Κλείνω που λέτε αγαπημένοι μου τριημεράκι στην Αθήνα, ούσα κλασσική Κυπριοπούλα, για να σουλατσάρω στους δρόμους της με ανεμελιά και χάρη (εννοώντας να ψωνίσω μέχρι σκασμού απ’ τα μαγαζιά της Ερμού).
Νοικιάσαμε αμάξι με τον γκόμενο (ο άντρας της ζωής μου- μη το δει στα μέσα και ‘χουμε άλλα), airbnb κουκλί κομμάτι, ανακαινισμένο νεοκλασικό στου Ψυρρή και ήμασταν έτοιμοι να ζήσουμε ένα πεπατημένο τριήμερο στην Αθήνα. Έλα όμως που μόνο κλασσικό και πεπατημένο δεν ήταν!
Αφήνουμε τ’ αμάξι αγαπημένοι μου, 50 μέτρα μακριά του νεοκλασικού, να πάμε να πάρουμε τα κλειδιά απ’ τον airbnbινιτζή. Μας δίνει τα κλειδιά ο χριστιανός και μας κάνει μια μίνι ξενάγηση στους χώρους, ποιους χώρους δηλαδή ένας ήταν όλος κι’ όλος με μπόλικα διαχωριστικά σαν τάπερ. Όλα κι’ όλα 10 λεπτά βάσταξε η ξενάγηση. Πάει που λέτε ο οιονεί σύζυγος να φέρει το αυτοκίνητο και μόνο αυτό έφερε. Όπως σας λέω και μ’ ακούτε. Τίποτα δεν αφήσανε μέσα. Το ρημάξανε λαϊκιστί. Τι βαλίτσες ταξιδιωτικές, τι κάτι τσάγια του βουνού που πήρα για τη μάνα μου (απ’ το αεροδρόμιο στο έλα μη φανταστείτε). Όλα. Και να πεις δεν το κλειδώσαμε, το κλειδώσαμε. Καρατσεκαρισμένον θα έλεγε και η συχωρεμένη η Μαλβίνα. Το μόνο που γλίτωσε, η τσιάντα (δεν είναι τυπογραφικό, θέλω να τονίζω το ιδίωμα) του ώμου, που ήταν σαν βδέλλα κολλημένη απάνω μου ολημερίς και ολονυχτίς.
Χαμός. Πλερέζες εγώ. Να κάνω φανταστική καταμέτρηση τι είχα και τι δεν είχα στην βαλίτσα. Παίρνουμε αστυνομία, η οποία, βέβαια, ήρθε μια ώρα αργοπορημένη.
Δίνουμε κατάθεση και εν συντομία να σας τα πω, μας λένε ότι κακώς παρκάραμε στο συγκεκριμένο στενό. Και που έπρεπε να παρκάρω δηλαδή καλό μου «μπατσόνι» για να μην μου κάνουν το αυτοκίνητο καλοκαιρινό; Λες και φταίει το στενό και όχι η κατάντια μας η μαύρη. Και στο κάτω κάτω, αν είναι θέμα στενού, να βάζετε μια πινακίδα τύπου μονόδρομος που να λέει: «Εδώ κλεφτρόνια απαγορεύεται το παρκινγκ».
Εν πάση περιπτώσει, ξημερώνει η επ’ αύριο και πάμε εις την πρεσβείαν να βγάλουμε πάσο για να ταξιδέψουμε. Δεν μπορώ να πω, ένιωσα σαν στο σπίτι μου (εδώ υπάρχει ειρωνεία στο ύφος μου, απλώς χάνεται στο γράψιμο). Μας έδωσαν κάτι χαρτιά να συμπληρώσουμε σαν προσφυγόπουλα και μας ζήτησαν και 25 ευρώ εκάστου για το πάσο. Με κλέψανε κυρά μου, τι δεν κατάλαβες; Γι’ αυτό φορολογούμαι η κακομοίρα, για να πληρώνω και τα σπασμένα - και κερατάς και δαρμένος που λέει κι ο λαός.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά πήγε και το τριήμερο και ένα χιλιάρικο που το φύλαγα για τους γάμους του Σεπτέμβρη.
Τι να σας πω αγαπημένοι μου, να επαναλάβω τα ίδια, πως κατάντησε έτσι η Αθήνα η μονάκριβη κλπ κλπ. Λυπηρό και στενάχωρο, μόνο αυτό έχω να πω. Εύχομαι μόνο να φυσήξει ένας αέρας αλλαγής και σύντομα μάλιστα, γιατί καιγόμαστε (και μεταφορικά και κυριολεκτικά).
Εις το επανιδείν, Συννεφιασμένη Κυριακή
