Και εδώ το σημείο στίξης είναι που κάνει τη διαφορά, να διαδηλώσω… να διαδηλώσω για ποιο πράγμα;

Που μου βγήκε η φωτό/σέλφι και τονίζει το διπλοσάγονο, ανάθεμα το DNA μου. Που πήρα 10 ολόκληρα κιλά τη βαρυχειμωνιά που πέρασε και δεν θα μπορώ να φιγουράρω πρώτο τραπέζι κύμα στις παραλίες ή που όποιο ζώδιο και να διάλεγα θα ήταν ανάδρομο και χωρίς να μου επιστρέφει τίποτα αναδρομικά;

Όχι αγαπημένοι μου. Μέρες τώρα, 30 ετών κλεισμένα, ανταποκρινόμενη στα καλέσματα της κοινωνίας, σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι πότε θα γίνω μάνα. Και όχι το κλασσικό της Δήμητρας από το σίριαλ που τη φτύνει ο γκόμενος. Το βαθύ το ερώτημα, το υπαρξιακό. Με παίρνει ή δεν με παίρνει, θα τα βγάζω πέρα ή θα το ‘χω το παιδί βιτρίνα και θα το παίρνω βόλτα σαββατοκύριακα υπό την παρουσία της μάνας μου φυσικά, αφού δεν θα ξέρω ούτε γάλα να βράσω.

Και αυτά δεν τα λέω αγαπημένοι μου γιατί η σκούφια μου κρατάει από τζάκι, τα λέω γιατί δουλεύω. Δουλεύω, όπως δουλεύετε όλοι σας, με τις υπερωρίες μου (απλήρωτες φυσικά, μην παρεξηγηθούμε κιόλα!), με κανένα έκτακτο, το σαββατοκύριακο, ταπεινά-ταπεινά.

Και η απορία μου είναι απλή, πως σκατά θα αφήσω ένα παιδί που καλά-καλά δεν συνήθισα, στους 4 μήνες; Φρικάρω και μόνο στην ιδέα. Και δεν σε κατηγορώ εσένα που το κάνεις, γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Και άντε και το ξεπερνώ το σύνδρομο στέρησης, και το αφήνω το αγέννητο παιδί μου στο έλεος κάποιου βρεφοκομικού σταθμού, πού θα βρίσκω λεφτά να το πληρώνω; Να κάνω κι’ άλλη δουλειά να βγάζω εξτραδάκι;

Θα μου πείτε αγαπημένοι μου, υπάρχουν λύσεις, άμα θέλεις όλα τα μπορείς. Ένας γονιός αποκτά αντοχές και άλλες φρασεολογίες που όχι μόνο δεν τον παρηγορούν τον άρρωστο, αλλά τον εξαγριώνουν. Και η αλήθεια είναι αγαπημένοι μου, δεν θέλω να γίνω σούπερ ήρωας για να μεγαλώσω ένα παιδί, ούτε να το παίξω Ιφιγένεια (εν Αυλίδι- μη μπερδέψουμε και τις τραγωδίες) και να θυσιαστώ στους βωμούς της κοινωνίας.

Θέλω όλα αυτά που υπόσχεται μια ανεπτυγμένη κοινωνία, θέλω όλα αυτά που απολαμβάνει κάθε μάνα της Ευρώπης, θέλω οι 4 μήνες μητρικής άδειας να γίνουν 8, θέλω να έχω προνόμια και να μην φοβάμαι ότι με τη μητρότητα γίνομαι λιγότερη στη δουλειά μου.

Θέλω να πάρω μια ντουντούκα κι εσένα μαζί και να βγω στους δρόμους και να διαδηλώσω για όλα αυτά που δικαιούμαι και αδίκως στερούμαι.

Εις το επανιδείν,

Συννεφιασμένη Κυριακή