Ενίοτε, όταν ακούσουν για έναν θάνατο, αμέσως ρωτάνε την ηλικία. Κι όταν μάθουν ότι το θύμα ήταν προχωρημένης ηλικίας (για τα δικά τους πάντα δεδομένα), αμέσως σπεύδουν να πουν ότι σε αυτή την ηλικία οι άνθρωποι έχουν «χίλια άλλα προβλήματα» και άρα είναι λογικό -βάσει πάντα της δικής τους κρίσης- να τους βρει ευάλωτους ο ιός και να τους κτυπήσει.

Οπότε, με αυτή τη λογική, μια γιαγιά ή ένας παππούς που ζει στο χωριό και διανύει την 8η ή 9η δεκαετία της ζωής του, αλλά έχει μια καλή ποιότητα ζωής χάρη στη φαρμακευτική αγωγή που λαμβάνει για τα όποια προβλήματα υγείας έχει, θεωρούμε πως θα είναι φυσιολογικό αν χάσει τη ζωή του επειδή κάποιος αρνητής του ιού τον επισκέφτηκε και του μετέφερε τον ιό;

Θεωρούμε πως δεν έχουμε ευθύνη απέναντι σε αυτά τα άτομα, που υπό κανονικές συνθήκες, αν δεν ήμασταν εμείς τόσο αφελείς και τόσο ανεύθυνοι, θα συνέχιζαν να έχουν ποιότητα ζωής;

Και αντί απλώς να κάνουμε αυτό το απλό πράγμα, φορώντας μια μάσκα και τηρώντας αποστάσεις ασφαλείας, αρκούμαστε στο να λέμε ότι ο άτυχος ήταν 80 ή 90 και άρα σε κάποια φάση θα πέθαινε έτσι κι αλλιώς είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω των προβλημάτων του.

Αν αυτό δεν είναι εγωϊστικό, το να οριοθετούμε δηλαδή εμείς τη ζωή ενός ανθρώπου, μη κατανοώντας πόσο σημαντικό είναι να φοράμε απλώς μια μάσκα, τότε τι σημαίνει εγωϊσμός και ανευθυνότητα;


Μ.Μ.