Κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την οικογένεια του δράστη και όσα αυτή βιώνει σήμερα, ως παράπλευρη απώλεια των όσων καθ’ ομολογία διέπραξε ο θύτης της υπόθεσης Μιτσερού. Μια παράπλευρη απώλεια, ωστόσο, που θα κουβαλά το στίγμα αυτό εφ’ όρου ζωής καθώς καθημερινά όλο και περισσότερες λεπτομέρειες και προσωπικά στοιχεία του υπόπτου βλέπουν το φως το δημοσιότητας, φωτογραφίζοντας με αυτό τον τρόπο εκτός από τον ίδιο και την οικογένειά του, η οποία περιλαμβάνει δυο ανήλικα παιδιά.

Δικαίως η προσοχή όλων έχει στραφεί στην εξιχνίαση της υπόθεσης και κυρίως στην ανεύρεση της 6χρονης Σιέρρα, η οποία εξακολουθεί να αγνοείται, χωρίς κανείς να γνωρίζει εάν είναι νεκρή, όπως υποστηρίζει ο δράστης, ή αν η δική της τύχη είχε διαφορετική εξέλιξη από αυτήν της μητέρας της. Ωστόσο, δεν πρέπει να αγνοούμε πως παράλληλα με την τύχη των θυμάτων διακυβεύεται και η τύχη των ανήλικων παιδιών του υπόπτου, τα οποία εδώ και μερικές ημέρες βιώνουν έναν έμμεσο διασυρμό εξ αιτίας των όσων διέπραξε ο πατέρας τους.

Τι γίνεται, όμως, σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν δηλαδή οι γονείς ανήλικων παιδιών κατηγορούνται για εγκλήματα και δη δολοφονίες; Ποιος ο ρόλος των αρμόδιων υπηρεσιών κοινωνικής ευημερίας και ποιος της Επιτρόπου Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού;


Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε με την κυρία Κουρσουμπά, ενημερωθήκαμε πως ο δικός της ρόλος είναι κατ’ αρχάς η εποπτεία των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας και αν αυτές ασκούν κανονικά τις υποχρεώσεις τους, οι οποίες περιλαμβάνουν ψυχολογική στήριξη της οικογένειας και κυρίως των ανήλικων παιδιών και προστασία τους από οτιδήποτε μπορεί να τους επηρεάσει αρνητικά.

Σε πρώτη φάση, τονίζει η κυρία Κουρσουμπά, αυτό που έπρεπε να γίνει και δεν τηρήθηκε ήταν η πλήρης αποσιώπηση των προσωπικών στοιχείων του φερόμενου ως δράστη, όχι γι’ αυτόν, αλλά για τα παιδιά του. «Βλέπουμε παντού φωτογραφίες του, το όνομά του, πού εργαζόταν, πώς ζούσε, αν ήταν καλός πατέρας και άλλα. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη του κοινού να ενημερωθεί και των Μέσων να ενημερώσουν, όταν όμως εμπλέκονται στην υπόθεση ανήλικα παιδιά θα πρέπει να τηρούνται τα διεθνή πρότυπα και να κρατούνται οι ισορροπίες για προστασία του δικαιώματος των ατόμων του περιβάλλοντος τού φερόμενου ως δράστη που επηρεάζονται».


Στο ερώτημα εάν οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας στηρίζουν αυτές τις μέρες ψυχολογικά την οικογένεια και τα παιδιά του υπόπτου, η κυρία Κουρσουμπά αρκέστηκε στο να αναφέρει πως προτιμά να μη σχολιάζει εν εξελίξει υποθέσεις, ωστόσο ως Επίτροπος παρακολουθεί στενά τα όσα τεκταίνονται.

Η 6χρονη Σιέρρα και η ενημέρωση που δεν έγινε ποτέ

Των όσων τραγικών παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες να εκτυλίσσονται στην υπόθεση Μιτσερού, ένα στοιχείο που αιωρείται και επισκιάζει κάθε εξέλιξη, είναι αυτό της ολιγωρίας και της αδιαφορίας της Αστυνομίας σε σχέση με την καταγγελία για την εξαφάνιση της Marrie Rose και της 6χρονης κόρης της, Σιέρρα.

Όπως αναφέρει η κυρία Κουρσουμπά, το γραφείο της Επιτρόπου δεν ήταν ενήμερο για την εξαφάνιση, καθώς δεν δέχτηκε ποτέ καμία καταγγελία, άρα δεν μπορούσαν να γνωρίζουν τι είχε συμβεί. Ωστόσο, συνεχίζει, υπάρχουν νομοθεσίες και πρωτόκολλα τα οποία αναφέρουν πως όταν δηλωθεί στην Αστυνομία εξαφάνιση ανηλίκου, οφείλει να ενημερώσει και το Hope For Children και το ΣΠΑΒΟ (Σύνδεσμος για την Πρόληψη και την Αντιμετώπιση της Βίας στην Οικογένεια), μία ενέργεια που δεν ακολουθήθηκε, όπως και καμία άλλη, σύμφωνα με τα όσα διαφάνηκαν στην εξέλιξη της υπόθεσης. «Ως Επίτροπος, επιφυλάσσομαι να ζητήσω γραπτώς εξηγήσεις για το τι έγινε και το τι δεν έγινε από μέρους της Αστυνομία, από την ώρα που δέχτηκαν την καταγγελία και έπειτα».

Είναι θέμα ευρύτερης λογικής και κουλτούρας της κοινωνίας μας και όχι μεμονωμένου περιστατικού

Η κυρία Κουρσουμπά δεν διστάζει να θίξει και τη μεγαλύτερη εικόνα του προβλήματος, το οποίο όπως αναφέρει δεν είναι πρωτοφανές, ιδίως όταν οι υποθέσεις αφορούν παιδιά μεταναστευτικού βιογραφικού. «Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε προχωρήσει σε δεκάδες καταγγελίες που αφορούν παραβιάσεις δικαιωμάτων ανήλικων παιδιών και κανείς δεν αντέδρασε τόσο έντονα όσο αυτές τις μέρες. Ποιος αντέδρασε, για παράδειγμα, όταν καταγγείλαμε την κακοποίηση που δέχονταν παιδιά μεταναστευτικού βιογραφικού σε σχολείο στα Λεύκαρα και η απόφαση που πάρθηκε για να λυθεί το πρόβλημα ήταν να στείλουν τα παιδιά πίσω στην Κοφίνου και να διδάσκονται εκεί τα μαθήματά τους; Κάτι το οποίο ήταν κατάφορη παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρέπει να βρεθεί πτώμα για να αντιδράσουμε και να φωνάξουμε;».

«Γιατί δεν είμαστε το ίδιο διεκδικητικοί σε υποθέσεις παραβίασης δικαιωμάτων του παιδιού, όταν αυτά δεν περιλαμβάνονται στη μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού;», αναρωτιέται η κυρία Κουρσουμπά. «Αν κάθε φορά που καταγγέλλεται από τον αρμόδιο θεσμό μια τέτοια παραβίαση, κοινωνία, Μέσα και Αρχές, ήταν το ίδιο διεκδικητικοί και απαιτητικοί όπως τώρα, τότε θα άλλαζε η κουλτούρα της κοινωνίας ως προς το καλύτερο», συμπληρώνει. «Ο κάθε ένας από εμάς να αναλογιστεί όλα όσα προκύπτουν από αυτό το τεράστιο θέμα που μας απασχολεί τις τελευταίες ημέρες και να αντιληφθεί ότι είναι μια ευρεία παθογένεια της κοινωνίας μας που πρέπει να αλλάξει άμεσα», καταλήγει.



Φωτογραφία: Mercedes Carballo / Unsplash