Πώς είναι να ζεις στη Λεμεσό και να δουλεύεις στη Λευκωσία. Πώς είναι να έχεις μεγαλώσει στη Λεμεσό και τελικά να επιλέγεις την πρωτεύουσα για να ζήσεις. Πώς είναι να πηγαινοέρχεσαι κάθε μέρα με το λεωφορείο. Πώς είναι στην πορεία να έχεις αγαπήσει μια πόλη που δεν έχει θαλασσινή αύρα. Πώς είναι να περιμένεις πώς και πώς την ώρα και τη στιγμή που θα επιστρέψεις στη βάση σου.

5 άτομα που έχουν ως σημείο αναφοράς τη Λεμεσό, είτε γιατί γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εκεί είτε πάλι γιατί μοιράζουν τη ζωή τους μεταξύ των δύο μεγάλων πόλεων του νησιού, περιγράφουν στη CITY πώς είναι να ζεις μεταξύ Λεμεσού και Λευκωσίας.

Η Εβελίνα (Συρίγου) ζει Λεμεσό και πηγαινοέρχεται Λευκωσία με λεωφορείο

Τα μέσα μεταφοράς έχουν μία παράξενη γοητεία. Η αίσθηση του αναπάντεχου που συνοδεύει κάθε ταξίδι, είτε σύντομο είτε μακρινό, δίνει στην καθημερινότητα μια ενδιαφέρουσα αίσθηση ελευθερίας.

Κάνοντας καθημερινά τη διαδρομή Λεμεσό - Λευκωσία, συναντάω πολλούς «διπλανούς». Βιαστικούς, φοιτητές, τουρίστες, μη οδηγούς, ηλικιωμένους, ορκισμένους Λεμεσιανούς, άτομα με σχέση από απόσταση… Όλοι μια ιστορία.

Η Δέσποινα η ωκεανογράφος που τώρα ταξιδεύει για την Ιταλία, η Λυδία που πηγαινοέρχεται εδώ και επτά χρόνια, ο οδηγός μας, ο κύριος Μιχάλης, που θέλει παρέα, ο Αλέξανδρος που κάθε εβδομάδα πηγαίνει να συναντήσει τη Μαρία. Ιστορίες και πρόσωπα που συχνά οδηγούν σε απίστευτες συμπτώσεις.

Αν με ρωτάς, οι συζητήσεις του λεωφορείου είναι η πιο ενδιαφέρουσα μορφή κοινωνικοποίησης. Διαφορετική αφετηρία, ίδιος προορισμός. Εμείς που επιλέγουμε να κάνουμε καθημερινά αυτή τη διαδρομή κάτι θυσιάζουμε.

Προσωπικό χρόνο, ξεκούραση, ύπνο. Για κάτι άλλο. Ο καθένας ξέρει τι είναι αυτό.

Όλα ξεκινάνε με το πρώτο ξυπνητήρι των 06:00. Ακολουθούν μηχανικές κινήσεις μέχρι να φτάσεις στη στάση, τη σωστή στιγμή. Η καλή μέρα τους χειμερινούς μήνες φαίνεται συνήθως από το αν πρόλαβε να ξημερώσει. Το καλοκαίρι όλα είναι πιο εύκολα, πιο ανέμελα.

Όσο περισσότερο φως, τόσο μεγαλύτερες οι προσδοκίες για το τι θα βρεις στον δρόμο σου. Μετά, η θάλασσα δείχνει τον δρόμο. Φουρτουνιασμένη, ήρεμη, ανακατεμένη και πάντα κάποιος θαρραλέος που ετοιμάζεται για βουτιά.

Προσεγγίζοντας τη Λευκωσία η κίνηση αυξάνεται. Πόση ώρα θα μας πάρει και αυτό το roundabout; Ελπίζω να μην έγινε κανένα ατύχημα. Όλα είναι θέμα λεπτών, δευτερολέπτων καμιά φορά.

Το λεωφορείο με έχει κάνει να αντιμετωπίζω την κάθε μέρα σαν μια καινούρια περιπέτεια. Πώς θα ήταν άραγε η καθημερινότητα χωρίς εκπλήξεις;

Πλέον, δεν μπορώ καν να τη φανταστώ.

Η Θεώνη (Παναγή) μιλά για τις εξόδους της σε καθεμιά από τις δύο πόλεις

Η Λευκωσία (κάποτε) για μένα ήταν απλώς η πρωτεύουσα. Ήξερα τις βασικές πληροφορίες που την αφορούσαν και την επισκεπτόμουν απλώς ως μια περαστικός: μια γρήγορη γύρα στους μεγάλους δρόμους (όπως η Μακαρίου, που κάποτε φιλοξενούσε μερικά από τα πιο διάσημα brands για ψώνια και καφέ), φαγητό σε καμιά γνωστή αλυσίδα στην... παλιά πόλη και βόλτα στη διάσημη Λήδρας, και βέβαια επίσκεψη στο mall. Και αυτό ήταν.

Αυτό άλλαξε την άνοιξη του 2008, οπότε πήρα την απόφαση να δουλέψω στη Λευκωσία, αρχίζοντας και τα πήγαινε-έλα! Και τότε άρχισε η σύγκριση, οι έξοδοι, και ουσιαστικά το «μοίρασμα»!

Στην αρχή η έξοδος και τα στέκια της πρωτεύουσας…. με απογοήτευσαν, το ομολογώ. Ο τρόπος που διασκέδαζαν οι «πρωτευουσιάνοι» ήταν πολύ διαφορετικός! Όρθιοι, μπροστά σε μια μπάρα, με ένα ποτό στο χέρι… καμία κίνηση, κανένα λίκνισμα στον ρυθμό!

Αργότερα ανακάλυψα και τα προτερήματα, που είναι, ωστόσο, πολλά! Όλα γίνονταν εδώ, στην πρωτεύουσα! Τα events, οι μεγάλες συναυλίες, οι πολυσυζητημένες παραστάσεις! Και πράγματι, σ’ αυτήν την πόλη οι επιλογές που έχεις είναι πολλές!

Αυτό που πιστεύω σήμερα (12 σχεδόν χρόνια μετά) είναι ότι η Λευκωσία δεν είναι εύκολη πόλη για τον «ξένο», αλλά αφού τη συνηθίσεις, όσο καλύτερα τη γνωρίσεις, τόσο πιο πολύ την αγαπάς. Και, ναι, είμαι από τις λίγες (έως ελάχιστες, νομίζω) Λεμεσιανές που αγαπούν τη Λευκωσία και βρίσκουν χιλιάδες σημεία και αφορμές για έξοδο!

Αυτό, ωστόσο, που θα της λείπει πάντα είναι η θάλασσα. Η μαγεία να καθίσεις ακριβώς πάνω από το κύμα, και να απολαύσεις το φαγητό ή τον καφέ σου αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο! Να περπατήσεις και να τρέξεις δίπλα στο κύμα, να βγεις (οποιαδήποτε ώρα) και να δεις κόσμο να τριγυρνά στα στενά της… Αυτή είναι η Λεμεσός μου!

«Κι όμως γίνεται, προτιμώ τη Λευκωσία από τη Λεμεσό» λέει ο Αντρέας (Κάτσιης)

Πολλοί με κοιτάζουν με έκπληξη όταν αναφέρομαι σε αυτό και άλλοι με απαξίωση, αφού θεωρούν πως η μετακόμιση στη Λευκωσία, από τη Λεμεσό, με μετέτρεψε σε ψωνισμένο ψευτοπρωτευουσιάνο και απαρνήθηκα τις ρίζες μου. Κι όμως, παρότι η Λεμεσός αποτελεί μεγάλο κομμάτι αυτού που έγινα, η Λευκωσία αποτελεί μεγάλο κομμάτι αυτού που γίνομαι.

Δεν ξέρω αν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, ωστόσο, ζώντας, περπατώντας και βιώνοντας την πρωτεύουσα ανακάλυψα πως αυτή η πόλη, παρά την ακαταστασία, την εγκατάλειψη, και για πολλούς την ασχήμια που την περιβάλλει, κρύβει μια βαθιά κουλτούρα και παιδεία που σε αλλάζει χωρίς να το καταλάβεις.

Η Λευκωσία εξακολουθεί να διατηρεί μια αυθεντικότητα που η Λεμεσός έχασε κάτω από πολυτελείς πύργους και χρυσά διαβατήρια.

Πέντε χρόνια μετά, κατέληξα πως αυτό που με έκανε να νιώσω σπίτι μου τη Λευκωσία και να την επιλέγω, είναι αυτή η αναιδής ειλικρίνεια που έχει να σου λέει «αυτή είμαι και αν σου αρέσω…».

Κάθε φορά που επιστρέφω στη Λεμεσό και αντικρίζω από τον αυτοκινητόδρομο τη θάλασσα, νιώθω μια απίστευτη γαλήνη και ηρεμία μέχρι που ο πρώτος πύργος να μου κόψει τη θέα και να με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Αν είναι υποκειμενικό όλο αυτό που περιγράφω; Σαφώς και είναι, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως όταν χάνεις την ταυτότητά σου, για οποιοδήποτε λόγο, χάνεις στην ουσία αυτό που σε έκανε διαφορετικό και ξεχωριστό, μαζί και τους πιο φανατικούς υποστηρικτές σου.

Η Δέσποινα (Ευσταθίου) μεγάλωσε Λεμεσό αλλά πλέον νιώθει Λευκωσιάτισσα

Έφυγα από τη Λεμεσό 18 χρονών ροκόλα, για σπουδές. Έφυγα όταν η Λεμεσός με τους ουρανοξύστες ήταν ακόμα ένα χωριό. Με το ταπεραμέντο και τον ενθουσιασμό μιας βέρας Λεμεσιανής πήγα για σπουδές στην Αμερική.

Εκεί, όλοι οι συμφοιτητές μου χωραΐτες... «Ομηρικοί» οι καυγάδες μεταξύ μας για τις πόλεις μας, το Αποέλ, τον Απόλλωνα, την «τσιάντα», τον βούτυρο, την θάλασσα και τόσα άλλα.

Εγώ, με όλο το πάθος και την αγάπη για την πόλη μου, την υπερασπιζόμουν φωναχτά ως μια γνήσια Λεμεσιανή, τονίζοντας ότι «σαν την Λεμεσό δεν έσιει...» και πως ποτέ δεν θα την άλλαζα!

Έλα που τα έφερε αλλιώς η ζωή και βρέθηκα ερωτικός μετανάστης στην πρωτεύουσα, να μεγαλώνω Λευκωσιάτες Αποελίστες μέσα στο σπίτι μου. Ποιος να μου το έλεγε... Εξάλλου λένε πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελά.

Επισκεπτόμουν την πόλη μου σαν τουρίστας πλέον, τα Σαββατοκύριακα, για να δω τους δικούς μου και υπήρχε μια πικρία στην επιστροφή όταν πλέον δεν ήταν ορατή η θάλασσα μου.

Περνούσαν τα χρόνια και η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να είμαι επαγγελματικός μετανάστης στην πόλη που μεγάλωσα. Οπότε, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ζούσα την πόλη μου όχι πλέον σαν τουρίστας.

Ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι κάτι άλλαξε και δεν μπορώ να φανταστώ να ζω μόνιμα στη Λεμεσό μου. Νιώθω προδότρια αλλά ναι, το παραδέχομαι, είμαι πλέον χωραΐτισσα για πολλούς λόγους.

Αγαπώ τη Λευκωσία με τον ποιοτικό ρυθμό της, με τον ανήσυχο αλλά παράλληλα ήσυχο κόσμο, την όμορφη ρουτίνα της, τις επαγγελματικές επιλογές της και τα τείχη που μπορείς να κτίσεις όταν θέλεις την ιδιωτικότητά σου. Μου αρέσει η σταθερότητα, η ηρεμία και η ευγένεια της πρωτεύουσας. Ε ναι, λοιπόν, είμαι πλέον Λευκωσιάτισσα!

Η Λεμεσός είναι ένας δυνατός έρωτας, έξω καρδιά, με σκαμπανεβάσματά, καυγάδες, φωνές και μια αστάθεια που κουράζει. Η Λευκωσία είναι μια μεγάλη αγάπη, μια γλυκιά ρουτίνα, που εμπνέει σταθερότητα και ποιότητα.

Μπορεί να είμαι μειονότητα, αλλά ναι, η λεμεσιανή μου ψυχή έχει λευκωσιάτικους τρόπους...

Δουλειά στη Λευκωσία, ζωή στη Λεμεσό για τη Σταύρια (Κωνσταντίνου)

Δεν φανταζόμουν ποτέ τον εαυτό μου να εργάζεται Λευκωσία, πόσο μάλλον να ζει σε μόνιμη βάση εκεί. Δεν ξέρω πώς επιβιώνουν οι άνθρωποι χωρίς θάλασσα.

Γι’ αυτό κι όταν ήρθε η στιγμή να δουλέψω στην πρωτεύουσα, η επιλογή ήταν μονόδρομος. Δουλειά στη Λευκωσία, ζωή στη Λεμεσό. Γιατί στη Λεμεσό είναι αλλιώτικα, οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Οι ρυθμοί, η νοοτροπία, η καθημερινότητα. Υπάρχει μια ανεμελιά, μια αύρα θετική που σου φτιάχνει αμέσως τη διάθεση.

Όταν έχεις μάθει να ζεις με αυτό το αίσθημα ελευθερίας, δύσκολα αφήνεις τη Λεμεσό. Άλλωστε, εδώ είναι η οικογένειά και οι φίλοι μου, η ασφάλεια και το σημείο αναφοράς μου. Και κάπως έτσι οι ατελείωτες ώρες στο δρόμο, γίνονται συνειδητή επιλογή και τρόπος ζωής. Με όλες τις συνέπειες.

Ο δρόμος της επιστροφής είναι πάντα πιο γλυκός. Με το που βλέπω τη θάλασσα να απλώνεται μπροστά μου, είναι λες και παίρνω ανάσα και πάλι. Όσο κουραστικό κι αν είναι το πήγαινε-έλα, το γεγονός ότι θα δω τους ανθρώπους μου στο γνωστό μας στέκι και θα κάνω την καθιερωμένη μου βόλτα στον Μόλο, αντισταθμίζει τα πάντα.

Ξεχνώ κούραση, ώρες χαμένες, έλλειψη ύπνου, γιατί στη βάση μου φορτίζω μπαταρίες, βρίσκω ισορροπίες, είμαι ο εαυτός μου. Μόνο έτσι παλεύεται η Λευκωσία.