Του Ανδρέα Κάτσιη



Παρακολούθησα τη ζωντανή μετάδοση των ομιλιών με περιέργεια μικρού παιδιού. Ήθελα να ακούσω τι θα πουν, πώς θα δικαιολογήσουν τη συγκέντρωσή χιλιάδων ατόμων, που στοιβάχτηκαν σαν σαρδέλες, εν μέσω lockdown, την ώρα που η Λεμεσός δεν προλαβαίνει να μετρά νέα κρούσματα.

Είδα κάποιον στη σκηνή να περιφέρεται, ως ξεπεσμένος ρήτορας και να προβάλλει την αγάπη για την ελευθερία και την ανάγκη για αντίσταση προς όλους όσοι επιθυμούν να μας τη στερήσουν άνευ λόγου, έτσι έλεγε. Είδα πλήθη να ουρλιάζουν για δικαίωση και ανυπακοή, σαν ορδές λυσσασμένων σκυλιών έτοιμα να κατασπαράξουν το θήραμά τους, χωρίς κρίση.

Όλο αυτό που έγινε χθες βράδυ στη Λεμεσό έμοιαζε με κάλεσμα προσηλυτισμού σε μια αίρεση που σου τάζει τον παράδεισο αφού πρώτα καταφέρεις να επιβιώσεις από την κόλαση που εσύ ο ίδιος θα υποβάλεις στον εαυτό σου και τους γύρω σου.

Όλα όσα είδαμε χθες βράδυ στη Λεμεσό, δεν είναι απλώς μερικοί γραφικοί τύποι που περιφέρονται και φωνάζουν αδιακρίτως για την πανδημία. Είναι μια άμορφη μάζα ανθρώπων που έχουν χαθεί μεταξύ της αλήθειας, της λογικής, της αγανάκτησης και της έλλειψη κρίσης, καταστρέφοντας και διαλύοντας ό,τι βρουν μπροστά τους, και αυτό είναι πολύ χειρότερο απ’ όσα παρουσιάστηκαν χθες βράδυ, από τα μίντια.



Φωτογραφίες: Ευάγγελος Ευαγγέλου/Δημοσιογράφος, Ανταποκριτής ΣΙΓΜΑ στη Λεμεσό