Με τη δικαιολογία της οικονομικής ύφεσης, η οποία έχει μολύνει την Ευρώπη εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον, κάθε εργασιακή σύμβαση/δικαίωμα/κατάκτηση έχει πεταχτεί στον Καιάδα, ως προβληματική και μη παραγωγική, και έχει αντικατασταθεί από πρακτικές εκφοβισμού, πίεσης, απειλών και κακών πληρωμών στο όνομα της επιβίωσης της εταιρείας. Και τι γίνεται με την επιβίωση του εργαζομένου; Γιατί αυτή έχει περιθωριοποιηθεί και απαξιωθεί εντελώς;

Το φαινόμενο, που μαστίζει όλη την Ευρώπη συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου, έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας και κανένα όργανο, καμία αρχή και κανένα συνδικάτο δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να κάνει κάτι ουσιαστικό και ριζοσπαστικό για να αλλάξει τα δεδομένα.

Μια αλλαγή που φαίνεται πως θα έρθει (και πάλι) από την χώρα του «Κόκκινου Μάη» και του «Διαφωτισμού» η οποία μπορεί να έχασε για λίγο τις ισορροπίες της, ωστόσο η φλόγα για το δίκαιο του εργαζομένου, όχι μόνο του εργοδότη, δεν έχει σβήσει.

Μια δίκη που υπόσχεται πως θα επαναφέρει τις εργασιακές ισορροπίες

Τον περασμένο Μάιο στη Γαλλία ξεκίνησε μια δίκη, η «Δίκη της France Telecom». Μια υπόθεση που έχει ταρακουνήσει τόσο τη Γαλλία, όσο και την υπόλοιπη Ευρώπη, εξαιρουμένης φυσικά της Κύπρου, αφού εδώ δεν μας ενδιαφέρουν τέτοια πράγματα, έρχεται και καλοκαίρι, ποιος δουλεύει το καλοκαίρι;

Μερικά ιστορικά δεδομένα:

Τη δεκαετία του 90’ η κρατική France Telecom γίνεται «ημι-ιδιωτική», ωστόσο τα 2/3 των εργαζομένων της παραμένουν «δημόσιοι υπάλληλοι», κάτι που σημαίνει πως δεν μπορούν να απολυθούν από οποιοδήποτε εταιρικό συμβούλιο, πέραν του κράτους και αυτό υπό προϋποθέσεις.

Τα επόμενα χρόνια λειτουργίας της, το ιδιωτικό κομμάτι της εταιρείας προσβλέπει σε αύξηση των κερδών της και μείωση τους κόστους, κάτι που την αναγκάζει να θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει την απόλυση 22.000 εργαζομένων. Και πως πετυχαίνεις κάτι τέτοιο, όταν υπάρχουν περιορισμοί; Πολύ απλά, τους αναγκάζεις σε παραίτηση.

Κάπου εκεί, μπαίνει στο παιχνίδι ο «μάνατζερ του τρόμου», Ντιντιέ Λομπάρ, ο οποίος κάθισε στην καρέκλα του CEO από το 2005 ως το 2010 με βασικό του μότο: «Θα φύγουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, απ' την πόρτα ή απ' το παράθυρο». Ο Λομπάρ, λοιπόν, ξεκίνησε μια πρακτική εκφοβισμού των υπαλλήλων με σκοπό να τους εξαναγκάσει σε παραίτηση. Πώς το έκανε αυτό;

«Με καλούσαν στο γραφείο και μου φώναζαν για 45 λεπτά χωρίς να υπάρχει λόγος. Μ' έκαναν να νιώθω σκουπίδι, καθημερινά», λέει πρώην εργαζόμενος. «Άλλαξα πόστο και πόλη, τρεις φορές σ' ένα χρόνο» λέει κάποιος άλλος. Η εργασιακή πίεση του Λομπάρ, απέδωσε. Είχε τις παραιτήσεις που ήθελε. Είχε ωστόσο επίσης και 35 αυτοκτονίες!

Όλες μέσα στη χρονιά 2008-09. Και προς θλιβερή επιβεβαίωση του αποφασισμένου CEO, μια κοπέλα πήδηξε όντως απ' το παράθυρο. Με τον Λομπάρ να χαρακτηρίζει τις αυτοκτονίες ως μία μόδα που δεν μπορεί να καταλάβει.

Με το ποτήρι να έχει πλέον ξεχειλίσει, η Γαλλία θυμήθηκε τις ένδοξες εποχές της και προχώρησε την υπόθεση δικαστικά, ανοίγοντας επιτέλους το κεφάλαιο «εργασιακή πίεση».

Η δίκη που ξεκίνησε τον περασμένο Μάη, και ολοκληρώνεται στις 12 Ιουλίου, μπορεί να επηρεάσει ολόκληρη την Ευρώπη. Μια καταδίκη της εταιρίας, μια καταδίκη του Λομπάρ και των άλλων διευθυντικών στελεχών της εταιρείας, ανοίγει την πόρτα για να μπει το νταηλίκι του εργοδότη, μια και καλή στο τσούρμο των πιστοποιημένων εγκλημάτων. Με τη στενή (για τη Γαλλία) αλλά κυρίως με την ευρεία έννοια, η απόφαση του δικαστή στην υπόθεση της Telecom, δημιουργεί δεδικασμένο. Ένα δεδικασμένο που, στα μεγάλα του γράμματα, αναγνωρίζει το προφανές.

Φυσικά, δεν είμαστε αιθεροβάμονες να πιστεύουμε πως μετά το αποτέλεσμα της δίκης, όλα θα είναι ρόδινα, όμορφα και δίκαια, αλλά πλέον ο κάθε εργαζόμενος θα έχει στα χέρια του ένα όπλο για να υπερασπίσει το δικαίωμά του να δουλεύει χωρίς να τον φλερτάρει πιεστικά η κατάθλιψη.

Θα 'χει ένα όπλο για ν' απειλεί τον εργοδότη με «ποινή φυλάκισης» εάν εκείνος τον κλείνει σ' ένα δωμάτιο και του φωνάζει για 45 λεπτά τη μέρα χωρίς λόγο. Θα 'χει στα χέρια του ένα όπλο. Και πρέπει να το 'χει...

*Οι πληροφορίες και τα στοιχεία του κειμένου είναι από το άρθρο του Ηλία Γεροντόπουλου στο provocateur.gr