Μπορεί να το έκανες από αφέλεια, μπορεί από άγνοια, μπορεί από κακία, ωστόσο ως διαβολικό παιδί που ήσουν, συνεχώς έκανες πράγματα που έφταναν τους γονείς σου στα άκρα και ένα βήμα πριν την ψυχολογική κατάρρευση, αφού μέχρι να συνέλθουν από τη μία βλακεία, έκανες μία καινούργια και άντε από την αρχή. Δεν προέκυψε τυχαία, άλλωστε, η φράση –ευχή και κατάρα- «ότι μας έκανες να το βρεις από τα δικά σου παιδιά».

Ζητήσαμε από 9 ζωηρούς φίλους της CITY να θυμηθούν τις μεγαλύτερες (και χειρότερες) καφρίλες που έκαναν στους γονείς τους όταν ήταν παιδιά και να μας τις διηγηθούν με κάθε λεπτομέρεια.

Οι ποτισμένες… μέλισσες [Τατιάνα]

Ήμουν δεν ήμουν 4 χρονών. Τότε μέναμε στην Έγκωμη και στη μικρή αυλή του σπιτιού είχαμε μια τεράστια λεμονιά, λουλούδια και δύο μελίσσια. Μια μέρα, ανέλαβα να ποτίσω. Πότισα τα λουλούδια, πότισα τη λεμονιά, πότισα και τα μελίσσια! Ναι! Τα μελίσσια! Έριξα νερό με το λάστιχο στα δυο μελίσσια και φυσικά εξαγρίωσα τις μέλισσες.

Εδώ να σημειώσω ότι λόγω ηλικίας, αλλά και λόγω καλοκαιριού φορούσα μόνο το εσώρουχό μου. Χρειάζεται να πω τι ακολούθησε; Εκείνη την ώρα ξεκίνησαν να μου φωνάζουν από το σπίτι πως ήταν έτοιμο το φαγητό. Εννοείται πως δεν απάντησα. Έκατσα κάτω, τζαι έκρυψα, καλύπτοντας με χέρια τα μάτια μου. Ώσπου να καταλάβουν τι έκανα, εκάμαν με λευκαρίτικο οι μέλισσες.

Όταν με πήραν Α’ Βοήθειες μας είπαν πως αν ήμουν αλλεργική, με τόσες μέλισσες που με τσίμπησαν, θα ήμουν ήδη νεκρή!. Δεν ήμουν όμως…ούτε νεκρή, ούτε αλλεργική. Με γέμισαν calamine lotion (τζείνην τη ροζ που θέλει ττελλόβρουτσαν να φύει) τζαι επήαμεν στο καλό. Πέρσι έκαμεν κάτι παρόμοιο ο γιός μου ο μικρός. Γονίδια μάνα μου!




Ο εξαφανισμένος [Χρήστος]

Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε να χάνομαι. Εξαφανιζόμουν, με έψαχναν, κινητοποιούσαν τον περίγυρο κι εγώ κρυβόμουν συνήθως πάνω σε ένα δέντρο ή μέσα σε μια ντουλάπα, έβλεπα κι άκουγα τον χαμό και -για κάποιο μυστήριο λόγο- το απολάμβανα. Υπήρξε περιστατικό κατά την περίοδο καλοκαιρινών διακοπών, όταν ήμουν 4-5 ετών, που κινητοποιήθηκε μια ολόκληρη κοινότητα για να με εντοπίσουν. Υπήρξε ακόμα και ο φόβος ότι με έκλεψαν ή ότι πνίγηκα στην θάλασσα. Παρά τις φωνές, το κλάμα και την αναστάτωση, εγώ βρισκόμουν πάνω σε ένα δέντρο και παρακολουθούσα. Μετά από αρκετές ώρες αναζήτησης, με πρόδωσε το πνιχτό μου γέλιο. Ακόμα θυμάμαι την μητέρα μου η οποία έβαλε τα κλάματα. Όταν φανερώθηκα, η ανακούφιση της οικογένειας ήταν τόσο μεγάλη, που γλίτωσα τους μπελάδες. Υποχρεώθηκα να υποσχεθώ ότι δεν θα το ξανακάνω. Φευ.



Το καμένο χέρι και τα ράμματα [Στέλλα]

Δεν θυμάμαι να έχω κάνει κάτι ως έφηβη για να τρομάξω τους γονείς μου, αλλά από διηγήσεις των γονιών μου, γύρω στα τρία μου, μου είπαν ότι έβαλα όλο χέρι μου στη σόμπα της γιαγιάς μου, με αποτέλεσμα να πάθω έγκαυμα και να μου μείνει σημάδι μέχρι και σήμερα. Επίσης, ακόμα μία φορά όταν παίζαμε και τσακωνόμασταν με τον μικρό μου αδερφό μου έριξε ένα βαρίδιο στο κεφάλι και να χρειαστώ ράμματα. Αντιλαμβάνεστε τις αντιδράσεις των γονιών μου και στις δύο αυτές περιπτώσεις.



Η ταξιδιώτης [Κατερίνα]

Θυμάμαι όταν είχα γεμίσει μια βαλίτσα με όλα μου τα παιχνίδια και τους απείλησα ότι θα έφευγα από το σπίτι. Και το έκανα, άνοιξα την πόρτα και κατέβηκα μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας. Αλλά δεν έφυγα, καθόμουν στα σκαλιά και περίμενα να δω αν και πότε θα με ψάξουν.

Ο κύριος Fake News [Αντρέας]

Γενικά είχα μια ιδιαίτερα άστατη εφηβεία. Έφευγα από το σπίτι όταν τσακωνόμουν με τους δικούς μου και χανόμουν για ώρες, χωρίς να δίνω σημεία ζωής, ήμουν αντιδραστικός με όλα, ενώ στο σχολείο η συμπεριφορά μου ήταν τέτοια που έδινε όλες τις λάθος εντυπώσεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν η δασκάλα κάλεσε τη μητέρα μου στο σχολείο για της μιλήσει για τη συμπεριφορά μου, νομίζοντας ότι είμαι παιδί διαλυμένης οικογένειας.

Ο party pooper [Κώστας]

Ήμουν δημοτικό θυμάμαι, γύρω στα 9 – 10, και οι γονείς μου σχεδόν κάθε Σάββατο μας άφηναν στη γιαγιά, εμένα και τον αδελφό μου (σ.σ έμενε μαζί μας στο ίδιο σπίτι) για να βγουν έξω με τους φίλους τους. Εγώ, που ήμουν ο μεγάλος της υπόθεσης, δεν δεχόμουν ότι αυτοί έβγαιναν κι εγώ έπρεπε να μείνω στο σπίτι με τη γιαγιά και να κοιμηθώ νωρίς. Έτσι έπαιρνα τηλέφωνο στο μαγαζί που είχαν κάνει κράτηση και είτε ακύρωνα την κράτηση είτε ζητούσα να αλλάξουν το τραπέζι και να το μεταφέρουν πίσω-πίσω, αφού κάποιους από την παρέα τους ενοχλούσε η κάπνα και η πολύ δυνατή μουσική. Νομίζω μέχρι και σήμερα δεν τους το αποκάλυψα ποτέ.

Ο ραλίστας [Άγγελος]

Ήμουν 13 ετών. Η μητέρα μου κοιμόταν κι εγώ πήρα τα κλειδιά του αυτοκινήτου της, το ξεκίνησα και προσπάθησα να το οδηγήσω. Για καλή μου τύχη έδωσα πάνω σε ένα δέντρο και δεν θρηνήσαμε θύματα.

Η καλλιτεχνική φύση [Μαρίνα]

Έξω από το σπίτι μας έχουμε ψησταριά και εγώ μια μέρα πήρα φύλλα από τη λεμονιά και έντυσα την ψησταριά πράσινη. Το shock που έπαθαν οι γονείς μου μόλις την είδαν ήταν τεράστιο.



Ο μοναχός καβαλάρης [Νικόλας]

Θυμάμαι ακόμα πολύ καλά αυτή τη στιγμή. Από μικρός, μου άρεσε να παίζω μόνος μου και να φαντάζομαι ή να κάνω διάφορες δραστηριότητες. Αυτό συνέχισε και στην εφηβική μου ηλικία. Ήμουν14 και βαρέθηκα στο σπίτι, έτσι αποφάσισα να πάω μια βόλτα με τα πόδια. Ο ξάδελφος μου, μου είπε τότε όταν ήταν ωραία διαδρομή να πάω με τα πόδια στη θάλασσα, η οποία απείχε περίπου 11χμ από το σπίτι μας, κι εγώ το έκανα.

Δεν είχαμε κινητά τότε και κανένας δεν μπορούσε να με βρει. Όταν έφτασα στη θάλασσα πήρα τη μάνα μου τηλέφωνο από το σταθερό που βρήκα εκεί στο καφενείο, επειδή είδα μαύρα σύννεφα και θα άρχιζε βροχή. Η μάνα μου θύμωσε πολύ και άρχισε να μου φωνάζει από το τηλέφωνο. Τελικά δεν ήρθε ποτέ να με πάρει και αναγκάστηκα να πάρω τον ξάδελφό μου. Όταν επέστρεψα δεν τις είχαν περάσει τα νεύρα και άκουγα τη μουρμούρα της για ώρα.