Γράφει η Συννεφιασμένη Κυριακή

Αγαπημένοι μου, σήμερα ξύπνησα ξινή και ένιωσα την ανάγκη να ξεκατινιάσω και να ξεκατινιαστώ δημόσια· γιατί αν δεν πάρεις τηλεβόα, χαμένο θα πάει τόσο δηλητήριο.

Ξυπνάω που λέτε με γυρισμένο μάτι. Τρέχω στην καφετιέρα να φτιάξω καφέ, τριπλό. Παίρνω το κινητό στο χέρι και ξεκινάω να «σκρολάρω» στο ίνσταγκαμ (η πρωινή μου ιεροτελεστία).

Ήμουνα που ήμουνα, απέγινα. Με πιάνει παροξυσμός. Κατάντησε το ίνσταγκαμ like-ο προσκύνημα. Από πότε γίναμε όλοι επαίτες μιας πλασματικής «σημασίας» και χάσαμε το νόημα;

Και μέσα στο παραλήρημα αγαπημένοι μου, με πιάνει και μια ζήλια άλλο πράμα…Η άλλη να είναι στο Μπαλί χειμωνιάτικα και να ποζάρει με το καλοσχηματισμένο σώμα της στη μέση της ζούγκλας με τον Ταρζάν, και εγώ να πρέπει να πάω δουλειά και να είμαι και ντυμένη αρκούδα (απ’ το κρύο). Ε, όχι χρυσό μου αυτό παραπάει. Τις βλέπεις κι όλες αυτές τις μοντέλες και σκέφτεσαι να αλλαξοπιστήσεις και να φοράς μπούρκα μπας και γλυτώσεις τη σύγκριση.

Άσε που «σκρολάροντας» βλέπω μπροστά μου τη κόρη της Κούλας, της κουλής της γειτόνισσας της μάνας μου, να ποζάρει με ύφος μπλαζέ, άλλη φάτσα. Που χθες την είδα στον δρόμο, με τα γυαλάκια της και τα σιδεράκια της και το συνηθισμένο βαρετό της ύφος. Ε πως γίνεται; Τι φίλτρα βάζουν τέλος πάντων που σου αλλάζουν και την ιδιοσυγκρασία;

Γιατί το άλλο; Να βλέπω τη Μάρω και τον Κωστή, ένα βήμα πριν το διαζύγιο, να φωτογραφίζονται αγκαλιά σε «ρομαντικό δείπνο» στην ταβέρνα «Το Βάσανο» (ινσέψιο). Και να γυρίζω και εγώ με ένα παράπονο στον δικό μου και να του λέω με σοβαρότητα: ‘εμείς δεν βγάζουμε πια φωτογραφίες αγκαλιασμένοι, και ποτέ δεν με πήρες στην ταβέρνα «Το Βάσανο». Τρέλα σας λέω, τρέλα!

Το αξιοσημείωτο είναι, κύριες μου και κύριοι, ότι τα likes καθορίζουν πλέον την κοινωνική μας τάξη. Δηλαδή, καλοί μου άνθρωποι, για να σας το κάνω λιανά, άμα δεν ποζάρεις ολημερίς και ολονυχτίς στα σόσιαλ μίντια χαρωπά-χαρωπά, ούτε πτυχία ούτε διδακτορικά σου ανεβάζουν το επίπεδο. Στα τάρταρα θα κυλιέσαι με τις δευτεράντζες. Και έτσι γίνεται σιγά σιγά και η κοινωνία από πολυεπίπεδη, μονοδιάστατη.

Δράμα η κατάσταση αγαπημένοι μου, μετά από 10 λεπτά σκρολαρισματος ένιωσα άσχημη, χοντρή, αποτυχημένη, φτωχή και ότι η σχέση μου έχει φτάσει σε τέλμα (αφού δεν πήγαμε εμείς στο Βάσανο). Αποσυνδέθηκα τρομαγμένη.

Αυτό όμως που με προβλημάτισε πιο πολύ είναι το πόσο πολύ επηρεάστηκα και το πόσο γρήγορα οι ανάγκες των άλλων έγιναν δικές μου. Είναι τόσο εύκολα προσβάσιμη η ζωή των άλλων, που φτάνεις στο σημείο να ξεχνάς να ζεις τη δική σου και απλά εποφθαλμιάς αυτό που ενδεχομένως ζουν οι άλλοι. Ένιωσα ότι όλοι καλύπτουμε τα προβλήματά μας μέσω ενός ψεύτικου κόσμου και έτσι η πραγματική ανάγκη επίλυσης τους εξαλείφεται.

Μοιάζει με ταινία φαντασίας έτσι δεν είναι; Δημιουργείται σιγά σιγά ένας παράλληλος κόσμος που γίνεσαι οποίος θέλεις, παρεκκλίνεις όσο θέλεις απ’ τη πραγματικότητα και γίνεσαι μίζερος στη πραγματική σου ζωή και ευτυχισμένος στη ζωή που χτίζεις στα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ποιος θα σε κρίνει; Άλλωστε κανείς δεν ξέρει ποιος πραγματικά είσαι. Και αναρωτιέμαι: αυτός ήταν ο σκοπός δημιουργίας τους ή εμείς χρειαζόμαστε οδηγίες χρήσης;




Φωτογραφία: Chermiti Mohamed/Unsplash