Ξύλο, ρίψεις χημικών και πλαστικών σφαιρών, βία, συγκρούσεις και δύο νησιά που βράζουν και φλέγονται γιατί φαίνεται πως το κράτος δεν τους αγνοεί απλώς, τους παραγκωνίζει με κάθε δυνατό τρόπο.

«Δεν έζησα το Πολυτεχνείο και τη Χούντα, αλλά φαντάζομαι πως αυτό που ζούμε τις τελευταίες ημέρες στη Λέσβο δεν διαφέρει και πολύ από τότε. Άνθρωποι λιποθυμούν, έχουν αναπνευστικά προβλήματα, κάποιοι χάνουν την όρασή τους, άλλοι τραυματίζονται από τα χημικά που πέφτουν πάνω τους. Κόσμος συρρέει στο κοντινό κέντρο υγείας για τις Πρώτες Βοήθειες», λέει ο Πάρης Χαραλάμπους, Κύπριος που τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στη Λέσβο.

Από την Τρίτη (25/2), όταν διμοιρίες των ΜΑΤ έφτασαν σε Μυτιλήνη και Χίο, από την Αθήνα για ενισχύσεις, φαινόταν πως όλο αυτό δεν θα εξελισσόταν καλά. Οι κάτοικοι των νησιών βράζουν εδώ και καιρό, καθώς φωνάζουν πως δεν αντέχουν άλλο.

Στη Λέσβο των 85 χιλιάδων κατοίκων, υπάρχουν αυτή τη στιγμή πέραν των 25 χιλιάδων προσφύγων οι οποίοι ζουν εξαθλιωμένοι στα «κέντρα φιλοξενίας» με την κυβέρνηση να κρίνει ορθό πως λύση στο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί είναι η δημιουργία κλειστών δομών οι οποίες επί της ουσίας θα εγκλωβίσουν όλο αυτό τον κόσμο σε ένα κλουβί με φαντεζί περιτύλιγμα.

Χθες, Τετάρτη (26/2), τα πράγματα βγήκαν εκτός ελέγχου με τους κατοίκους της Λέσβου και τα ΜΑΤ να συγκρούονται μεταξύ τους, σε ένα σκηνικό που θύμιζε εμπόλεμη ζώνη.

Με τις δύο πλευρές να έχουν βγει εκτός ελέγχου, τα πράγματα στο νησί μοιάζουν να έχουν φτάσει στο μη περαιτέρω. Αυτός είναι και ο λόγος που η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, έπειτα από έκτακτη σύσκεψη υπό τον Πρωθυπουργό, αποφάσισε να αποσύρει τις επιπλέον διμοιρίες των ΜΑΤ που έστειλαν στο νησί για να κατευνάσουν κάπως την κατάσταση.

Ο Πάρης Χαραλάμπους, Κύπριος που ζει στη Λέσβο εδώ και αρκετά χρόνια, σε επικοινωνία που είχαμε μαζί τους, ζήτησε να γράψει κάτι για όλα όσα βιώνουν τον τελευταίο καιρό στο νησί, καθώς –όπως υποστηρίζει- στην Ελλάδα τα Μέσα αποσιωπούν την αλήθεια κατ’ εντολή ανωτέρων.

Γράφει ο Πάρης Χαραλάμπους

Τις πρώτες πρωινές ώρες της Τρίτης φτάνει στη Μυτιλήνη το πλοίο «Πήγασος» το οποίο μεταφέρει διμοιρίες ΜΑΤ. Κόσμος έχει μαζευτεί στο λιμάνι για να διαμαρτυρηθεί, για την άφιξη των ΜΑΤ στο νησί.

Χωρίς να προκαλέσει κανείς, ξαφνικά τα ΜΑΤ άρχισαν να κινούνται προς τον κόσμο με σπρέι πιπεριού, δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης. Όλη η πόλη της Μυτιλήνης ξυπνά από τους εκκωφαντικούς ήχους και από τα μεγάφωνα των αυτοκινήτων που γυρνούν στις γειτονιές και καλούν τον κόσμο να κατέβει στο λιμάνι. Θυμίζει εμπόλεμη ζώνη.

Το πρωί της Τρίτης βρίσκει τα ΜΑΤ στις περιοχές Καραβά και Διαβολορεμα. Εκεί είναι συγκεντρωμένοι κάτοικοι απ’ όλες τις περιοχές του νησιού. εκφράζοντας την αντίθεση τους στη δημιουργία νέας δομής προσφύγων στην περιοχή.

Στέκονται ειρηνικά απέναντι από τα ΜΑΤ και τους ρωτάνε τι δουλειά έχουν να πολεμούν Έλληνες πολίτες που δεν προβαίνουν σε καμία κίνηση βίας και απλά διαμαρτύρονται. Τραγουδάμε τον Εθνικό Ύμνο. Τα ΜΑΤ αρχίζουν να ρίχνουν δακρυγόνα.

Δεν έχω ζήσει το Πολυτεχνείο στη χούντα, αλλά φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα ήταν. Άνθρωποι λιποθυμούν, έχουν αναπνευστικά προβλήματα, άλλοι χάνουν την όραση τους, άλλοι τραυματίζονται από τα χημικά που πέφτουν πάνω τους. Κόσμος συρρέει στο κοντινό κέντρο υγείας για πρώτες βοήθειες.

Τα νέα εξαπλώνονται γρήγορα σε όλο το νησί. Οι νησιώτες δέχονται επίθεση από την ίδια τους την κυβέρνηση. Ο κόσμος μουδιασμένος.

Τα καταστήματα κλείνουν, τα σχολεία κλείνουν. Είμαστε σε πόλεμο με την ίδια μας την κυβέρνηση. Μα γιατί; Τι κακό κάναμε;

Πέντε χρόνια υποφέρουμε από το μεταναστευτικό και ζητάμε βοήθεια για να ξαναπάρουμε πίσω τις ζωές μας. Για να έχουν ένα μέλλον τα παιδιά μας. Δεν βοηθήσαμε, δεν συμπαρασταθήκαμε, δεν κάναμε υπομονή, δεν συμμορφωθήκαμε σε ό,τι μας όριζε το κράτος;

Και επειδή σηκώσαμε το κεφάλι και είπαμε φτάνει πια, έχουμε και εμείς δικαιώματα, τα κράτος μας αντιμετωπίζει σαν κοινούς εγκληματίες. Τι ζητήσαμε; Αποσυμφόρηση του νησιού μας. Να φύγουν πρώτα κάποιες χιλιάδες από το νησί και έπειτα να γίνουν τα κλειστά κέντρα, αλλά η κυβέρνηση μας αγνόησε για ακόμη μία φορά.

Το σχέδιο της κυβέρνησης έχει ως εξής:

Α) 20000 μετανάστες θα προωθηθούν στην ηπειρωτική χώρα ή θα απελαθούν μέχρι το τέλος του 2020 και η Μόρια θα κλείσει!

Β) Η κλειστή δομή θα φιλοξενεί περίπου 5000 άτομα

Γ) Φύλαξη συνόρων, γρήγορη διεκπεραίωση αιτήσεων, έλεγχος ΜΚΟ.

Αν αυτό το σχέδιο φάνταζε ρεαλιστικό, ειδικά το πρώτο σημείο, κανένας πολίτης δεν θα αντιδρούσε σε ένα νέο κλειστό κέντρο. Εκτός από αυτούς που θίγονται τα συμφέροντα τους: οικονομικά κυρίως και πολιτικά.

Επειδή, όμως, αυτό φαντάζει ουτοπικό, οι κινητοποιήσεις στα νησιά δεν είναι παράλογες. Σε μια ένδειξη καλής θέλησης η κυβέρνηση θα μπορούσε άμεσα να μετακινήσει 5000-10000 ανθρώπους, για να μετριάσει τις αντιδράσεις και να ηρεμήσει τα πνεύματα. Ή ακόμη καλυτέρα να φτιάξει κλειστές δομές αλλού: στην ηπειρωτική χωρά ή σε κάποιο ακατοίκητο νησί! Το γιατί έχει επιλεγεί ο δρόμος της μετωπικής σύγκρουσης ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω.