Συνήθως τέτοιες –πολύ μελό- ιστορίες μας προβληματίζουν και μας προκαλούν μια κάποια αποστροφή. Είναι που η βαρβαρότητα των social media έχει αποδομήσει κάθε ίχνος συναισθήματος και τρυφερότητας μετατρέποντάς μας σε κυνικούς ρεαλιστές που τίποτα δεν τους συγκινεί.

Υπάρχουν, όμως, και αυτές οι ελάχιστες στιγμές που το συναίσθημα δεν εκβιάζεται, δεν υποβάλλεται από κάποιον τρίτο, μα προκαλείται από την ίδια την ιστορία, που δεν χρειάζεται ούτε πομπώδεις τίτλους ούτε μεγαλόσχημα επίθετα.

Ο Βandit έχασε τα πόδια του σε κάποιο ατύχημα και από τύχη γλύτωσε την ευθανασία. Αφού του τοποθέτησαν το κατάλληλο αμαξίδιο, στα πίσω πόδια, τον έστειλαν στο καταφύγιο ζώων Gwinnett County και από εκεί σ’ ένα ειδικό πρόγραμμα των φυλακών της περιοχής, που οι τρόφιμοι φροντίζουν τους αδέσποτους.

Όλο αυτό το διάστημα ο Bandit έμενε στα αζήτητα, καθώς λόγω της αναπηρίας του, κανείς δεν τολμούσε να τον υιοθετήσει, μέχρι που βρέθηκε ο Darrell.

O Darrell Rider μαζί με τη σύζυγό του, Sue, όταν είδαν τον Bandit ήξερα πως αυτός ο σκύλος είχε χώρο στην οικογένειά τους, καθώς ο Darrell κινείται επίσης με αναπηρικό αμαξίδιο και αυτό ήταν το κοινό στοιχείο που ένωσε τα δύο αυτά πλάσματα.