κακοποίηση ή ότι το μίσος τους εναντίον των γυναικών πηγάζει από το μίσος τους για τη μητέρα τους.

Τα θύματα δεν είναι κατ’ ανάγκη περιθωριοποιημένα ή απομονωμένα. Αυτό εναπόκειται στον θύτη.

Βλέπουν τα θύματά τους ως τρόπαια μιας πράξης και γι’ αυτό νιώθουν περήφανοι γι’ αυτά. Αρκετοί είναι αυτοί που κρατούν και «αναμνηστικά» από τα θύματά τους, ενώ πρόκειται για άτομα της διπλανής πόρτας που δεν κινούν υποψίες.

Επιλέγουν η σκηνή να έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο και το θύμα να ανήκει σε μια συγκεκριμένη ομάδα/κατηγορία. Για παράδειγμα, ιερόδουλες, αλλοδαπούς, ομοφυλόφιλους, αστυνομικούς, ταξιτζήδες. Όλα τα θύματα έχουν πάντα κάτι κοινό, τα οποία τα καθορίζει και αυτό δείχνει κάτι συγκεκριμένο ψυχιατρικά σε σχέση με το δολοφόνο.

Η άποψη πως ένας κατά συρροή δολοφόνος είναι ψυχοπαθής ή σχιζοφρενής δεν είναι απόλυτη καθώς οι περισσότεροι έχουν αντίληψη ηθικής και κανόνων, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να κάνουν αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις.

Οι κατά συρροή δολοφόνοι χωρίζονται σε ψυχωτικούς, που δεν έχουν ηθική συνείδηση και σε ψυχοπαθείς που έχουν απόλυτη γνώση ηθικών κανόνων, χωρίς όμως να τους ενδιαφέρει αν αυτό που κάνουν είναι λάθος.



Δείτε παρακάτω το σχετικό απόσπασμα: