Μια ανάρτηση στο διαδίκτυο, για ένα χαμένο πορτοφόλι στην Αγλαντζιά, μας έκανε να προβληματιστούμε και πάλι. Να προβληματιστούμε σε σχέση με το αν πρέπει να είμαστε καχύποπτοι, να κρατάμε αποστάσεις ασφαλείας, ενίοτε να κτίζουμε τοίχους, απλώς και μόνο γιατί απέναντί μας βρίσκεται κάτι που δεν τον γνωρίζουμε, κάτι για το οποίο έχουμε σχηματίσει μια συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό μας, κάτι που απλώς είναι διαφορετικό.

Αναφέρει ακριβώς η ανάρτηση του Βασίλη Παφίτη:

Ήθελα να μοιραστώ αυτό. Πριν από λίγη ώρα ένας άγνωστος άρχισε να χτυπάει επίμονα την πόρτα μου. Δεν άνοιξα γιατί δεν περίμενα κάποιο, μιλούσε περίεργα αφού δεν ήξερε σχεδόν καθόλου ελληνικά. Ήμουν πολύ καχύποπτος και δεν επρόκειτο να ανοίξω σε αυτόν τον περίεργο τύπο, μέχρι που άκουσα το όνομα μου. Τότε αποφάσισα να ανοίξω και είδα ότι κρατούσε στο ένα του χέρι την ταυτότητα μου και στο άλλο το μικρό παιδί του. Με ρωτά αν είμαι εγώ στη ταυτότητα και το επιβεβαιώνω. Μετά με χαμόγελο μου έδωσε 2 κάρτες τράπεζας δικές μου, το πορτοφόλι μου, που το έψαχνα από το πρωί και 120€ που είχα μέσα! Αυτός ο ΚΥΡΙΟΣ ήταν ο Μοχάμεντ από τη Συρία! Δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ αν και μένουμε στην ίδια πολυκατοικία, με έψαξε μέσω της ταυτότητάς μου και βρήκε τα στοιχεία μου και αμέσως μου έφερε το πορτοφόλι που έχασα το οποίο βρήκε τυχαία ο δίχρονος γιος του στο δρόμο. Σε ευχαριστώ πολύ!

Συζητώντας προ λίγου με τον Βασίλη, μας ανέφερε ότι δεν έκανε την ανάρτηση απλώς και μόνο για να δώσει έμφαση στο γεγονός ότι ένας ξένος βρήκε το πορτοφόλι του και του το επέστρεψε. Δεν ενθουσιάστηκε καν για την ίδια την ανεύρεσή του. Περισσότερο το έκανε για να εστιάσει στη σημαντικότητα του να δίνουμε ευκαιρίες στους ανθρώπους προτού γίνουμε καχύποπτοι απέναντί τους.

«Συγκινήθηκα με την πράξη του Μοχάμεντ. Έμεινα έκπληκτος βλέποντάς τον με το παιδάκι του έξω από την πόρτα μου. Γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολα περνάνε αρκετοί από τους πρόσφυγες μακριά από τη χώρα τους. Έζησαν και ζουν πολλά. Πάω συχνά στην Κοφίνου, είτε για ψυχαγωγία των ανθρώπων εκεί είτε για να πάρουμε πράγματα που χρειάζονται, ενώ πρόσφατα κάναμε και μια παράσταση στο θέατρο με τίτλο ‘Τα παιδιά της Γάζας’, με αληθινές ιστορίες - μαρτυρίες παιδιών από τη Γάζα. Και από τη στιγμή που γνωρίζω, αμέσως η πράξη του Μοχάμεντ έχει για μένα άλλη βαρύτητα».

Τι λέτε, αυτό που «κέρδισε» ο Μοχάμεντ (ή κάθε Μωχάμεντ ή ο κάθε άνθρωπος) με την πράξη του δεν είναι πολύ πιο σημαντικό από αυτό που θα κέρδιζε αν τελικά δεν παρέδιδε το πορτοφόλι;