«Μου έχουν τύχει πολλές φορές παρόμοια περιστατικά, γενικά, όχι μόνο έξω από το σπίτι μου, αλλά είναι η πρώτη φορά που ανέβασα φωτογραφία στο διαδίκτυο γιατί έφτασα στα όριά μου. Η αλήθεια είναι πως μέχρι σήμερα επειδή κατάφερνα να μεταφέρω την κόρη μου στο σπίτι, δεν είχα επικοινωνήσει ξανά με την αστυνομία. Ωστόσο, χθες, επειδή το αυτοκίνητο είχε κλείσει εντελώς την είσοδο προς τη ράμπα και κατά συνέπεια το σπίτι μου, είπα σε μία γειτόνισσα να πάρει τηλέφωνο την αστυνομία και να τους ειδοποιήσει για το συμβάν.

Παρόλα αυτά, δεν καταφέραμε κάτι, καθώς η Αστυνομία μάς είπε πως το μόνο τηλέφωνο που έβρισκε συνδεδεμένο με το αυτοκίνητο ήταν ένα σταθερό το οποίο καλούσαν και κανείς δεν απαντούσε. Εν τέλει. άφησα ένα σημείωμα πάνω στο αυτοκίνητο και με βοήθησαν οι γείτονες να μεταφέρω την κόρη μου στο σπίτι. Η κόρη μου είναι με αναπηρία βαριάς μορφής, οπότε δεν μπορεί να εξυπηρετήσει καθόλου τον εαυτό της. Αν δεν με βοηθούσαν οι γείτονες το πιο πιθανόν είναι ότι θα περίμενα έξω στον δρόμο, μαζί με τα άλλα δύο παιδιά μου, μέχρι να το μετακινήσει, κάτι το οποίο έγινε 4 ώρες μετά. Την είδα από το μπαλκόνι του σπιτιού μου όταν επιτέλους αποφάσισε να μετακινήσει το αυτοκίνητό της. Μένω στον 6ο όροφο και με τρία παιδιά στο σπίτι δεν μπορούσα να κατέβω κάτω να τη ρωτήσω γιατί το έκανε αυτό, αλλά και πάλι, το θέμα δεν είναι αυτό».

Για το ζήτημα επικοινωνήσαμε με την Αστυνομία Κύπρου και τον Εκπρόσωπο Τύπου, κο Χρήστο Ανδρέου. Σύμφωνα με την ισχύουσα, τροποποιημένη νομοθεσία, όταν δεν μπορεί να εντοπιστεί ιδιοκτήτης αυτοκινήτου που έχει σταθμεύσει παράνομα, τότε υπάρχει πρόνοια όπως η αστυνομία μετακινήσει αυτοβούλως το όχημα από το σημείο, αφού περάσει εύλογο χρονικό διάστημα, με τα έξοδα να βαραίνουν τον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μητέρα, αφού κατάφερε να μεταφέρει το παιδί της στο σπίτι, με τη βοήθεια των γειτόνων, δεν ξανακάλεσε την αστυνομία, οπότε δεν προχώρησε το ζήτημα.

«Το θέμα είναι η αδιαφορία μερικών που δεν νοιάζονται καθόλου για τους συνανθρώπους τους. Πρόσφατα, κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης με την κόρη μου για παγωτό, στο μεταξύ είχαμε ξεχάσει την κάρτα αναπήρων, οπότε πάρκαρα το αυτοκίνητό μου σε κανονικό χώρο στάθμευσης και όχι ΑμΕΑ. Λίγο μετά, αφού κατεβήκαμε, ένα άλλο αυτοκίνητο πολυτελείας ήρθε και στάθμευσε σε χώρο αναπήρων, χωρίς να διαθέτει κάρτα αναπήρων. Έμεινα και τον κοιτούσα και σκεφτόμουν πόσο αδιάφορος μπορεί να γίνει κάποιος και πόσο εγωιστής. Πώς μπορεί να μη σκέφτεται ότι άλλοι συνάνθρωποί του δεν μπορούν να κατεβούν με ευκολία από το αυτοκίνητο και να περπατήσουν όπως οι περισσότεροι από εμάς ή να κάνουν άλλα βασικά πράγματα και αφαιρώντας τους το δικαίωμα στην πρόσβαση τους κάνουμε τη ζωή ακόμη πιο δύσκολη. Το ίδιο και με τα πεζοδρόμια, που δεν φτάνει που πολλά από αυτά είναι γεμάτα λακκούβες και σπασμένες πλάκες, πολλοί παρκάρουν πάνω και δεν επιτρέπουν την πρόσβαση σε κανέναν. Είναι κι άλλα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην Κύπρο. Η έλλειψη ειδικών γιατρών, οι ακατάλληλες εγκαταστάσεις στα σχολεία. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω πρώτα».