Με λίγη χρονόκαθυστέρηση (τα τηρούμε τα έθιμα ευλαβικά άλλωστε) κατάφερα να γράψω και τις δικές μου ευχές. Ξέρω, εδώ καλά-καλά σχεδόν ξεστολίσαμε κι εσύ ακόμη εύχεσαι; Η αλήθεια είναι πως εδώ και μέρες ήθελα να γράψω κάτι αλλά, όπως πάντα, δεν ήξερα από που να ξεκινήσω. Να γράψω τα κλισέ; Και αν ναι, πώς;

Άφησα να περάσει λίγο ο καιρός, εν τω μεταξύ έσβηνα, έγραφα, ξανάσβηνα, ξαναέγραφα… Κάθε μέρα έφερνε και μια νέα σκέψη, συμπληρωματική ή ακυρωτική μιας προηγούμενης. Ειδικά τη μέρα της αλλαγής, όταν αποχαιρετούσαμε τον παλιό και κατακαημένο χρόνο, φόρτωσα.

Συνήθως, στο 3,2,1 «Καλή χρονιά», συγκινούμαι έως και «θολώνω». Ίδιος η μάνα μου, τάλε-κουάλε. Όχι για πολύ (και μη φανταστείς κανένα οδυρμό), στα πέντε πρώτα λεπτά μονάχα, στο καλωσόρισμα. Φέτος… τίποτα. Ούτε μισό δάκρυ, ούτε καν βούρκωσα… Τί-πο-τα. Κι όμως, με το πρώτο «Ευτυχισμένο 2020» ν’ ακούγεται, ένιωσα λες και ήρθε κι έκατσε ένα ασήκωτο βάρος στις πλάτες μου. Λίγο μούδιασα, λίγο δε κατάλαβα τι είχε μόλις γίνει, λίγο ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Εμ… συγνώμη; Με δουλεύεις; Το 2020; Ποιο 2020; Άλλη δεκαετία; No no. Άλλη εικοσαετία; Τώρα δηλαδή το «Bad Romance» για παράδειγμα, θα παίζεται σε ρετρό βραδιές, τώρα πέρασαν 12 χρόνια από όταν έκανα προφίλ στο Facebook και τώρα το 2050 είναι τόσο μακριά όσο και το 1990; Say whaaaat?

Το μέσα μου ούρλιαζε, σε αυτόν τον ψηλό τόνο που υποπτεύεσαι, ευτυχώς το απ’ έξω μου συγκρατήθηκε. Διατήρησε τη ψυχραιμία του και πήρε τη σοφή απόφαση να αποσυρθεί στα ενδότερα μέχρι να φέρει τα συγκαλά του. Δεν ήθελα να μιλήσω σε άνθρωπο. Δεν ήταν σαν βαριά, δυνατή σφαλιάρα ή μόνο εγώ είμαι ο drama king της υπόθεσης;

Ως αιώνιος και αμετανόητος διυλιστής του κώνωπος, ήθελα να καταλάβω τι ήταν αυτό το άγνωστο συναίσθημα που με τάραξε. Που με χάλασε πρωτοχρονιάτικα. Και κατέληξα στο συμπέρασμα πως ήταν η συνειδητοποίηση ενός κύκλου που κλείνει. Ενός πολύ μεγάλου κύκλου. Closure το λεν οι Εγγλέζοι, δεν βρίσκω (παραδόξως) την αντίστοιχη ελληνική λέξη που να το περιγράφει καλύτερα. Μιας γεμάτης εικοσαετίας που, omg (δεύτερο επίπεδο συνειδητοποίησης), ήταν και η πρώτη η οποία έχει αποθηκευτεί ολάκερη στα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Θυμάμαι χρονιά προς χρονιά πού ήμουν, με ποιους ήμουν, τι έκανα, πώς το έκανα, τι έγινε, πώς ένιωσα, πώς το αντιμετώπισα... Θυμάμαι όλη της την ροή. Όχι αποσπασματικά, όπως την προηγούμενη, όχι. Ήμουν αρκετά ενήλικας καθόλη τη διάρκειά της για να έχω μπόλικο εγκεφαλικό χώρο και διάθεση και ενέργεια, για να απορροφήσω σα σφουγγάρι τα πάντα.

Αυτή η συνειδητοποίηση λοιπόν ήταν απελευθέρωση και βάρος μαζί. Βάρος γιατί, χρόνος είναι, θα φύγει και μόλις αποχαιρέτησες Γιαννάκη 20 γεμάτα (και γεμάτα με νιάτα) χρόνια. Και, ΟΚ φοβήθηκα -και φοβάμαι- μην χάσω εκείνο το παιδί που πάντα κοκορευόμουν πως δεν έχασα, καταλαβαίνοντας πως αυτή η «μικρή μάχη», τώρα ξεκίνησε. Δεν είσαι πια ο «μικρός ακόμη, έχεις». Δε σου λένε στα οικογενειακά τραπέζια «μα εψήλωσες» -ασχέτως αν έχεις να ψηλώσεις από τα 22. Τώρα πάει, το κόψανε κι αυτό το αστείο.

Απελευθέρωση γιατί, αναπόφευκτα, η συνειδητοποίηση που λέγαμε, με έκανε να καταλάβω πως είμαι και πιο συνειδητοποιημένος από ποτέ. Με ξέρω λίγο περισσότερο, εξηγούμαι λίγο λιγότερο και δεν πληρώνω με χρόνο εκεί που δεν θέλω να σπαταλιέμαι. Και συμφώνησα με τον εαυτό πως στο εξής, θα προσπαθήσω να λειτουργώ αφαιρετικά και υπέρ της απλούστευσης, γενικότερα. Κουπλέ - ρεφρέν, κουπλέ- ρεφρέν. Απλά πράγματα. Και θα προσπαθήσω να βλέπω τη μεγάλη εικόνα, θα την κορνιζάρω κιόλας σε μια ξεχωριστή γωνιά του μυαλού. Δε θα τα καταφέρνω κάθε μέρα, αλλά εκεί θα γυρίζω. Σε αυτήν Και φαντάζομαι και θέλω να ελπίζω πως θα έρθουν κι άλλες πολλές εικοσαετίες, τυχερός αν είμαι και προσεκτικός.

Έγραψα αυτό, γιατί ίσως αυτές οι παράγραφοι βρουν νόημα και ουσία και σε άλλους ανθρώπους. Ίσως ο κύκλος να μην έκλεισε μόνο για εμένα και να είμαστε πιο πολλοί απ’ ό,τι νομίζω. Και επίσης, επειδή, χρειαζόμουν ένα «όχημα» για να δώσω και εγώ τις ευχές μου. Κατέληξα εν τέλει στις πιο κάτω κι είναι τόσο κλισέ όσο φαντάζεσαι, αν με κατάλαβες λιγουλάκι.

Υγεία, ειρήνη, αφθονία και άπλετη τύχη να ευχηθώ. Καμία πρωτοτυπία. Να ξέρεις, τα κλισέ έχουν κερδίσει αυτόν τον τίτλο με την αξία τους. Αν κάτι είναι χιλιοειπωμένο, είναι γιατί έχει τόση πολλή σημασία, που το βάρος της δεν ανταλλάσσεται με το χρυσό του κόσμου όλου.

Δεν θα μας πάνε όλα ρόδινα. Δε θα κυλήσουν όλα όπως τα φαντάστηκες και δε θα γίνει ποτέ καταγάλανος ο ουρανός. Το ξέρεις και το ξέρω. Άρα να ευχηθώ και δύναμη για να μπορείς να αλλάζεις όσα μπορείς να αλλάζεις και να προκαλέσεις το σύμπαν τόσο πολύ, ώστε να δημιουργήσεις τη συνθήκη για να συνωμοτήσει υπέρ σου. Σκέφτηκες ποτέ πως, ίσως για να σε βοηθήσει το σύμπαν, θα πρέπει να καταλάβει πως δεν εναποθέτεις τις ελπίδες σου σε αυτό;

Καλή μας δεκαετία λοιπόν. Ποτήρια και μέτωπα ψηλά.