Γράφει ο Δημήτρης Τοκαρής



Όταν παίρνω ταξί στην Αθήνα έρχεται συχνά στο μυαλό μου ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο από τη θρυλική ταινία Taxi Driver (το παρόμοιο κίτρινο χρώμα των ταξί της Νέας Υόρκης βοηθά). Μια φορά, μάλιστα, δοκίμασα τη διάσημη ατάκα, μόλις ο ταξιτζής ξεκίνησε να μου διηγείται την ιστορία της ζωής του.

Τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια και φώναξα «Are you talking to me? Are you talking to me?». Πέτυχα να μείνει απόλυτα ήσυχος κατά τη διάρκεια της διαδρομής, παρόλο που με κοίταζε αγχωμένος μέσα από το καθρεφτάκι. Μετά άρχισα να του διηγούμαι περίεργες ιστορίες και έτσι πέτυχα την απολυτή αντιστροφή ρόλων.

Η εμπειρία με τα ταξί στην Αθήνα έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Κάποτε, έπρεπε να βάλεις μέσο για να βρεις ταξί. Έκανες και το κόλπο να πηγαίνεις λίγο πριν τους άλλους στο δρόμο για να σταματήσει σε σένα πρώτα. Στους δέκα που περνούσαν σταματούσε ο ένας, και αυτός, αν δεν πήγαινες στη δική του πορεία-προορισμό, έφευγε βρίζοντας, ενώ εσύ ήσουν ακόμη αιωρούμενος λίγο μέσα και λίγο έξω από το ταξί.

Αυτές οι εποχές έχουν περάσει. Θυμάμαι όμως κάποιες κλασσικές ατάκες που είχα ακούσει εκείνη την περίοδο, από τη δεκαετία του 80 μέχρι και το 2000.

• «Κύπριος είσαι; Το κατάλαβα από τον τρόπο που είπες Ταξίν!»
  
  
• «Είσαι από Λεμεσό; Τον Λοΐζο που έχει περίπτερο τον ξέρεις;»
  
  
• «Εγώ τους αγαπώ τους Κύπριους, ήμουν στην ΕΛΔΥΚ και πολέμησα το 74. Το βλέπεις αυτό το σημάδι στην παλάμη μου; Πήγαινε η σφαίρα να κτυπήσει ένα φιλαράκι και την άρπαξα στον αέρα»
  
  
• «Μου αρέσουν τα σεφταλιά, όποτε πάω Κύπρο τρώω μόνο σεφταλιά και κλέφτικο. Ποιος ανακάλυψε αυτά τα φαγητά ρε πούστη μου;»
  
  
• «Αυτοί με την Ομόνοια είναι ΠΑΣΟΚτζήδες ε; Σε εμάς το αντίθετο, αυτοί που φορούν πράσινα με τριφύλλι ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία!»
  
  
  

Εκείνες ήταν οι ωραίες εποχές, όπου το να βρεις ταξί ήταν μια περιπέτεια και η συζήτηση με ταξιτζή η απολυτή εμπειρία για να βιώσεις τι σήμαινε Αθήνα.

Τώρα, μετά το 2000, τα πράγματα έχουν ξενερώσει. Οι ταξιτζήδες έχουν γίνει λιγότερο άγριοι, κάτι που αφαιρεί πολλά από την αγωνιά, τη δράση και τους ασύλληπτους διαλόγους που υπήρχαν παλιά. Η νέα γενιά ταξιτζήδων είναι πιο εξευγενισμένη και είσαι τυχερός αν πέσεις σε παλιάς κοπής ταξιτζή, που ακόμη δεν έχει GPS και χρησιμοποιεί χάρτες, στην προσπάθειά του να σε πάρει από την Ομόνοια στο Μοναστηράκι, μέσω Καλλιθέας. Θα πληρώσεις κάτι παραπάνω αλλά οι ατάκες που θα ακούσεις, το βρισίδι που θα πέσει με άλλους οδηγούς που τολμούν να βρεθούν δίπλα του, και οι ιστορίες των «παλιών καλών καιρών» θα σε αποζημιώσουν με το παραπάνω.

Μια τέτοια εμπειρία είχα την περασμένη βδομάδα. Ο ταξιτζής χάθηκε και κάναμε κύκλους. Όταν του εισηγήθηκα να βάλει το GPS μού απάντησε θυμωμένος: «τι ξέρουν ρε τα μηχανάκια;». Έσκασα. Και χαμογέλασα δειλά. Επιτέλους, ένας ταξιτζής απ’ τα παλιά. Κι ας πλήρωσα 15 ευρώ μια διαδρομή των 5!

Κεντρική φωοτγραφία: John Cobb / Unsplash