Μια πονεμένη ιστορία που κρατάει χρόνια, μπορεί και δεκαετίες, και πληγώνει κάθε νοικοκυρά που σέβεται τον εαυτό της και μετά από κάθε γιορτινό τραπέζι φορτώνει με τάπερ –γεμάτα φαγητά και γλυκά- όλους τους καλεσμένους της για να ξεφορτωθεί στην ουσία όλα όσα έμειναν από το τραπεζώματα των ημερών.

Μια πονεμένη ιστορία, καθώς ελάχιστα από αυτά τα τάπερ επιστρέφουν στον αρχικό τους προορισμό και συνήθως κανείς δεν τα επιστρέφει στην αρχική, λαμπρή κατάστασή που τους τα είχε παραδώσει η νόμιμη ιδιοκτήτρια –νοικοκυρά.

Η Β.Τ, γράφει ένα μικρό σχόλιο-απορία, προς όλες εκείνες τις νοικοκυρές που αγαπούν σε βαθμό υστερίας τα τάπερ τους και δεν δέχονται να τους επιστρέψεις κάτι λιγότερο από το ίδιο ακριβώς τάπερ.

Γράφει η Β.Τ.

Τώρα που τελειώνουν αυτές οι μέρες, όσοι έχουν ανταλλάξει τάπερ θα παίζουν για όλη την υπόλοιπη εβδομάδα τηλέφωνα με τις εξής ατάκες «το τάπερ μου, μη με ξεχασεις ε!. Θέλω πραγματικά κάποιος να μου απαντήσει: γιατί πάντα θέλετε το ίδιο τάπερ; Όλα τα τάπερ την ίδια δουλειά δεν κάνουν; Και γιατί αν χαθεί ένα τάπερ και κάποιος μας πάρει ένα ακριβώς ίδιο ή παραπλήσιο τάπερ δεν είναι το ίδιο και δε θέλετε ένα παρόμοιο τάπερ αλλά ΕΚΕΙΝΟ το τάπερ; Τί συμβαίνει με το σύνδρομο των τάπερ; Γιατί περνάει ένας χρόνος και θυμόμαστε ακόμα ΕΚΕΙΝΟ το τάπερ; Γιατί σταματάμε να δίνουμε φαΐ εάν κάποιος δεν μας φέρει πίσω το ΙΔΙΟ ΕΚΕΙΝΟ τάπερ; Πόσες φορές ακόμα θα ακούσω 'μη χάσεις το τάπερ'; Αλήθεια με βασανίζει, έχουν διαλυθεί οικογένειες και φιλίες γιατί δεν επιστράφηκε πίσω το ίδιο τάπερ. ΕΚΕΙΝΟ με το καπάκι το έτσι που ήταν στρογγυλό. Όχι αυτό ρε ηλίθιε, αυτό είναι τετράγωνο δεν το βλέπεις;