Μίλα μου
«Ας μην τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρά»
Μια όμορφη κουβέντα με τη γυναίκα που έχει ενσαρκώσει τον περίφημο ρόλο της Βιβίκας πάνω από 35 φορές, με αφορμή το ανέβασμα από τον ΘΟΚ της πιο αγαπημένης μουσικής κωμωδίας της ελληνικής σκηνής.
Ανάμεσα στους συντελεστές της παράστασης του ΘΟΚ «Ο Βαφτιστικός» υπάρχει και το όνομα της σπουδαίας Ελληνίδας σοπράνο Τζίνας Πούλου, η οποία ενσαρκώνει τον ρόλο της Βιβίκας, μίας έξυπνης, δυναμικής, παθιασμένης γυναίκας που θαυμάζει τους στρατιώτες που πολεμούν για την πατρίδα.
«Έχω ερμηνεύσει τη Βιβίκα πάνω από 35 φορές... Οφείλω να ομολογήσω πως δεν έχω ξαναδουλέψει σε τόσο ζεστό, συναδελφικό και επαγγελματικό κλίμα. Πραγματικά δεν θέλω να τελειώσουν οι πρόβες και βεβαίως οι παραστάσεις» μάς λέει η ίδια στο μεσοδιάστημα των παραστάσεων και λίγο πριν την πρεμιέρα της 21ης Ιουνίου.
Δεν παραλείπω, τέλος, να ρωτήσω για ποιο λόγο αξίζει να δούμε αυτή την παράσταση, με την ατάκα «ενδεχομένως να αναθεωρήσετε λίγο ή για λίγο, το τι πραγματικά αξίζει στη ζωή, με τρόπο εύληπτο, ευχάριστο και ανάλαφρο!» να αποτελεί μέρος της απάντησής της.
Ποια στοιχεία του έργου «Ο Βαφτιστικός» πιστεύετε πως βοήθησαν περισσότερο έτσι ώστε να γίνει διαχρονικό;
Ο «Βαφτιστικός» περιλαμβάνει πλήθος διαχρονικών στοιχείων, που υπήρχαν από την εμφάνιση του ανθρώπου στη γη. Θα σημειώσω τρία εξ αυτών. Το πρώτο είναι ο έρωτας, που έχει κύριο ρόλο στην πλοκή του έργου. Ο έρωτας ανέκαθεν υμνούταν στα περισσότερα έργα από τους αρχαίους χρόνους έως τις μέρες μας και πιστεύω θα εξακολουθήσει να υμνείται μέχρι το τέλος του κόσμου, γιατί αποτελεί κύριο συστατικό της ανθρώπινης συνύπαρξης. Οι άνθρωποι πάντα θα ερωτεύονται. Ένα δεύτερο στοιχείο διαχρονικότητας, που τρόπον τινά συνδέεται με τον έρωτα, είναι η απιστία. Συνέβαινε, συμβαίνει και μάλλον θα συμβαίνει. Τέλος, η μουσική επένδυση του έργου είναι τόσο μελωδική που απηχεί σε κάθε εποχή.
Πόσο εύκολα μπορεί να ακούσει κάποιος νέος σήμερα μουσικές των 20s και των 30s; Πόσο εύκολο είναι να κερδίσετε το ακροατήριό σας;
Η μουσική, και κυρίως η ωραία στα αυτιά μουσική, δεν έχει εποχή. Με την ίδια ευκολία που ακούει σήμερα ο γιος μου Frank Sinatra ή ακόμα καλύτερα τα ακούσματα των 20s και 30s που έχουν επανέλθει, δηλαδή τo swing, τη blues αλλά και τη jazz, που δεν θεωρώ πως σταμάτησε ποτέ να είναι επίκαιρη, έτσι και η ποιοτική μουσική της οπερέτας εύκολα κερδίζει τον ακροατή που εκτιμά τις ωραίες μελωδικές γραμμές. Το δύσκολο δεν είναι η αποδοχή της μουσικής από τον ακροατή, αλλά να παραμεριστούν οι αγκυλώσεις και οι προκαταλήψεις για τα πιο κλασικά ακούσματα. Αυτό πρέπει να αποτελεί μέρος της εκπαίδευσής μας.
«Η ζωή είναι πολύ ωραία»! Ας τη ζήσουμε, ας ερωτευτούμε, ας γελάσουμε και ας μην τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρά!
Πώς θα χαρακτηρίζατε γενικότερα εκείνη την εποχή, σε σχέση με τη μουσική;
Υπέροχες μελωδίες, ρυθμικές, με πλήθος αρμονιών που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά.... εν ολίγοις πραγματική, ποιοτική μουσική.
Πόσο εύκολο είναι να αποδοθεί μουσικά εκείνη η εποχή, έναν ολόκληρο αιώνα μετά;
Όσο εύκολα μπορεί κανείς να αρθρώνει και να μιλά...(γέλια)! Η τεχνική απόδοση δεν αλλάζει. Τα όργανα και οι φωνές αποτυπώνουν τις νότες που έχουν γραφτεί. Το εκφραστικό μέρος της ερμηνείας απηχεί και εξαρτάται από τον ψυχικό πλούτο του κάθε ερμηνευτή. Οι μουσικές μελωδίες εκείνης της εποχής είναι τόσο βαθειά συναισθηματικές και πλούσιες που «χτυπούν» απευθείας στην καρδιά. Επομένως, η απόδοσή τους είναι, τολμώ να πω, εύκολη... .σχεδόν αντανακλαστική.
Το λυρικό τραγούδι στην Ελλάδα έχει τη θέση που του αξίζει;
Δυστυχώς όχι τόσο! Πιο καλά σε σχέση με το παρελθόν, αλλά είναι μακρύς ο δρόμος. Αυτό οφείλεται, δυστυχώς, στην προβληματική και ελλιπή μουσική και ακουστική, αλλά και ευρύτερα καλλιτεχνική και πολιτισμική μας εκπαίδευση.
Η μουσική, και κυρίως η ωραία στα αυτιά μουσική, δεν έχει εποχή. Το δύσκολο δεν είναι η αποδοχή της μουσικής από τον ακροατή, αλλά να παραμεριστούν οι αγκυλώσεις και οι προκαταλήψεις για τα πιο κλασικά ακούσματα. Αυτό πρέπει να αποτελεί μέρος της εκπαίδευσής μας.
Εσείς προσωπικά θα ενσαρκώσετε τον ρόλο της Βιβίκας; Πείτε μας λίγα πράγματα για αυτό τον χαρακτήρα.
Η Βιβίκα είναι μία έξυπνη, δυναμική, παθιασμένη γυναίκα που θαυμάζει τους στρατιώτες που πολεμούν για την πατρίδα. Μην ξεχνάμε πως η πλοκή του έργου εξελίσσεται μετά τους δύο νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους, με τον ελληνικό στρατό να μάχεται στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Επίσης, αγαπά τον σύζυγό της, αλλά αντιδρά στο γεγονός πως αυτός προτιμά να μην είναι στο μέτωπο. Επιπλέον, δεν μπορεί να του συγχωρέσει το γεγονός πως την απάτησε. Κάνει ό,τι μπορεί για να τον κάνει να ζηλέψει και να τον εκδικηθεί. Κατά βάθος τον αγαπά πολύ και θέλει να σώσει τον γάμο της, όπως αποδεικνύεται και στο φινάλε του έργου.
Άλλες πόσες φορές έχετε ενσαρκώσει το ρόλο αυτό και τι θυμάστε πιο έντονα από προηγούμενες παραγωγές;
Έχω ερμηνεύσει τη Βιβίκα πάνω από 35 φορές... Κυριαρχεί στη μνήμη και στη ψυχή μου το κέφι που μας μεταφέρει η μουσική και η πλοκή της ιστορίας. Είναι τόσο διασκεδαστική που κάθε φορά απολαμβάνουμε όλοι οι συντελεστές με πολύ γέλιο το στήσιμο του έργου. Αυτό πάντως που σίγουρα δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η συγκεκριμένη παραγωγή του ΘΟΚ! Οφείλω να ομολογήσω πως δεν έχω ξαναδουλέψει σε τόσο ζεστό, συναδελφικό και επαγγελματικό κλίμα. Πραγματικά δεν θέλω να τελειώσουν οι πρόβες και βεβαίως οι παραστάσεις. Ο Παναγιώτης Λάρκου, ο εξαίρετος, ευφυέστατος σκηνοθέτης μας, έχει τόσο ποιοτική και εκπληκτική προσέγγιση στη δουλειά του, που τολμώ να πω ότι οι απαιτητικές και άκρως επαγγελματικές πρόβες είναι συνάμα ένα υπέροχο πάρτι, όπου όλοι και όλες εργαζόμαστε αποτελεσματικά και μαζί διασκεδάζουμε. Η όλη ατμόσφαιρα από τους συντελεστές/συναδέλφους του Βαφτιστικού, τους μουσικούς, τους τεχνικούς, τις ενδύτριες, τον ενδυματολόγο μας Εδουάρδο Γεωργίου, τη μοναδική βοηθό σκηνοθέτη Μαρίνα Αργυρίδου, που κρεμόμαστε κυριολεκτικά από το στόμα της κάθε φορά για τις εύστοχες παρατηρήσεις της, τον χαρισματικό χορογράφο μας Παναγιώτη Τοφή, όλοι τους δημιουργούν μια καταπληκτική εμπειρία και ατμόσφαιρα που αποτυπώνεται στην κορυφαία ποιότητα του αποτελέσματος, όσο και στην καρδιά μου, όπου θα μείνει ανεξίτηλη και αξέχαστη. Ιδιαίτερα για τους συναδέλφους μου επί σκηνής... δεν έχω λόγια! Ο Χάρης Αττώνης, υπερταλαντούχο πλάσμα με εξαιρετική ποιότητα και καλλιέργεια, ο Αλέξανδρος Παρίσης, ο Πέτρος Γιωρκάτζης, η Έλενα Χατζηαυξέντη, απίθανοι ηθοποιοί με υπέροχες γενναιόδωρες ψυχές... και όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά του θιάσου συνθέτουν μία καταπληκτική ομάδα με πολύ ταλέντο, επαγγελματισμό και τρελό κέφι.
Ποια μηνύματα περνάει ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης μέσω αυτού του έργου;
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι ακριβώς θα επιθυμούσε ο Σακελλαρίδης να περάσει ως μήνυμα... Εγώ πάντως αυτό που εισπράττω είναι πως «Η ζωή είναι πολύ ωραία»! Ας τη ζήσουμε, ας ερωτευτούμε, ας γελάσουμε και ας μην τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρά!
Γιατί να έρθουμε στην παράσταση;
Γιατί θα διασκεδάσετε πάρα πολύ! Θα χαλαρώσετε, θα γελάσετε, θα ερωτευτείτε, θα ξεχάσετε για λίγο τις καθημερινές έννοιες και ενδεχομένως να αναθεωρήσετε λίγο ή για λίγο, το τι πραγματικά αξίζει στη ζωή, με τρόπο εύληπτο, ευχάριστο και ανάλαφρο!