Κάνοντας ένα απλό search στη CITY θα πεις «όπα, κάτι γίνεται, ο κόσμος πάει παρακάτω, αποδέχεται το διαφορετικό, έχει προσπεράσει την ομοφοβία». Οι ενδείξεις ενθαρρυντικές.

Η Κύπρος, διαβάζεις, είναι ένας gay friendly προορισμός, μαθαίνεις από πρώτο χέρι για το πως είναι η ζωή των gay ζευγαριών στην Κύπρο ενώ ξέρεις πως από το 2015 έχει επικυρωθεί η νομοθεσία για το Σύμφωνο Συμβίωσης.

Fuck, έχουμε Pride ας πούμε το Σάββατο! Έχουμε pride εδώ και 6 χρόνια! Και ο πλανήτης, καλά το πάει. Μακρόν και Τσίπρας σε εξώφυλλα gay περιοδικών (το κίνητρο δεν είναι της παρούσης να εξεταστεί, η πράξη πολιτικού έχει αξία ακριβώς γιατί είναι πολιτική πράξη -και ρισκάρεις με την όποια δράση, την αντίδραση), διαβάζεις για έναν Έλληνα αστυνομικό και έναν Ιμάμη να κάνουν coming out, το ίδιο έκανε και μέλος βασιλικής οικογένειας, για τον Δαλάι Λάμα να λέει «ναι» στους gay γάμους…

Δεν είμαστε πια στο 1996, σκέφτεσαι, που έβλεπες ρεπορτάζ σαν κι αυτά:

Δεν είναι όμως όλα καλά και δεν είναι όλα έτσι. Είναι κομματάκι ανώμαλη η προσγείωση όταν διαβάζεις σε σχόλια, συμπολίτες μας να χαρίζουν απλόχερα την αγάπη τους σε όποιο gay related θέμα ανέβει στη CITY.

Εδώ κάποια παραδείγματα απλόχερης αγάπης…

Εδώ λίγο περισσότερη αγάπη…

Κι άλλη αγάπη…

Αγάπη μόνο.

Υπάρχει μια σύγχυση, μεταξύ της ανεκτικότητας και της αποδοχής του διαφορετικού ως να ‘ναι το σύνηθες. Τα δύο χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα απόσταση. Με πολλά ενδιάμεσα κοινωνικά level up. Και αυτόν τον δρόμο, πρέπει να τον περπατάς περήφανα. Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο κανείς πρέπει να ανεχτεί κανέναν και «υπάρχει ζωή» για τους gay και έξω από τους 4 τοίχους του σπιτιού τους για να ακούς τα «εγώ δεν έχω πρόβλημα, σπίτι του ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει». Αυτό δεν είναι αγάπη και σεβασμός, είναι «να κάνεις το σταυρό σου που δεν έκανα μπροστά σου τον εμετό μου γιατί είμαι ντεμέκ πολιτισμένος».

Έχουμε μέλλον μπροστά μας μέχρι να μη χρειάζεται να περπατήσουμε άλλο. Μέχρι να φτάσουμε στο ιδανικό, που θα ήταν να μην ορίζεσαι καν, ως χαρακτήρας και ως προσωπικότητα, από αυτό που είσαι. Από τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις, τη φυλετική σου καταγωγή, το φύλο σου, αλλά να ορίζεσαι από την ποιότητα σου. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει πρώτα να μην πληγώνουμε ο ένας τον άλλον για αυτά. Και να μην σε έχουν στιγματίσει γεγονότα που αφορούν αυτά. Να μην σε κοροϊδεύουν στο σχολείο γιατί «τούτος εν κουνιστός, που τους άλλους», να μην είσαι «η Φιλιππινέζα, το Αλβανάκι», να μην είσαι «τζαι ξένος τζαι πούστης ρε κουμπάρε, ούλλα τα κακά πάνω σου».

Δε θα σταθώ σε γελοιότητες, όπως σε παπάδες που κάνουν αγρυπνίες κατά του pride ή που ραντίζουν κόσμο στην διάρκεια μιας πορείας. Άσ’ τη βλακεία να νομίζει πως είναι ανίκητη. Υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα που γίνονται εκεί έξω και είναι γι’ αυτά που πρέπει να περπατήσεις, περήφανα. Αυτονόητα πράγματα, όπως ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και στην ελευθερία της έκφρασης. Σε πάνω από 70 χώρες του πλανήτη, το να είσαι ΛΟΑΤΙ είναι παράνομο, ενώ σε 7 σε σκοτώνουν. Ναι, σήμερα στο 2020 που φτάσαμε σχεδόν, άνθρωπος σκοτώνει άνθρωπο επειδή έχει διαφορετικές από αυτόν σεξουαλικές προτιμήσεις! Και αυτό νομιμοποιημένα! Είσαι απλώς γεωγραφικά τυχερός που δε γεννήθηκες στη Νιγηρία ή στη Σαουδική Αραβία για να λιθοβοληθείς. Απλώς, τυχερός.

Και οφείλεις να περπατήσεις και γι’ αυτούς, όπως περπάτησαν και διαδήλωσαν άλλοι για εσένα πολύ πιο πριν. Και το έκαναν με περίσσια περηφάνια έχοντας απέναντι τους τον χλευασμό, το bullying, την κοροϊδία. Όπως η Karl Heinrich Ulrichs, που πρώτη μίλησε για δικαιώματα ομοφυλοφίλων, μες την καταχνιά του 19ου αιώνα. Η Barbara Gittings, η πρώτη gay ακτιβίστρια. Ο Harvey Milk, ο πρώτος gay που εξελέγη σε δημόσιο αξίωμα. Ο Magnus Hirschfeld, ο «πατέρας» των trans. H Audre Lorde, o Bayard Rustin, χιλιάδες gay ακτιβιστές των οποίων οι φωνές έφτασαν από την μια άκρη του πλανήτη στην άλλη.

Άργησαν κάτι δεκαετίες αλλά έφτασαν, έτσι είναι οι αλλαγές, θέλουν το χρόνο τους. Και η δική σου φωνή θα φτάσει σε κάποια χρόνια από τώρα, πρώτα όμως πρέπει να ακουστείς. Έχεις πολλά δανεικά χιλιόμετρα να ξεχρεώσεις, οπότε πάμε πορεία, έχουμε δρόμο μπροστά μας. Πάμε πορεία για να δείξουμε σε ανεκτικούς και μη, πως δε θα τους περάσει. Πάμε πορεία για να τιμήσουμε Κύπριους και ξένους ακτιβιστές. Πάμε πορεία γιατί οφείλουμε να καλύψουμε την απόσταση ώστε κανείς πουθενά στο μέλλον να μη χρειαστεί να τη διανύσει. Και οφείλεις, σε αυτήν την πορεία, να περπατήσεις περήφανα, γιορτάζοντας στο τέλος της την αποδοχή, τη διαφορετικότητα, τη ζωή.